ลิลลี่สีกุหลาบ ตอนที่ 4

เห็นณพหน้าเสียไม่พอใจหาว่ามาล้อเล่นกับความรู้สึกของเขาที่เป็นห่วงเธอ ลิลลี่วิ่งตามง้อ เพ้งซึ่งอยู่หลังพุ่มไม้กำหมัดแน่นอย่างไม่สบอารมณ์...ไม่เพียงเท่านั้น เพ้งเดินมาหน้าลิฟต์กับเต็ก เจอปีเตอร์เดินออกมาหน้าตามีรอยช้ำจึงถามว่าไปโดนอะไรมา ปีเตอร์เห็นลิลลี่เดินมากับณพก็เข่นเขี้ยวตอบว่า หมามันฟัด เต็กพาซื่อถามว่าสุนัขไทยหรือ

ลิลลี่ยิ้มๆเปรยว่า “สงสัยพันธุ์ดุซะด้วย”

ปีเตอร์โกรธดึงมือลิลลี่ “กลับไปกับผม เราต้องแต่งงานกัน ไม่งั้นผมจะทำลายธุรกิจของเถ้าแก่จางพ่อคุณ ให้พินาศวอดวายจนหมด”

“ปีเตอร์ ถ้าคุณยังขืนทำตัวยังงี้ ก็อย่าหวังว่าจะได้แต่งงานกับฉัน” ลิลลี่สะบัดมือ

ปีเตอร์อ่อนลง ขอร้องให้กลับ ลิลลี่โต้ว่าถ้าอยากกลับตนจะกลับเอง ปีเตอร์ขู่จะฟ้องเถ้าแก่จาง ลิลลี่ท้าให้ฟ้อง ไปเลยแล้วเดินไป ณพมองทุกคนก่อนจะเดินตาม ปีเตอร์เจ็บใจหันมาสั่งเพ้งกับเต็ก ให้เอาตัวลิลลี่กลับให้ได้ ไม่อย่างนั้น ตาย...เต็กมาคุยกับเพ้งทีหลังว่าจะให้โอกาสลิลลี่อีกหรือ เขาว่าควรฉุดบังคับเอาตัวกลับ แต่เพ้งไม่ยอมทำอย่างนั้นเด็ดขาด...

วันนี้อาคมจัดการเอาเช็คสองแสนบาทให้ปทุมวดี เธอดีใจรีบบอกว่าจะออกไปโอนให้ญาติ นวลไม่สบายใจแอบโทร.ฟ้องณพ แต่ณพไม่ใส่ใจ ถ้าพ่ออยากโดนหลอกจนหมดตัวก็ตามใจ ระหว่างนั้น ลิลลี่กำลังเลือกซื้อรองเท้า เธอถามณพว่าคู่ไหนสวย ณพย้อนถามว่าเป็นหน้าที่เขาหรือ พอลิลลี่ตอบว่าใช่ ณพก็ขอลาออกแล้วเดินไป ลิลลี่โกรธตะโกนไล่หลัง “ไอ้บอดี้การ์ดบ้า”

ขณะที่ปทุมวดีอยู่กับพิพัฒน์ นัดดาตัดสินใจมาหาพิพัฒน์ที่บ้าน เพื่อขอกู้เงินไปประกันตัวพ่อ ปทุมวดีหน้าตึงเกรงพิพัฒน์ให้ความสนใจ เพราะหน้าตาสวยไม่เบา พิพัฒน์สั่งลูกน้องลงบัญชีไว้ว่าพ่อลูกคู่นี้เป็นหนี้เพิ่มขึ้น เขาคิดดอกเบี้ยร้อยละสามสิบ...แม้จะมาก นัดดาก็ต้องยอม

อาคมออกมาคุยธุรกิจกับปีเตอร์ที่ร้านอาหารญี่ปุ่นในห้างสรรพสินค้า เผอิญปีเตอร์เห็นลิลลี่ถือถุงพะรุงพะรังเดินอยู่ก็ขอตัวสักครู่ ในขณะที่ณพวิ่งตามหาลิลลี่ด้วยความเป็นห่วง เพราะกลับไปที่ร้านรองเท้า เธอไม่อยู่แล้ว...ปีเตอร์จะเดินไปหาลิลลี่ พอดีเจอกับงามตา ผู้หญิงที่เคยมีความสัมพันธ์กันที่ฮ่องกง งามตาดีใจ พอรู้ว่าเขามาทำธุรกิจที่เมืองไทย จึงขอทำงานด้วย

“วันนี้ผมรีบ ฝากเบอร์ไว้สิ แล้วผมจะโทร.หา” ปีเตอร์ส่งมือถือให้เธอกดเบอร์ไว้

พอแยกกัน ปีเตอร์เห็นงามตาเดินควงไปกับพิพัฒน์ เขายิ้มกริ่ม “พี่ชายปทุมเหรอ ดีล่ะ...คุณได้งานทำแล้ว งามตา...”

ลิลลี่ถือถุงพะรุงพะรังบ่นว่าณพหายไปไหนไม่มาช่วยถือของ กำลังจะออกจากประตูห้างฯ ยามเข้ามาขวางแล้วถามว่าใช่ลิลลี่หรือเปล่า ลิลลี่พยักหน้า ยามจึงบอกว่ามีคนต้องการพบ ทันใดมีช่อดอกไม้ยื่นเข้ามา ลิลลี่ยิ้มคิดว่าเป็นณพ แต่กลับเป็นเสียงปีเตอร์เอ่ยขอโทษ ลิลลี่หุบยิ้มมองปีเตอร์อย่างเซ็งๆ...ปีเตอร์พาลิลลี่มาขึ้นรถหรูหน้าห้างฯ ณพวิ่งมา เห็นพอดี

“ตกลงเขาเป็นอะไรกันแน่ แล้วเธอล่ะเป็นใคร เป็นเทพธิดาจีนหรือว่าเป็นนางนกต่อ หรือว่า...ผู้ชายคนนั้นกำลังล่อลวงเธอไป” ณพสับสนไปหมด

ณพซ้อนมอเตอร์ไซค์รับจ้างตามรถปีเตอร์ไป ปีเตอร์พยายามเกลี้ยกล่อมลิลลี่ สารภาพว่าเขารักเธอมาก ขอให้เธอแต่งงานกับเขา ลิลลี่บอกอย่าบังคับให้ตนต้องหนีอีกเลย

“ทำไมล่ะ...” ปีเตอร์หน้าเสีย

“ฉันอยากใช้ชีวิตอิสระ ขอเวลาฉันสักพักเถอะนะ”



“คุณมาเมืองไทยก็เพราะแบบนี้”
“ฉันไม่ขอตอบ แต่ฉันจะบอกคุณไว้ตรงนี้นะปีเตอร์ ถ้าคุณรักฉันจริง คุณต้องทำตามเงื่อนไขของฉัน”

ปีเตอร์ทำหน้าอยากรู้ว่าเงื่อนไขอะไร ในขณะที่ณพตามาห่างๆ ณพทนไม่ไหวที่คนขี่รถช้ามาก จึงให้เงินคนขี่นั่งแท็กซี่กลับไปรอที่วิน แล้วจะเอารถไปคืน ว่าแล้วก็ขี่รถไปเอง ตีคู่รถของปีเตอร์ เห็นปีเตอร์กำลังจับมือลิลลี่ขึ้นมาจูบ หลังจากที่ลิลลี่ขอร้องไม่ให้แสดงตัวเป็นคู่หมั้นไม่อย่างนั้นจะถอนหมั้น ลิลลี่เห็นณพขี่รถตีคู่มาก็ตกใจ ณพหน้าเสียชะลอรถลงทันที

ลิลลี่ดึงมือออกจากปีเตอร์ “ฉันบอกคุณแล้วไงว่าอย่าแสดงตัวเป็นคู่รักของฉัน”

ปีเตอร์ไม่เห็นมีใคร ลิลลี่มองคนขับ ปีเตอร์บอกว่าไม่ต้องห่วงเพราะคนของเขาถูกฝึกมาเป็นอย่างดีไม่ยุ่งเรื่องเจ้านาย ลิลลี่ไม่ยอมขู่ว่าถ้าไม่เชื่อตนจะกระโดดลงจากรถให้ตายไปเลย

พอถึงโรงแรม ลิลลี่ถือช่อดอกไม้ลงจากรถ ณพตามมาถึงมองด้วยสายตาน้อยใจ ปีเตอร์ดึงช่อดอกไม้มาส่งให้คนขับรถ แล้วพูดกับลิลลี่เสียงเศร้าๆว่า

“ขอผมกอดคุณสักครั้งได้มั้ย มันอาจเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้อยู่ใกล้ชิดกับคุณก็ได้” ขาดคำปีเตอร์ก็โอบกอดลิลลี่โดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว เขากระซิบว่าเขารักเธอ

ณพยืนตะลึงในขณะที่เพ้งกับเต็กออกมาเห็นพอดี ลิลลี่ผลักปีเตอร์ออกหันไปเห็นณพเข้าก็หน้าซีด รีบคว้าถุงข้าวของวิ่งเข้าโรงแรมไป ปีเตอร์จะตาม คนรถเรียกให้เอาดอกไม้ ไปด้วย ปีเตอร์ปัดทิ้งด้วยความโมโห ณพส่ายหน้าเข้าใจว่าสองคนงอนกัน แล้วจะมาจ้างตนพาหนีทำไม ส่วนเต็กเข้าใจว่าปีเตอร์เกลี้ยกล่อมลิลลี่สำเร็จแต่เพ้งไม่อยากเชื่อ

ปีเตอร์ตามมาทัน ลิลลี่เสียงเครียด “ถ้าคุณยังไม่ยอมทำตามเงื่อนไขของฉัน ฉันจะถอนหมั้นกับคุณ แล้วจะลงประกาศในหนังสือพิมพ์ฮ่องกงทุกฉบับ ธุรกิจคุณต้องเสียหายแน่”

ประตูลิฟต์เปิดออก ลิลลี่จะก้าวเข้าไปปีเตอร์ขวางเธอโมโหเงื้อถุงในมือฟาด ปีเตอร์โกรธ มาระบายอารมณ์ใส่เพ้งกับเต็ก “บอกคุณหนูของพวกแกว่า ต่อให้มีปีกก็หนีฉันไม่รอด”

เพ้งหันมาถามเต็ก ไหนว่าปีเตอร์กล่อมสำเร็จ เต็กทำหน้าเจื่อนๆ...

เข้ามาในห้อง ลิลลี่กังวลใจกับเรื่องที่ณพเห็น ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องแคร์ เขาเป็นแค่บอดี้การ์ดเท่านั้น...มีเสียงเคาะประตู ลิลลี่คิดว่าเป็นณพจะเปิดประตู แต่เอะใจมองที่ตามดก่อน พอเห็นเป็นปีเตอร์ก็หงุดหงิด ณพอยู่ไหน ทำไมไม่มาช่วยตน ปีเตอร์เคาะประตูดังขึ้นเรื่อยๆ ลิลลี่เงียบ จนเขาล่าถอยไปเอง เธอถอนใจโล่งอก โทร.หาณพแต่ณพไม่ยอมรับสาย ลิลลี่ยังเชื่อว่าณพไม่หนีไปไหนเพราะสร้อยแม่ของเขายังอยู่ที่ตน อย่างไรเสียก็ต้องกลับมาเอา

ปีเตอร์หงุดหงิดเข้ามาในห้องตัวเอง คำราม “ลิลลี่ ผมกำลังจะหมดความอดทนกับคุณแล้วนะ คุณรู้บ้างไหมไม่มีคุณ ธุรกิจเครื่องสำอางในฮ่องกงป่นปี้หมด โธ่โว้ย...”

ในขณะที่ณพนั่งดื่มกาแฟระบายอารมณ์ในร้านประจำ เผอิญดาหวันควงคู่คนใหม่เข้ามาพอเห็นณพก็รีบหลบขึ้นรถขับออกไปทิ้งคู่ควงเพราะกลัวณพเห็น คู่ควงตะโกนเรียกดาหวัน ทำให้ณพหันไปมอง จากนั้นดาหวันก็ทำเป็นโทร.หาณพ “ณพเหรอ...หวันเองค่ะ หวันคิดถึงคุณ”

“ผมบอกคุณแล้วว่าเราจบกัน คุณน่าจะเข้าใจนะหวัน หวังว่าคุณจะไม่โทร.มาอีกนะ”

คู่ควงคนใหม่ของดาหวันได้ยินณพเอ่ยชื่อดาหวันก็แปลกใจ ที่มีคนชื่อเหมือนกัน

ooooooo

ณพกลับมานอนบ้านเก่ง ลิลลี่โทร.มาก็ไม่ยอมรับสาย จนเก่งแซวว่ากล้างอนกับเจ้านายด้วย นี่ผิดกฎของบอดี้การ์ด ณพย้อนถามว่ากฎอะไร “ก็กฎที่ว่าบอดี้การ์ดห้ามหลงรักเจ้านายไง”

ณพโวยว่าเขาไม่มีวันรักผู้หญิงแบบนั้น แต่ไม่ทันข้ามวัน ณพก็แต่งตัวออกไป แถมบอกเก่งว่าจะเอารถไปไว้ที่โรงแรมเผื่อมีเรื่องจำเป็นต้องใช้ เก่งยิ้มอย่างรู้ทัน...ระหว่างทาง ณพพบนัดดาเป็นลมอยู่ข้างถนน จึงพาไปให้หมอตรวจ แล้วพามาส่งบ้าน ณพรู้สึกคุ้นหน้าเธอมาก...

ลิลลี่โกรธที่ณพไม่ยอมรับสาย จึงแกล้งแต่งตัวเฉิดฉายสวมสร้อยณพลงมาที่ห้องอาหาร ทุกคนมองเธอเป็นตาเดียว ลิลลี่ลองโทร.หาณพอีกครั้ง พอดีนัดดากำลังเมมเบอร์ของตัวเองไว้ให้ณพในเครื่อง มือถือดังขึ้นจึงกดรับแล้วส่งคืนให้ณพ ก่อนจะลงจากรถไป ณพฮัลโหล

“ณพ คุณอยู่ที่ไหน ช่วยฉันด้วย มัน...มัน...โอ๊ย...ฮือๆๆ...” ลิลลี่กดตัดสาย หัวเราะ “ฮึๆ...นายณพ คราวนี้นายจะได้รู้ฤทธิ์ของฉันบ้าง”

พลัน ปีเตอร์เข้ามานั่งตรงข้าม ลิลลี่หน้าตึง ปีเตอร์ขู่ “คุณคงไม่อยากให้เถ้าแก่จางเสียความรู้สึกที่รู้ว่า ลูกสาวท่านหนีมาคบกับไอ้หนุ่มคนไทยจนๆหรอกนะ”

ลิลลี่มองปีเตอร์เคืองๆ รู้ว่าเขาเป็นต่อ ท่าทางปีเตอร์เมานิดๆ เอื้อมมือมากุมมือเธอ แล้วบอกว่าเขารักเธอ ลิลลี่เบือนหน้าหนี เห็นณพยืนมองอยู่ก็ตกใจ ณพเดินหนีไปอย่างโกรธๆ ลิลลี่ลุกขึ้นวิ่งตามไปทันที ปีเตอร์รู้สึกเจ็บปวดมาก กระดกเหล้าเข้าปากจนหมดแก้ว

มาทันกันที่หน้าห้อง ณพขอลาออกและขอสร้อยคืน ลิลลี่เอามือปิดสร้อยที่คอขอเหตุผล

“คุณหลอกผม คุณให้ผมพาคุณหนีจากเขา แต่คุณกลับให้เขาจูบมือ แล้วก็กอดกันกลมที่หน้าโรงแรม แถมยังดื่มกับเขาอีก ตกลงคุณจะเอายังไงกันแน่ คุณมีอะไรปิดบังผมเหรอ”

“ทำไมถึงคิดว่าฉันหลอกคุณ เราเป็นแค่เพื่อนกัน กอดกันเป็นเรื่องธรรมดา”

“ธรรมดา...แล้วดื่มกับเขาล่ะ”

“ใครๆก็ดื่มด้วยกันได้”

“จูบมือล่ะ ธรรมดาอีกล่ะสิ”

“ใช่ ธรรมดามากๆเลย ไม่เห็นแปลกอะไร”

ณพยิ่งหงุดหงิด “ตกลงคุณไม่ต้องหนีเขาแล้วใช่มั้ย ผมจะได้ไปจากคุณ บอกมาตรงๆดีกว่าว่าเป็นกิ๊กกัน ผมเป็นบอดี้การ์ดนะ ไม่ใช่เทพคิวปิด จะได้ช่วยแผลงศรให้คนรักกัน”

“กิ๊ก...กิ๊กแปลว่าอะไร”

“ก็ เอ้อ ก็เป็นแฟนกันนั่นแหละ คุณเป็นแฟนเขาใช่มั้ย ไม่ต้องปิดผมหรอก ยังไงผมก็ไม่มีสิทธิ์ว่าอะไรคุณอยู่แล้ว”

ลิลลี่แกล้งขยับเข้าใกล้ณพ เพ้งกับเต็กตามมาเห็นพอดี ลิลลี่ถามณพ “งั้นคนดื่มด้วยกัน กอดกัน จูบมือกันก็เป็นแฟนกันสิ”

“คุณจะบอกว่ากอดกัน จูบมือกันแบบเพื่อนหรือไง”

ลิลลี่ดึงณพมากอดแล้วถามว่าเชื่อหรือยัง ณพเหวอ เธอจึงดึงเขาเข้าในห้อง เพ้งกับเต็กที่มองอยู่ตะลึงทำอะไรไม่ถูก...ลิลลี่ดันณพไปนั่งบนเตียง

“คุณจะทำอะไรผม ถึงผมจน ผมก็มีศักดิ์ศรีนะ ไม่ยอมให้ใครปล้ำง่ายๆหรอก...เฮ้ย นี่จะปล้ำผมจริงๆเหรอ” ณพ ร้องเมื่อลิลลี่ผลักเขานอนหงายลง

“นายยังแต่งตัวโทรมเหมือนเดิม นายเอาเงินล่วงหน้าที่ฉันจ่ายให้ไปใช้อะไรหมด นายถึงยังไม่ซื้อเสื้อผ้า”

ณพบ่นว่าจะวุ่นวายกับเขาถึงไหน แค่นี้เขาก็ว่าเขาหล่อแล้ว ลิลลี่ว่ายัง และย้ำว่า ตนสั่งอะไรก็ต้องทำ ลิลลี่จะกดไหล่ณพ แต่เขาเบี่ยงหลบทำให้เธอล้มไปนอนแทน ณพเด้งตัวขึ้น

“คุณบอกมาดีกว่าว่าคุณจะทำอะไรผม...”

“ก็บอกมาก่อนสิว่าเอาเงินไปทำอะไรหมด หรือว่ามีหนี้สินมาก เอาเถอะ พรุ่งนี้ฉันจะพาคุณไปซื้อเสื้อผ้าเอง”

ณพว่าไม่จำเป็น ลิลลี่มองเขาไล่ไปทุกส่วนสัด ณพสยิวถอยห่างถามว่าจะทำอะไร

“ฉันกำลังมองว่าอย่างคุณน่ะ แต่งยังไงถึงจะหล่อ”

“ผมก็แค่ลูกจ้าง ไม่จำเป็นต้องหล่อหรอก”

“ฉันไม่ชอบให้ใครที่เดินตามฉันแต่งตัวโทรม ฉันรับไม่ได้ มันไม่สบายตา”

ณพจะเดินออกจากห้อง ลิลลี่ดึงมือไว้ถามจะไปไหน ณพว่าจะกลับห้อง ลิลลี่ชี้ไปที่ประตูห้องภายในห้องของเธอ “ฉันต้องการให้บอดี้การ์ดอยู่ใกล้ฉันตลอดเวลา ฉันก็เลยย้ายห้องคุณมาอยู่ห้องนี้ แล้วจำไว้นะว่า อย่าล็อกประตูเป็นอันขาด...”

ณพเหวอเดินเข้าไปงงๆลิลลี่ยิ้มอย่างผู้มีชัย เสียงลิลลี่ตะโกนตามมาว่า อย่าล็อก ณพชักสีหน้าไม่พอใจ มองไปรอบห้อง เห็นกระเป๋าและข้าวของเขาวางอยู่ทั้งหมด

ooooooo

วันรุ่งขึ้น ณพนั่งเฝ้าลิลลี่ซึ่งว่ายน้ำอยู่ในสระ เพ้งกับเต็กยืนมอง บ่นกันว่า ถ้าปีเตอร์มาเห็นจะว่าอย่างไร พลัน ลิลลี่เป็นตะคริวจมน้ำ ณพว่องไวมากโดดตูมลงไปช่วยขึ้นมา แม้แต่เพ้งยังไม่ทันขยับตัว ปีเตอร์ออกมาเห็นตกใจเมื่อเห็นณพอุ้มลิลลี่ขึ้นจากสระ...ลิลลี่นั่งห่มผ้าอยู่บนเตียงในห้อง ณพเอาเครื่องดื่มร้อนๆมาส่งให้ พร้อมตำหนิ “ว่ายน้ำไม่เป็นแล้วไปว่ายทำไม”

“ก็ฉันอยากว่ายน้ำ นายมีปัญหาอะไร”

“มันเดือดร้อนคนอื่น เห็นรึเปล่า”

“มันเป็นหน้าที่ของนายที่ต้องปกป้องดูแลฉัน ไม่ว่าฉันจะเป็นอะไรก็ตาม...” ลิลลี่สนุกที่ได้ต่อปากต่อคำกับณพ

“ผมว่าคุณเลิกจ้างมันดีกว่า แล้วผมจะส่งคนของผมมาดูแลแทน” ปีเตอร์หมั่นไส้จึงเสนอ

เพ้งกับเต็กรีบบอกให้เป็นหน้าที่ของเขาสองคนก็ได้ ลิลลี่ขอบใจและบอกว่า บอดี้การ์ดตนต้องเลือกเอง และให้ปีเตอร์ เพ้ง และเต็กออกไปจากห้อง ปีเตอร์มองณพ “แล้วไอ้นี่ล่ะ...”

“ฉันมีธุระต้องคุยกับเขา...ปีเตอร์เราคุยกันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่เหรอ”.

พอทุกคนออกไป ลิลลี่ก็หันมาพูดกับณพ “เห็นมั้ยว่าฉันไม่ได้มีปัญหากับคนที่มันตามล่าฉันเท่านั้น...ตัวฉันเองก็มีปัญหา ต่อไปนี้คุณอย่ามาพูดเรื่องไม่เป็นบอดี้การ์ดของฉันอีกนะ”

“เล่าความจริงให้ผมฟังสิ ผมจะได้รู้ว่าคุณมีปัญหาอะไรกับใครบ้าง นี่มันเป็นงานของบอดี้การ์ดนะ”

ลิลลี่ตอบว่ายังไม่ถึงเวลา ณพไม่พอใจจะไม่ทำงานด้วยแล้วเดินออกไป ลิลลี่โกรธไม่มีใครกล้าขัดใจแบบนี้แม้กระทั่งปีเตอร์ ขณะเดียวกัน เถ้าแก่จางโทร.ถามข่าว เพ้งอึกอักตอบว่าวันนี้จะได้รับคำตอบจากลิลลี่ว่าจะยอมกลับฮ่องกงหรือไม่ เถ้าแก่โวยวายว่าทำงานไม่ได้เรื่อง...

ปีเตอร์เจ็บใจ โทร.เรียกงามตามาพบ “วันก่อนผมเห็นคุณเดินกับผู้ชายไทยชื่อพิพัฒน์”

งามตาแปลกใจที่ปีเตอร์รู้จักพิพัฒน์ ปีเตอร์บอกว่าเขารู้จักน้องสาวที่ชื่อปทุมวดี

งามตาหัวเราะ “นังนั่นมันไม่ใช่น้องสาวหรอก มันเป็นเมีย นังนี่มันมีอาชีพหลอกเศรษฐีแก่ๆ พอผัวคนไหนหมดตัว มันก็โผไปหาเศรษฐีแก่ๆหน้าโง่คนใหม่ คุณถามทำไม...”

“ธุรกิจในฮ่องกงผมกำลังย่ำแย่ ผมอยากย้ายมาทำธุรกิจที่นี่”

“ถูกกฎหมายรึเปล่าล่ะ”

“คนอย่างคุณไม่น่าถาม เรารู้จักกันดีไม่ใช่เหรอ ความชั่วมันต้องอยู่หลังความดีที่แสนสะอาดเสมอ”

“ก็เลยต้องหาธุรกิจอื่นบังหน้า ฉันไม่ถามคุณล่ะค่ะ เอาเป็นว่าคุณต้องการให้ฉันทำอะไรก็บอกมา พร้อมกับค่าจ้าง” งามตาแบมือ ส่งสายตาเจ้าเล่ห์

ปีเตอร์ให้งามตาสืบเรื่องราวทุกคนที่เกี่ยวข้องกับปทุมวดี งามตารู้ทันว่าปีเตอร์ต้องการรู้ว่าอาคมหลอกง่ายหรือไม่ ปีเตอร์ยิ้มๆที่งามตารู้ทัน...

พนักงานเอาเสื้อผ้าที่ลิลลี่สั่งซื้อมาส่ง ลิลลี่เข้าไปปลุกณพในห้องให้ลุกขึ้นแต่งตัว ณพถอนใจลุกไปอาบน้ำ...ลิลลี่แต่งตัวเสร็จเปิดประตูห้องณพเข้ามาอีก เขากำลังรูดซิปกางเกงตกใจ

“โอ๊ย...จ๊าก มีมารยาทหน่อยสิคุณ เผื่อผมโป๊อยู่ล่ะ”

“ธรรมดา...ธรรมดามากๆ เร็วเข้านะณพ ฉันกลัวว่าเราจะไปไม่ทัน ฉันจองโต๊ะไว้แล้ว”

ลิลลี่เดินออกไป ณพพึมพำ ใช่สิ ผู้หญิงอย่างว่าเห็นเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดา...พอลิลลี่กับณพเดินลงมาที่ล็อบบี้ ณพอยู่ในชุดสูทหล่อเนี้ยบ พบเพ้งกับเต็กปรี่เข้ามา ลิลลี่บอกณพว่าตนจัดการเอง ณพเลี่ยงออก ลิลลี่เข้าไปคุยกับเพ้งและเต็็ก เพ้งถามเธอว่าจะให้คำตอบแล้วใช่ไหม

“นายสองคนกลับไปฮ่องกงได้แล้ว บอกป๊าป๋าด้วยว่าไม่ต้องห่วง ฉันดูแลตัวเองได้ บอดี้การ์ดคนไทยดูแลฉันอย่างดี”

เพ้งหน้าซีด ลิลลี่เดินไปกับณพ เต็กบอกเพ้ง เขาคิดอยู่แล้ว เขามีแผนรองรับ เพ้งเตือนอย่าก่อเรื่องให้ต้องเข้าไปอยู่ตะรางของเมืองไทยแล้วกัน

รถลีมูซีนมาจอดรับลิลลี่กับณพหน้าโรงแรม ณพเปรย “ผมเป็นแค่บอดี้การ์ด ไม่ใช่แฟนคุณนะ จะได้ไปดินเนอร์ด้วย”

“ขอควงสักวันไม่ได้เหรอ ใจดำ...”

“ถ้าแฟนผมรู้เข้าล่ะ” ณพหาเรื่องอ้าง

“แต่นี่เวลางาน คุณต้องไม่มีชีวิตส่วนตัว มีแต่ฉันกับหน้าที่ที่ฉันสั่งให้ทำเท่านั้น...คิดดูสิ ถ้าเผื่อมีคนทำร้ายฉันคืนนี้ แล้วคุณอยู่ห่างฉัน ใครจะรับกระสุนแทนฉันล่ะ อย่าลืมว่าฉันจ่ายค่าจ้างคุณอย่างงามนะ หรือถ้าน้อยไปก็บอกมา ฉันจะเพิ่มให้อีก”

ณพคิดในใจ...ผู้หญิงอย่างว่าหาเงินคล่อง หลอกเงินเสี่ยหน้าโง่ทุกคืนสิ ถึงได้คิดว่าเงินของตัวเองยิ่งใหญ่นัก...ลิลลี่พาณพมาลงเรือสำราญของโรงแรมหรู ล่องแม่น้ำเจ้าพระยา

“น่าอิจฉาคนไทยนะ บ้านเมืองสวยงาม ฉันไม่เข้าใจเลยที่เคยได้ยินคนไทยอยากแต่จะไปอยู่เมืองนอก” ลิลลี่บ่น ณพว่าคนเรามีเหตุผลต่างกัน แล้วขอตัวไปเข้าห้องน้ำ

ลิลลี่รู้สึกว่าณพยังไม่เชื่อใจตน พลัน ปีเตอร์มายืนตรงหน้า ลิลลี่ตกใจ ปีเตอร์ถามว่าณพเป็นบอดี้การ์ดหรือเป็นอะไรกันแน่ ลิลลี่เคืองตอบไปว่า “ตอนนี้เป็นบอดี้การ์ด แต่ต่อไปไม่แน่”

“เหมือนผมไง ตอนนี้เป็นคู่หมั้น ต่อไปก็คงเป็นยิ่งกว่าคู่หมั้น” ปีเตอร์โต้กลับ

ณพมาเข้าห้องน้ำ พบอาคมเข้าพอดี จึงถามว่าเมียใหม่อ้อนให้พามาละสิ อาคมอ่อนใจ เมื่อไหร่ณพจะเลิกก้าวร้าว ณพตอบว่าเมื่อเขาพิสูจน์ได้ว่า เมียใหม่รักพ่อจริงไม่ใช่รักที่เงินพ่อ...ณพเดินออกมาต้องชะงักเมื่อเห็นปีเตอร์นั่งอยู่กับลิลลี่ เขาเดินหนี ปีเตอร์หันไปเห็นแขวะว่า

“ดูมันจะได้รับเกียรติจากคุณมากเหลือเกินนะลิลลี่ อยากรู้จังว่าเถ้าแก่จางถามเรื่องนี้ คุณจะให้ผมโกหกเถ้าแก่ว่ายังไง”

“ไม่ต้องยุ่งกับเรื่องของฉันเป็นดีที่สุด” ลิลลี่ลุกเดินตามณพไป

ปีเตอร์ทั้งโกรธทั้งแค้นแต่ทำอะไรไม่ได้ ลิลลี่ตามณพมาที่ท้ายเรือ แกล้งพูดว่า เขาคงไม่คิดสั้นกระโดดน้ำตายหรอกนะ ณพโต้ “คุณไม่มีค่ามากมายขนาดที่ผมต้องลงทุนทำยังงั้น”

“มันก็ไม่แน่ สักวันคุณอาจเห็นค่าของฉันขึ้นมาก็ได้...ฉันไม่คิดว่าจะพบปีเตอร์ที่นี่”

“คุณมาบอกผมทำไม”

“ไม่รู้สิ แต่อยากบอก ถ้าคุณไม่อยากฟังก็โยนทิ้งไปในน้ำ” ลิลลี่งอน น้อยใจเดินกลับไป ณพมองตามแล้วหันไปมองสายน้ำต่ออย่างถอนใจ...

ooooooo

เพราะอาคมไปล่องเรือกับปีเตอร์ ปทุมวดีจึงพาพิพัฒน์เข้ามาในบ้าน ขึ้นไปดูห้องตู้เซฟ นวลสงสัยจะตามขึ้นไปดูแต่ถูกสร้อยขวางไว้ พิพัฒน์ตาโตเมื่อเห็นมีตู้เซฟถึงสามใบ แถมปทุมวดียื่นนาฬิกาฝังเพชรให้เขาหนึ่งเรือน

“เมื่อตอนเย็น มันเอาออกจากเซฟมาเลือก ปทุมก็เลยแอบจิ๊กไว้ให้พัฒน์”

พิพัฒน์โอบกอดหอมปทุมวดีอย่างเอาใจ และยังโลภอยากได้ทั้งหมดอีก ปทุมวดีบอกว่าตนมีกุญแจดอกหนึ่งแล้ว รอให้ได้อีกดอกก่อน จะเปิดถ่ายโอนของมีค่าออกมาทุกวันเลย พิพัฒน์ขอกุญแจดอกที่มี ปทุมวดีหน้าเสีย “พัฒน์จะทำไม...”

พิพัฒน์กระชากปทุมวดีเข้ามา ตวาดถามเบาๆ “ไม่ไว้ใจผัวคนนี้เหรอ หรือว่าลืมผัวเก่า”

“เปล่าค่ะพัฒน์ แต่ปทุมเอาไปฝากไว้ที่ธนาคาร”

“ไปเอาออกมาแล้วก็ไปให้ผมพรุ่งนี้ ไม่งั้นมีเรื่องแน่”

ไม่ทันไร อาคมกลับมา สร้อยตกใจส่งเสียงดัง ว่าคุณผู้ชายกลับมาแล้ว อาคมแปลกใจทำไมต้องเสียงดัง ปทุมวดีตกใจ พิพัฒน์วางแผนให้พูด สองคนลงบันไดมาเจออาคม ปทุมวดีรีบบอกว่าพาพิพัฒน์ขึ้นมาไหว้พระทำสมาธิในห้องพระ อาคมไม่ติดใจแถมเชิญตามสบาย...

วันรุ่งขึ้น ปีเตอร์เตรียมตัวกลับฮ่องกง เต็กจะจับตัวลิลลี่ส่งกลับไปพร้อมปีเตอร์ให้ได้ แต่เพ้งยังลังเล...ลิลลี่กับณพลงมาทานอาหารเช้าที่ห้องอาหาร ณพไม่บริการลิลลี่เพราะเห็นว่าไม่ใช่หน้าที่ ลิลลี่ฮึดฮัดไปทำเอง แต่ก็ทำตกๆหล่นๆ ณพหัวเราะ ลิลลี่จึงเอาขนมปังไหม้ๆยัดปาก

หลังทานเสร็จ ต่างแยกกันไปเข้าห้องน้ำ ณพเจอปีเตอร์ เขาทำเฉยๆเดินออกมายืนรอลิลลี่ พอเธอมาก็ถามว่าวันนี้จะไปไหน ลิลลี่ตอบว่ายังไม่รู้ นั่งรถไปเรื่อยๆนึกออกแล้วจะบอก ...ปีเตอร์เดินมาจับมือลิลลี่บังคับ “วันนี้ผมจะกลับแล้ว คุณต้องกลับกับผม”

ลิลลี่สะบัดมือแต่ปีเตอร์บีบแน่น ณพกระชากคอเสื้อปีเตอร์เงื้อหมัด ลิลลี่ห้ามไว้อย่าทำ

“แต่เขากำลังจะทำร้ายคุณนะ”

“ปีเตอร์ปล่อยฉัน ปล่อยสิ...เราพูดกันอย่างสันติได้”

ปีเตอร์ต้องการให้ลิลลี่รับปากจะกลับพร้อมเขา แต่ลิลลี่ไม่ยอม ณพมองสองคนอย่างสับสน ลิลลี่ขอใช้ชีวิตอิสระสักพักแล้วจะกลับไปทำตามสัญญาที่มีต่อกัน ปีเตอร์ยอมปล่อยและว่าเขาจะรอวันนั้นแล้วเดินไป ลิลลี่เรียกณพไปกันได้ ณพเมินบ่นว่าหมดอารมณ์

“แค่ไปกับฉัน ทำไมต้องเกี่ยวกับอารมณ์ด้วย”

“บอกผมมาซะทีสิว่าเขาเป็นอะไรกับคุณกันแน่ นี่มันหน้าที่ของผมนะ อย่าหาว่าผมวุ่นวายกับชีวิตคุณเลยลิลลี่”

“ขอเวลาฉันสักพักเถอะ...ณพ ฉันรู้แล้วว่าจะไปไหน” ลิลลี่เดินนำณพออกไป...

ปีเตอร์ยังเจ็บใจ มาสั่งเพ้งกับเต็กให้เอาตัวลิลลี่กลับไปให้ได้ เขาจะจ่ายให้อย่างงาม แต่ถ้าไม่ได้...ตาย...เต็กกลัวบอกเพ้งต้องจับลิลลี่ให้ได้ สองคนสะกดรอยตามลิลลี่กับณพทันที

ooooooo

อาคมชวนปทุมวดีไปส่งปีเตอร์ที่สุวรรณภูมิ แต่ปทุมวดีโกหกว่าต้องไปทำบุญครบรอบวันตายของแม่ นวลแอบฟังเบ้หน้าหมั่นไส้ ปทุมวดีเห็นโกรธจัด พออาคมออกไปแล้วก็ปรี่เข้ามาตบนวลที่ชอบสอดรู้ สอดเห็น

ลิลลี่กับณพนั่งบนรถตุ๊กตุ๊ก ไปแถวเยาวราช ปีเตอร์โทร.เข้ามือถือ ลิลลี่ไม่รับ ณพแซวว่ากิ๊กโทร.มาทำไมไม่รับ ลิลลี่ต่อว่าณพเสียมารยาทที่มาดูโทรศัพท์ตน ห่างออกมาเพ้งกับเต็กนั่งแท็กซี่ตาม ปีเตอร์โทร.ย้ำเพ้งว่าเขาจะรอที่สุวรรณภูมิ ...รถติดมากจนลิลลี่กับณพลงเดิน เพ้งกับเต็กรีบลงจากรถตาม แต่ต้องคอยหลบไม่ให้ทั้งสองเห็น

ณพพาลิลลี่เข้ามาไหว้ศาลเจ้า ลิลลี่อธิษฐานขอให้ป๊าป๋าสุขภาพแข็งแรง ขณะเดียวกัน เถ้าแก่จางกำลังไหว้เจ้าขอให้ลิลลี่ปลอดภัยและกลับมาหาเขา ณพอธิษฐานเช่นกัน

“ถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นคนดีจริง ก็ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองเธอให้ปลอดภัยด้วยเถิด”

จากนั้น ลิลลี่ก็ตื่นเต้นกับของที่ขายอยู่ริมทาง ณพแปลกใจที่เธอช็อปปิ้งได้ทุกที่

“ช่วยไม่ได้ ฉันรวย” ลิลลี่ยักไหล่

“เงินที่คุณมีอยู่นี่ คุณขโมยป๊าป๋ามาใช่มั้ย”

“ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ”

“อย่าลืมว่าผมเคยเป็นตำรวจ ผมไม่ชอบอะไรที่ผิดกฎหมาย พฤติกรรมคุณมันน่าสงสัย”

“ฉันทายว่าคุณไม่เคยมีแฟน ถ้ามีก็ถูกผู้หญิงทิ้งใช่มั้ยล่ะ”

“นอกจากจะเป็นโสเภณีแล้ว ยังริจะเป็นหมอดูอีกเหรอ อ้อ หรือเป็นลูกสาวเจ้าพ่อ ตกลงเป็นอะไรกันแน่”

ลิลลี่ไม่ตอบ บ่นว่าหิวน้ำเปิดกระเป๋าถือใบโตจะหยิบเงิน ณพบอกว่าเขาซื้อให้ก็ได้ แต่เธอไม่ยอมจะจ่ายเอง พลันมีตำรวจเทศกิจมาไล่จับแม่ค้า เกิดการชุลมุน ปทุมวดีเดินกำกุญแจที่เพิ่งเอาออกมาจากธนาคารแถวนั้นมาพอดี ชนเข้ากับลิลลี่ล้มลงไปทั้งคู่ ปทุมวดีเห็นณพก็ตกใจรีบหลบหน้า เพ้งกับเต็กฉวยโอกาสจะจับลิลลี่ ณพคว้ามือเธอวิ่งหนีมาหลบซอกตึกได้ทัน ณพถามไหนว่าเจรจากันรู้เรื่องแล้ว ทำไมยังมาไล่จับเธออีก ลิลลี่เครียด เปลี่ยนเรื่องบ่นว่าหิว...

ปทุมวดีมาบอกพิพัฒน์ว่ากุญแจหล่นหาย สงสัยตอนชนกับสาวหมวยท่าทางเหมือนนักท่องเที่ยว แต่แปลกใจว่าเกี่ยวข้องอะไรกับณพ พิพัฒน์จึงวางแผน “กลับบ้านนะ แล้วทำยังไงก็ได้ให้ผัวคุณเรียกไอ้ลูกเลี้ยงตัวแสบกลับมาบ้านให้ได้”

ปทุมวดีกระฟัดกระเฟียดไม่อยากเจอณพ พิพัฒน์ตะคอกเบาๆ “ถ้าไม่เจอมัน จะรู้มั้ยว่ามันพักอยู่ที่ไหน...” ปทุมวดีเข้าใจแล้วยิ้มออกมาได้

คืนนั้น ขณะที่อาคมยืนทอดถอนใจบนระเบียง คิดถึงณพที่พูดถึงปทุมวดีในทางไม่ดี ปทุมวดีเข้ามากอดทางด้านหลัง ฉอเลาะว่าอยากจัดงานเลี้ยงในครอบครัวให้ณพกลับมาบ้าน ได้ใกล้ชิดกัน อาคมยิ้มปลื้ม อยากให้ลูกชายได้ยินความหวังดีของเธอบ้าง ปทุมวดีทำเป็นอ้อนว่าตนไม่หวังอะไร ขอแค่ให้พ่อลูกเข้าใจกันก็พอ อาคมมองปทุมวดีด้วยสายตาแสนรัก

จากนั้น ปทุมวดีก็แอบโทร.ส่งข่าวพิพัฒน์ว่าอาคมไม่สงสัยอะไร พิพัฒน์ย้ำ “อย่าให้เหยื่อตื่นเสียก่อนล่ะ ท่องไว้ว่า ถ้าไม่ได้กุญแจเซฟดอกนั้นมา เราก็จะไม่มีวันได้อะไรเลย”

ปทุมวดีรับคำ กดวางสายเดินไป นวลเดินออกมาสีหน้าวิตกกังวลกับสิ่งที่ได้ยิน...

เพ้งโทร.รายงานเถ้าแก่จางก่อนที่จะได้ฟังจากปีเตอร์ว่า ลิลลี่ไม่ได้กลับไปพร้อม แต่ไม่ต้องห่วง เขาจะดูแลเธอเป็นอย่างดี....สายไปเสียแล้ว เพราะปีเตอร์มาหาเถ้าแก่จางเสียก่อน เพ้งหน้าซีดวางสาย...ปีเตอร์กลับบอกเถ้าแก่จางว่าเขาไม่พบลิลลี่ เถ้าแก่จางแปลกใจต้องมีเรื่องอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ จึงจะส่งเง็กไปอยู่กับลิลลี่ที่เมืองไทย

ณพหลบมาคุยโทรศัพท์กับอาคมในสวนของโรงแรม รับปากจะกลับไปร่วมงานเลี้ยงที่บ้านเพื่อวิญญาณแม่จะได้สบายใจ ไม่ใช่เพราะปทุมวดี พอวางสายเขาก็เห็นลิลลี่คุยอยู่กับเพ้งและเต็กอีกมุมหนึ่ง จึงเข้าไปแอบฟังหลังพุ่มไม้...

ooooooo

ที่มา ไทยรัฐ