กลับถึงห้องพัก ณพตำหนิลิลลี่เสียงเครียดที่หนีเที่ยวจนเกิดเรื่อง เง็กไม่พอใจห้ามณพขึ้นเสียงกับลิลลี่ ณพตวาด...ซิ้มไม่เกี่ยว เง็กตกใจโกรธจัด
“ซิ้ม...ลื้อหาว่าอั๊วเป็นซิ้มเหรอ เฮอะ บอกก่อนนะว่าเรียกเจ๊ยังโกรธเลย”
ณพเข้ามาดึงตัวเง็ก ลิลลี่ตกใจว่าณพจะทำอะไรเง็ก ณพดึงเง็กผลักเข้าไปในห้องเขาแล้วกดล็อก เง็กทุบประตู โครมๆ ณพหันกลับมาเอ็ดลิลลี่ต่อ ให้เธอไปแจ้งความ ลิลลี่สะบัดหน้า
“ไม่จำเป็น กระเป๋าใบนั้นไม่มีอะไรนอกจากเงินแล้วก็ของใช้นิดหน่อย ไม่มีหลักฐานสำคัญอะไรเลย”
“แต่เงินก็ไม่น้อยไม่ใช่เหรอ...”
ลิลลี่ว่าตนไม่เดือดร้อน ณพหมั่นไส้ที่อวดรวย แต่เขาก็ไม่อยากให้คนชั่วลอยนวล ลิลลี่ถามแปลว่าอะไร ณพถอนใจ
“ก็...ไม่อยากให้มันหนีไปโดยไม่มีความผิดน่ะสิ ตำรวจจะช่วยให้เพ้งกับเต็กไม่ตามตัวคุณ คุณก็จะได้กลับบ้านอย่างมีความสุข ส่วนผมก็จะได้ไม่ต้องทำงานนี้อีกไง”
ลิลลี่โกรธที่เอะอะณพก็จะเลิกทำงานกับตน จึงพาลไล่ณพออกไปตนอยากอยู่คนเดียว ณพกลับเข้าห้อง เง็กตกใจตั้งท่าพร้อมสู้ ณพอารมณ์ไม่ดีทำท่าขึงขัง เง็กวิ่งจู๊ดออกมา
“ไอ้หนุ่มคนไทยคนนั้น มันบ้าหรือเปล่าคุณหนู” เง็กถามลิลลี่อย่างหวาดๆ
“ใช่บ้า บ้ามากด้วย”
เง็กบอกให้พาณพไปรักษา ลิลลี่รำคาญขอให้เง็กเงียบๆตนอยากอยู่คนเดียว แล้วล้มตัวลงนอนหันหลังให้ เง็กงงทำไมชอบไล่ตนกันจัง...
เพ้งบ่นกับเต็กว่าไอ้สองคนที่มากระชากกระเป๋าลิลลี่เป็นใคร เต็กว่าเป็นพวกโจรธรรมดาและจะโทร.ไปรายงานเถ้าแก่จาง เพ้งย้อนถาม “เถ้าแก่จะดีใจเหรอที่รู้ว่าคุณหนูบาดเจ็บ โดยที่เราสองคนช่วยอะไรคุณหนูไม่ได้”
เต็กหงุดหงิด โทษณพที่คุ้มกันไม่ดี จึงคิดจะบอกปีเตอร์ให้มาช่วยดึงลิลลี่กลับ...
ค่ำแล้ว ปทุมวดียังไม่กลับ อาคมเป็นห่วงจึงโทร.ตาม ปทุมวดีหงุดหงิดเพราะกำลังอยู่กับพิพัฒน์ พิพัฒน์เตือนให้เอาใจอาคมเข้าไว้ ปทุมวดีงอนหาว่าพิพัฒน์เสือกไสตนให้กลับเพราะจะเอางามตามาแทนที่
ในขณะที่งามตามารับปีเตอร์ที่สนามบิน ปีเตอร์อยากฟังเรื่องอาคมที่ให้เธอไปสืบมา ปีเตอร์รู้ว่าปทุมวดีร่วมมือกับพี่ชายปอกลอกอาคม
“ผัวค่ะ ไม่ใช่พี่ชาย ฉันรู้ดี เพราะนายพิพัฒน์คนที่นังปทุมบอกว่าเป็นพี่ชายน่ะ คือสามีของฉันเอง”
“อะไรมันจะบังเอิญยังงี้ งั้นผมก็ใช้คนถูกแล้ว ธุรกิจที่ฮ่องกงผมกำลังแย่ ธุรกิจใต้ดินถูกตำรวจกวาดล้างหมด ส่วนบนดินก็มาสะดุด เพราะผู้หญิงที่ผมจะแต่งงานด้วยดันหนีมาที่นี่”
“ก็เลยจะย้ายฐานมาทำธุรกิจที่เมืองไทย”
“ใช่ ผมถึงต้องการรู้เรื่องของหุ้นส่วนผมทุกอย่าง”
“เงินมา งานก็เดิน อาชีพฉันมันนางนกต่อ คุณก็รู้ดีนี่คะปีเตอร์”งามตายิ้มแบมือ
ปีเตอร์หัวเราะฮึๆ แล้วเซ็นเช็คให้กับงามตา...
ooooooo
คืนนั้น แผลของลิลลี่อักเสบ ทำให้เธอเป็นไข้นอนครางฮือๆ เง็กตกใจตื่นขึ้นมาจับตัวลิลลี่จึงรู้ว่าตัวร้อนจี๋ จะไปเคาะเรียกณพให้มาช่วย แต่ลิลลี่ห้ามไว้ เง็กจะโทร.ตามเพ้ง เธอก็ห้ามอีก...
วันรุ่งขึ้น อาคมใส่บาตรกับนวลหน้าบ้าน เพราะเป็นวันครบรอบวันเกิดของนาถ สร้อยจีบปากจีบคอรายงานปทุมวดี เธออิจฉาขึ้นมาทันที
“ไม่ลืมกันซะทีนะ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมนายแกถึงเกรงใจนังนวลนัก ไม่ยอมไล่ออกซะที วันๆก็ไม่เห็นทำอะไร แถมยังชอบเถียงแล้วก็สู่รู้”
“อุ๊ย คุณปทุมไม่ทราบหรือคะ ว่าป้านวลเป็นญาติห่างๆ ของคุณนาถ เห็นว่าก่อนตาย คุณนาถฝากฝังให้ป้านวลดูแลคุณผู้ชายกับคุณณพด้วยค่ะ”
“ทำไมไม่ยกมันขึ้นเป็นเมียเลยล่ะ ดี...เดี๋ยวแม่จะอาละวาดให้น่าดูเลย”ปทุมวดีเข้าบ้าน
สร้อยตื่นเต้นอยากเห็นอะไรสนุกๆ ระหว่างนั้น อาคมเดินเล่นอยู่หน้าบ้าน ปทุมวดีเดินหงุดหงิดไปมาในห้อง พลันเห็นพวงกุญแจของอาคมวางอยู่ ก็ถลาไปคว้าไว้
“กุญแจ...ต้องมีดอกใดดอกหนึ่งไขเซฟได้แน่ๆ”ปทุมวดีตรงไปที่ห้องตู้เซฟ พยายามไขทีละดอก “ดอกไหนนะ โอ๊ย...ทำไมมันพวงใหญ่ยังงี้”
อาคมเดินขึ้นบันไดมา นวลเดินตามหลังเล่าให้ฟังว่าตนฝันถึงนาถบ่อยๆ สร้อยตามรั้งท้ายทำหน้าเบ้ พลัน นวลเห็นปทุมวดีกำลังไขเซฟก็ตกใจ “ทำอะไรน่ะ...”
ปทุมวดีหันมาเห็นอาคมกับนวลยืนจ้องอยู่ ไม่รู้จะทำอย่างไร แกล้งหวีดร้องลงไปชักดิ้นชักงอ ทำเป็นผีเข้าบีบคอตัวเอง “ฉันจะฆ่ามัน ฉันจะฆ่ามัน เอาสมบัติฉันมา”
สร้อยร้องว่านาถเข้าสิงปทุมวดี นวลส่ายหน้าไม่เชื่อ อาคมเข้าไปดึงมือออกจากคอ “นาถ นาถเหรอ ผมสัญญาว่าไม่มีใครเอาไปได้ สมบัติทุกอย่างจะต้องเป็นของณพ ลูกเรา”
ปทุมวดีชะงัก ไหงเป็นอย่างนั้น จึงทำเป็นรู้สึกตัว “คุณพี่ ปทุมเป็นอะไรไปคะ...”
สร้อยสาธยายว่าผีนาถเข้าสิง ปทุมวดีเห็นสายตานวลมองอย่างไม่เชื่อจึงหลบตาสะกดความแค้นไว้ ทำเป็นตกใจ “หา...จริงเหรอ ปทุมไม่ยอม เมียคุณพี่รังแกปทุม...”
ปทุมร้องไห้วิ่งหนีเข้าห้องนอน อาคมตามไปปลอบ... ปทุมวดีร้องไห้สะอึกสะอื้น พอเห็นอาคมถอนใจก็ยิ่งโกรธ เปิดตู้เสื้อผ้าของนาถเอาเสื้อผ้าออกมาจะไปเผา อาคมห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง ปทุมวดีสั่งสร้อยให้เอาไปเผาให้หมด แล้วร้องไห้ฟูมฟายกับอาคม
“ขนาดคนตายไปแล้วยังมีเสื้อผ้าดีๆ เครื่องประดับสวยๆอยู่เต็มบ้าน แต่ปทุมสิ คุณพี่ไม่เคยเหลียวแล คุณพี่เคยคิดจะซื้อเสื้อผ้าเครื่องประดับสวยๆให้ปทุมบ้างมั้ย”
“คุณจะเอาของนาถไปใช้ก็ได้นี่ ผมอนุญาต”
ปทุมวดีออดอ้อน ไม่อยากใช้ของคนตาย อยากซื้อใหม่ อาคมหลงรักหัวปักหัวปําจึงยอมเซ็นเช็คไม่กรอกตัวเลขให้ ปทุมวดีตาวาวลิงโลด ขอออกไปช็อปปิ้งทันที
เช้านี้ ณพชงกาแฟเอามาให้ลิลลี่ แต่กลับเจอเง็กนั่งตาแดงๆอยู่ข้างเตียง ซึ่งลิลลี่ยังนอนหลับสนิท แต่พอพิศดูเห็นหน้าแดงกลํ่า เขาแตะตัวเธอก็สะดุ้ง
“ตัวร้อนจี๋เลย เง็กลั้ง คุณหนูของเธอไม่สบาย ทำไมไม่เรียกผม นี่ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาจะว่ายังไง”
“เอ้า...นังเง็กซวย” เง็กบ่นพึมพำ
ลิลลี่โอดโอยว่าปวดหัว ณพจึงโทร.สั่งซุปร้อนๆมาให้ลิลลี่ เง็กรีบขอให้สั่งอาหารเช้าแบบอเมริกันให้ตนด้วย ณพส่ายหน้าระอาๆ แล้วบอกให้เง็กไปเตรียมนํ้ามาเช็ดตัวให้ลิลลี่
“ทำไมทำดีกับฉัน” ลิลลี่พึมพำ
“ไม่ทำดีกับคุณแล้วใครจะจ่ายเงินเดือนให้ผมล่ะ คุณจ้างผมแพงจะตายไป รู้มั้ยทำงานในเมืองไทย ถ้าได้เงินเดือนเท่านี้น่ะ มีแต่พวกนักธุรกิจเท่านั้น ตำรวจจนๆอย่างผมไม่มีทางได้เลย”
“สัญญานะ ต่อไปนี้จะไม่ขัดใจฉัน ไม่คิดขังฉันไว้ในห้องอีก” ลิลลี่พยายามยิ้ม
ณพส่ายหน้า ลิลลี่งอนสะบัดหน้าพรืด...ณพป้อนซุปและบอกให้เธอหยุดเที่ยวหนึ่งวันพักผ่อน แต่ลิลลี่ไม่ยอม ณพจึงบอกว่าเขาจะไปจากชีวิตเธอ เขาให้เวลาชั่วโมงหนึ่ง ถ้าเปลี่ยนใจให้โทร.บอก ณพกลับเข้าห้อง ลิลลี่โกรธปากล่องทิชชูไล่หลังโวย
“ฉันไม่เคยมีอิสระยังงี้มาก่อน ฉันขอใช้อิสรภาพให้เต็มที่ ใครก็ขัดฉันไม่ได้...”
เง็กลงมาที่ห้องอาหาร พบเพ้งกับเต็กรออยู่ จึงบอกว่าลิลลี่ไม่สบาย และณพคอยดูแลอยู่ เพ้งไม่พอใจแต่ต้องกล้ำกลืนความรู้สึกไว้
ณพนอนก่ายหน้าผาก รอคอยลิลลี่โทร.มาง้อ ลิลลี่เองก็หงุดหงิดชะเง้อมองว่าณพจะออกมาดูแลตนไหม ทนไม่ไหวจะลุกไปต่อว่า แต่พอลงจากเตียงก็วิงเวียนล้มลง เง็กกลับเข้ามาเจอตกใจร้องลั่น ณพได้ยินคิดว่าลิลลี่แกล้ง แต่ใจเป็นห่วงเกรงเธอจะเป็นอะไรไปจริงๆ จึงตัดสินใจออกมา พอเห็นลิลลี่นอนอยู่ข้างเตียง เง็กพยายามจะอุ้ม ณพตรงเข้าอุ้มลิลลี่
“ลิลลี่ ลิลลี่ ไปหาหมอนะ หลักฐานต่างๆ พวกพาสปอร์ตแล้วก็บัตรเครดิตคุณอยู่ที่ไหน”
ลิลลี่พึมพำว่าอยู่ในกระเป๋า ณพคว้ากระเป๋าเธอมาสะพายแล้วอุ้มเธอออกไปจากห้อง เง็กวิ่งตามแม้ณพจะสั่งให้รออยู่ที่ห้อง เง็กไม่ไว้ใจกลัวณพเอาลิลลี่ไปขาย ณพหัวเราะ
“คุณหนูของเธอน่ะเหรอ ฮึ...เนื้อหมูในตลาดยังแพงกว่าเลย”
ลิลลี่ตาขวางใส่ไม่มีแรงจะโวย...ณพอุ้มลิลลี่ออกมาที่จอดรถเพื่อไปที่รถของเขา ลิลลี่แปลกใจว่ารถใคร ณพโกหกว่ายืมรถเพื่อนมา ลิลลี่บอกให้ยืมไว้นานๆ จะได้มีรถไปเที่ยวให้ทั่ว เง็กเห็นดีด้วย
ooooooo
งามตามาชวนพิพัฒน์ออกไปทานข้าว พอดีปทุมวดีหน้าระรื่นที่ได้เช็คจากอาคม รีบมาหาพิพัฒน์ที่บ้าน งามตาต้องซ่อนตัวทั้งที่เจ็บใจอยากจะฉีกร่างปทุมวดีให้แหลก ปทุมวดีคุยกับพิพัฒน์ว่าตนมีแผนจัดการลิลลี่
“ส่งนังนัดดา กิติ และอำนวยไปสะกดรอยมันทุกฝีก้าวดีมั้ยคะ ถ้ามีโอกาสก็บุกห้องมันไปค้นกุญแจเซฟให้พบ”
“ดีเหมือนกัน เอานังนัดดาไปทำงานนี้ด้วย แล้วก็อย่าให้เหยื่อรู้ตัวก่อนล่ะ”
งามตาได้ยินสงสัยว่ากุญแจอะไร...
ทั้งเพ้งและเต็กแปลกใจ ทำไมลิลลี่ยังไม่ลงมาจึงลองโทร.ขึ้นไปบนห้อง ก็ไม่มีใครรับสาย
“เราสองคนก็อยู่ตรงนี้ แล้วคุณหนูกับหนุ่มไทยจะหลุดรอดสายตาเราไปได้ยังไงวะเพ้ง เป็นไปไม่ได้หรอก” เต็กสงสัย
เพ้งชวนออกไปดู พลัน ปีเตอร์ลงรถแท็กซี่มา พอเห็นสองคนก็เข้ามาถามว่าลิลลี่อยู่บนห้องหรือ เพ้งรีบแก้สถานการณ์ไปว่า ลิลลี่ออกไปเที่ยวกับเง็ก ปีเตอร์ว่าดีจะได้ห่างๆจากณพ
พอเห็นว่าทางปลอด งามตาค่อยๆ ย่องจะออกจากบ้านพิพัฒน์ แต่ไม่พ้นสายตาปทุมวดี เธอเข้ามาจิกผมงามตา “นังแมวขโมย คิดจะมาแย่งผัวฉันเหรอ”
“ทีหลังก็ติดป้ายแขวนไว้สิว่าเป็นผัวหล่อน หล่อนมีผัวเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วนี่ หรือจะให้ฉันบอกชาวบ้านมั้ยว่าหล่อนคบชู้”
สองสาวตบกันนัว พิพัฒน์มาแยกสองสาวออกจากกัน ปทุมวดีโวย “คุณให้นังนี่เข้ามาในบ้านใช่มั้ย แล้วทำไมเมื่อเช้าบอกฉันว่าคุณอยู่คนเดียว”
พิพัฒน์ทำเป็นไม่รู้เรื่องและไล่งามตาให้กลับไป ปทุม–วดีมองอย่างจับผิด...งามตาแค้นใจโทร.หาปีเตอร์ว่าอยู่ที่ไหน ตนมีเรื่องสำคัญจะบอก...ขณะเดียวกัน พิพัฒน์สั่งกิติกับอำนวย เอาตัวนัดดาไปค้นห้องลิลลี่ที่โรงแรม พอนัดดาเข้ามาถามที่เคาน์เตอร์ว่าลิลลี่อยู่ห้องไหน อ้างว่าตนเป็นเพื่อน พนักงานบอกว่าลิลลี่ไม่อยู่ นัดดาจึงกลับออกมา กิติกับอำนวยไม่พอใจผลักนัดดาล้มลง เพ้งกับเต็กเห็นเข้ามาช่วย นัดดาฉวยโอกาสวิ่งหนีไป กิติกับอำนวยสู้เพ้งกับเต็กไม่ได้จึงหนีหัวซุกหัวซุน กลับมารายงานพิพัฒน์
งามตามาหาปีเตอร์ที่โรงแรม เล่าเรื่องที่ได้ยินมา “ไม่รู้ว่านังปทุมมันส่งคนของมันตามผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นมีกุญแจ ฉันว่ามันต้องเป็นกุญแจสำคัญ”
“น่าคิด ตามเรื่องนี้ต่อไปนะ ถ้ามีอะไรคืบหน้าก็ให้รายงานฉัน” ปีเตอร์สั่งก่อนจะแยกกัน
ณพพาลิลลี่มาหาหมอที่คลินิก หมอฉีดยาและสั่งว่า “ต้องให้ภรรยาคุณพักผ่อนมากๆนะครับ อย่าทำงานหนักมากไป”
ลิลลี่หน้าเหวอจะปฏิเสธ แต่ณพรีบพูด “ครับคุณหมอ ภรรยาผมไม่ค่อยพักผ่อน งานก็ไม่ทำ เอาแต่ช็อปปิ้งทั้งวัน”
ลิลลี่ถลึงตาใส่อย่างไม่พอใจ ณพยิ้มล้อๆอย่างผู้ชนะ เง็กนั่งหลับอย่างไม่ได้ยินอะไร...พอมาขึ้นรถ ลิลลี่ก็ต่อว่า “ฉันไม่ได้เป็นซะหน่อย”
ณพทำเป็นไม่เข้าใจ แกล้งให้ลิลลี่พูดออกมา เง็กตกใจ ใครเป็นเมียใคร ณพแกล้งพูดว่า
“ของมันไม่แน่ วันนี้ไม่เป็น วันหน้าอาจเป็นก็ได้ จริงมั้ยลิลลี่ เว้นแต่ว่าคุณจะหนีผมไปแต่งงาน”
“ไม่มีทาง ฉันไม่มีวันแต่งเด็ดขาด”
เง็กร้องห้ามไม่ให้ลิลลี่ฟัง ณพหันมาเอ็ดเง็ก ถ้าไม่เงียบจะให้ลงเดิน เง็กหุบปากทันที...พอถึงห้องพัก ลิลลี่ไม่ยอมนอนพักจะออกไปเที่ยว ณพนั่งคุมเชิง ลิลลี่โกรธจะให้นภาพาไปแทน ณพเคืองจึงบอกว่ามีอะไรเกิดขึ้นอย่ามาเรียกเขา ลิลลี่เบ้ปากหยิบมือถือมากด...
หนีมาได้แต่นัดดาก็ยังถูกกิติกับอำนวยตามเฝ้าประกบ บังเอิญเจ้าของร้านเสื้อไหว้วานให้เธอไปส่งเสื้อลูกค้า เพราะเธอเป็นคนออกแบบถ้ามีแก้ไขอะไรจะได้จัดการเสีย นัดดาอึกอักไม่อยากออกไปจากร้าน แต่เจ้าของร้านกลับบอกว่า ไปแล้วอนุญาตให้กลับบ้านได้เลย...นัดดาพยายามหลบหลีกเดินหนีกิติกับอำนวย เพ้งกับเต็กมาตามหาลิลลี่ เต็กสะกิดให้เพ้งดู
“ผู้หญิงคนนั้นนี่หว่า”
“ไอ้สองตัวนี่ยังตามเธออีกเหรอ เอาไงดีวะเต็ก”
“ก็ตามไปช่วยเธอสิวะ” ทั้งเต็กและเพ้งตามกิติกับอำนวยไป
ooooooo
ดีใจที่นภารับปากจะพาไปเที่ยวเดี๋ยวนี้ ณพแขวะว่าแต่งตัวไม่ทันหรอก ลิลลี่ลอยหน้าโต้ว่า คนสวยอย่างตนไม่ต้องแต่งก็สวย เง็กเห็นด้วย ณพบ่น... หลงตัวเองพอกันทั้งคุณหนูทั้งพี่เลี้ยง
“อีกอย่างฉันแก้ผ้าไว” ลิลลี่บอกณพ
“อั๊วก็แก้ผ้าไวเหมือนกัน” เง็กเสริม
“เฮ้ย...เขาเรียกว่าเปลี่ยนเสื้อผ้า ถ้าแก้ผ้าน่ะ เขาใช้ตอนอาบน้ำ”
ลิลลี่คว้าเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำ...สักพักก็ออกมาในชุดแบรนด์เนมสวยเริ่ด ถือกระเป๋าใบเจ้าปัญหา เง็กเดินตามติด ณพส่ายหน้าบ่น “อาการไข้ของคุณนี่มันแพ้ความอยากช็อปมากเลยนะ”
“แน่นอน เสียดายนะที่นัดดาไม่รับสาย แต่นภาจะมาพบฉันที่ห้างใกล้โรงแรมแค่นี้ ฉันเดินไปก็ได้ คุณจะได้ไม่ลำบาก”
ณพหมั่นไส้ที่อวดดี เจออะไรเข้าจะร้องไม่ออก เง็กมองณพเชิงปรามว่าไม่ให้ตาม...
นัดดาหลบกิติกับอำนวยเข้าไปในห้องน้ำหญิง คิดหาวิธีจะหนี ค่อยๆชะเง้อมองออกไป เห็นเพ้งกับเต็กอยู่อีกทาง เธอจำได้ว่าทั้งสองคือคนที่ช่วยเมื่อเช้า จึงตัดสินใจเดินออกมา เพ้งรีบเรียกให้มาทางเขาจะพาหนีออกทางหลังห้าง กิติกับอำนวยไม่พอใจตามติด เพ้งกับเต็กหันมาสกัดไว้ซัดสองคนล้มไป เพ้งจับมือนัดดาวิ่งหนี เต็กบ่นเหมือนพระเอกพานางเอกหนีคนร้าย
นภาลงแท็กซี่หน้าห้าง พอดีมีคนร้ายกระชากกระเป๋าวิ่งหนีตำรวจมาชนเธอเข้า เก่งตามมารวบตัวคนร้ายไว้ได้ นภาโมโหเงื้อมือตบคนร้าย แต่เก่งโผนเข้ามาจึงโดนตบอย่างจังแทน เจ้าทุกข์วิ่งตามมาทันแย่งกระเป๋าจากมือคนร้ายคืนไป แล้วเดินหนี เก่งร้องเรียกให้ไปลงบันทึกประจำวันก่อน แต่เจ้าทุกข์ไม่ยอมจะรีบไปตามผัวมีเมียน้อย นภาจึงอาสา
“ฉันเป็นพยานให้ก็ได้ ไปโรงพักเลยค่ะ นึกว่าเป็นการตอบแทนที่ฉันตบหน้าคุณ...”
ขณะที่ลิลลี่เดินดูของริมทางมาตลอด เห็นณพตามมาก็แขวะ “นึกว่าจะไม่ตามมา...”
“ผมมีความรับผิดชอบหรอกน่า อีกอย่างก็กลัวว่าคนบางคนจะเป็นลมไปซะก่อนด้วยฤทธิ์ดื้อรั้น ขนาดไม่สบายยังมีอารมณ์ช็อปปิ้งอีก”
“ก็มันสนุกนี่ อีกอย่างฉันก็มีผู้ช่วย”
เง็กลั้งยืดตัวว่าคือตน ณพแซวว่าจะเป็นลมไปด้วยกันสิ พลันกิติกับอำนวยหนีเพ้งกับเต็กออกมาเห็นลิลลี่สะพายกระเป๋าใบเจ้าปัญหา จึงตัดสินใจเข้าไปกระชากกระเป๋าวิ่งหนี ณพรีบวิ่งตาม เง็กยืนตกใจกว่าจะตั้งสติวิ่งตามลิลลี่กับณพไป ณพตามทันเตะต่อยทั้งสองคนสะบักสะบอม ลิลลี่มาถึงเตะเสยคางกิติน็อกไป ณพคว้ากระเป๋ามาคืนให้ ลิลลี่ลืมตัวกระโดดกอดณพและหอมฟอดใหญ่ เง็กเหวอ ณพเองก็ยืนอึ้ง ลิลลี่เอามือโบกตรงหน้าณพถามอย่างห่วงใย
“คุณไม่เป็นอะไรนะคะ”
“คะ...ครับ ไม่เป็นไร แล้วคุณล่ะ”
“ฉันก็ไม่เป็นไร รู้มั้ยว่าฉันเตะมันทีเดียวหมอบเลย สนุกจัง”
“สนุกอีกแล้ว...มันรู้ได้ยังไงว่าคุณรวย คุณเล่นแบรนด์ เนมทั้งตัว มิน่าถึงเป็นเป้าหมาย”
ลิลลี่โต้ว่าตนแต่งแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ณพถอนใจให้เธอตรวจเช็กของว่ามีอะไรหายไปไหม ลิลลี่เปิดค้นๆดูแล้วบอกว่าอยู่ครบและว่าตนไม่ประมาทหรอก ถ้าบัตรเครดิตหายก็ออกใหม่ได้ในวันเดียว ณพประชดว่าอวดรวย ลิลลี่เบ้ปาก “ไม่ใช่รวยเฉยๆ รวยมาก...”
เง็กคอนเฟิร์มว่ารวยจริง...กิติกับอำนวยซมซานกลับมารายงานพิพัฒน์ ปทุมวดีเจ็บใจแค่นี้ก็ทำงานไม่สำเร็จ พอสองคนบอกว่าลิลลี่มีบอดี้การ์ดที่เก่งมาก ปทุมวดีสงสัยจะเป็นณพ ชักกลัวว่าถ้าณพรู้เรื่องกุญแจ แผนแตกแน่ พิพัฒน์กำชับลูกน้องให้ตามติดจนกว่าจะได้กุญแจมา
ขนาดเกิดเรื่อง ลิลลี่ยังช็อปปิ้งหอบถุงพะรุงพะรังได้อีก กลับมาถึงโรงแรมเจอนภารออยู่ นภารีบขอโทษและเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง ทุกคนพากันขึ้นไปคุยต่อบนห้อง เพ้งกับเต็กแอบฟังอยู่ ข้องใจว่าคนร้ายเป็นคนเดียวกับที่ตามนัดดาหรือเปล่า
ณพฟังเรื่องนภาแล้วพึมพำ ผู้หญิงอาชีพอย่างลิลลี่จะมีเพื่อนคนไทยดีๆแบบนี้ด้วยหรือ ณพชักสงสัยทำไมมีแก๊งกระชากกระเป๋าในวันเดียวกัน จึงบอกลิลลี่
“ต่อไปนี้สัญญาได้มั้ยว่าคุณจะไม่ไปไหนคนเดียว”
“โอ๊ย ฉันอยากมีบอดี้การ์ดหล่อๆแล้วก็แสนดีอย่างเธอบ้างจัง” นภามองณพยิ้มๆ
“ถ้าเธออยู่ใกล้เขานะ เธอจะไม่พูดอย่างนี้หรอกนภา”
“อ้าว เป็นงั้นไป...คนอยู่ใกล้กันเขาต้องชมกัน รู้มั้ย” ณพติง
“ฉันต้องรู้หรือเปล่านภา” ลิลลี่หันไปถามนภา
“อ้าว ฉันจะไปรู้ได้ไง มันเรื่องของเธอสองคน ฉันไม่เกี่ยวนี่” นภามองณพอย่างเห็นใจ
สองสาวคุยกันสักพัก นภาลากลับ พอเปิดประตูออกมาเจอเพ้งกับเต็กกำลังด้อมๆมองๆ นภาแปลกใจแต่ไม่กล้าถามอะไร สองหนุ่มทำหน้าเจื่อนๆโค้งให้แล้วรีบเดินหนี ณพยิ่งสงสัย
ooooooo
วันรุ่งขึ้น นวลกับอาคมคุยกันเรื่องทำบุญให้นาถ อาคมให้ทำที่วัดที่เก็บกระดูกนาถ นวลจึงโทร.ไปส่งข่าวณพ แต่ยังไม่ได้กำหนดวัน ณพจึงบอกว่า ไม่แน่ใจว่าจะติดภารกิจหรือเปล่า นวลถามว่าลาออกจากตำรวจแล้ว ยังมีภารกิจอะไรอีก ณพบอกไม่ได้ นวลบ่น
“เป็นความลับหรือคะคุณณพ”
ปทุมวดีแอบฟังชักสงสัย “ฮึ แน่แล้ว ไอ้ณพมันต้องเป็นบอดี้การ์ดให้นังหมวย ไอ้กิติกับไอ้อำนวยมันถึงสู้ไม่ได้”
พลันได้ยินนวลพูดกับณพถึงตนว่า ให้ณพมาเยี่ยมอำนวยบ้างเพราะเมียใหม่เอาแต่เที่ยวตะลอนทุกวัน ปทุมวดี ปรี๊ดทันที ปรี่ออกมาตบนวล ณพได้ยินเสียงตกใจ เสียงปทุมวดี ด่าว่านวล เสียงอาคมเข้ามาถามว่าเกิดอะไรขึ้น ปทุมวดีฟ้องว่านวลเป็นสายโจร นวลโต้ว่า
“ทำไมถึงคิดว่าคนอื่นจะเหมือนตัวเองล่ะคะ คุณปทุม”
ปทุมวดีโวย “ไม่รู้ล่ะค่ะคุณพี่ ถ้าคุณพี่เลือกที่จะให้นังนวลมันอยู่บ้านนี้ ปทุมก็จะขอลา”
“คุณผู้ชาย อิฉันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณปทุมพูดนะคะ อิฉันแค่โทร.บอกคุณณพเรื่องงานทำบุญเท่านั้นเอง” มือถือในมือนวลดังขึ้น นวลมองแล้วบอกอาคมว่าณพโทร.มา
อาคมดึงมารับสาย “ฉันเอง เจ้าณพ”
“เกิดอะไรขึ้นหรือครับ ถ้าป้านวลเป็นอะไรไป ผมจะไม่ให้อภัยพ่อเลย”
“เจ้าณพ แกไม่ต้องมาขู่ฉัน ฉันจะเป็นจะตาย ไม่เห็นแกสนใจฉันเลย”
อาคมมองนวลทำท่าห้ามไม่ให้ด่าว่าณพ...อาคมตามมาปลอบปทุมวดีที่ฟูมฟายอยู่ในห้อง เขาบอกว่าเขาแก้ปัญหาได้แล้ว จะให้นวลไปอยู่กับณพที่คอนโดฯ ปทุมวดีร้องเสียงหลง
“ไม่...ไม่ได้นะคะ” ปทุมวดีอ้างว่านวลทำงานที่บ้านมานาน ตนไม่ถือสาก็ได้ แต่อย่าให้มาก้าวร้าวตนอีก ปทุมวดี คิดในใจ ถ้านวลไปอยู่กับณพก็มีหวังความแตก
อาคมสบายใจขึ้น ชวนปทุมวดีไปงานเลี้ยงคืนนี้ เขาอยากอวดว่ามีภรรยาสวย ปทุมวดีทำเขินอาย... ลิลลี่ย่องเข้ามาถามณพตื่นหรือยัง ณพเผลอตวาดไล่ให้ออกไป พอรู้สึกตัวก็รีบขอโทษ ลิลลี่รีบถามว่ามีปัญหาอะไร ถ้าเรื่องเงินตนช่วยได้ ณพส่ายหน้า ให้เขาสบายใจกว่านี้จะเล่าให้ฟัง
เพ้งกับเต็กออกมาเดินเตร็ดเตร่ในสวนของโรงแรม ก็ได้เห็นกิติกับอำนวยมาทำลับๆล่อๆ ทั้งสองไม่ไว้ใจ ตกลงกันว่าต้องขับไล่คนชั่วให้ออกไปไกลๆ เพ้งกับเต็กจึงมาเผชิญหน้า ทั้งสองไม่รู้ว่าทำไมเพ้งกับเต็กต้องตามราวีทุกที จึงต่อสู้กัน แต่แล้วกิติกับอำนวยก็บอบช้ำกลับไปจนได้
ooooooo
ขณะที่นัดดานั่งปักผ้าอยู่ในบ้าน เธอถามอุทัยซึ่งคืนนี้ไม่เมาว่า ระหว่างความเป็นมิตรต่อกันกับผู้มีพระคุณนี่ อะไรสำคัญกว่ากัน อุทัยตอบว่าเลือกยาก แต่ก็สำคัญพอกัน...ที่หน้าบ้าน กิติกับอำนวยมาซุ่มมอง เก่งขี่รถตรวจตราเพราะยังห่วงนัดดา สองคนเห็นตำรวจมารีบหลบกลับไป
คืนเดียวกัน ลิลลี่อยากกินเลี้ยงต้อนรับณพอย่างเป็นทางการ จึงให้นภาจัดการส่งเสื้อผ้าหรูเลิศสำหรับณพมาให้ที่โรงแรม เธอเอามาให้ณพ กำชับให้รีบแต่งตัว...ลิลลี่แต่งชุดราตรีสั้นสวยหรูเดินเคียงคู่ณพลงมาที่ล็อบบี้ ผู้คนพากันมอง ณพรู้สึกภูมิใจที่ได้ควงลิลลี่ นภาเห็นอดชมไม่ได้ว่าเหมาะสมกันมาก ลิลลี่ไม่เข้าใจความหมาย
“อ้าว ก็สมกับเป็นแฟนกันน่ะสิ”
“แฟน...ก็ดีเหมือนกันนะ ไปดินเนอร์ทั้งทีต้องควงแฟนไปสิ ใช่มั้ย” ลิลลี่ควงแขนณพ
เพ้งกับเต็กออกมาเห็น เพ้งหน้าเศร้าลงทันที...ลิลลี่ให้ณพขับรถพาไปภัตตาคารจีน ณพบ่นว่าแค่ทานข้าวในโรงแรมที่พักก็พอแล้ว ลิลลี่แย้งว่าแบบนั้นจะเรียกโอกาสพิเศษได้อย่างไร
“ถ้าต้องการแค่นั้น สั่งพิซซ่ามากินในห้องก็ได้” ลิลลี่ประชด ณพว่าแค่นั้นก็พอ ลิลลี่มองณพอย่างสงสาร “เพราะเธอเกิดมายากจนไงณพ เธอถึงไม่เข้าใจคำว่าเข้าสังคม จริงมั้ยนภา”
นภาไม่ขอออกความเห็น เง็กนั่งหลับตามเคย ณพยิ้มๆขับรถไปตามคำสั่ง...ระหว่างนั้น ปีเตอร์มาหาลิลลี่ที่โรงแรม พอรู้ว่าออกไปกับณพก็ไม่พอใจ ต่อว่าเพ้งกับเต็กไม่ดูแล
“เรามีหน้าที่ปกป้องคุ้มครองคุณหนู แต่เราไม่สามารถขัดใจคุณหนูได้ เอ้อ คุณหนูเป็นเจ้านายของเรา ถ้าคุณหนูต้องการอะไร เราก็ต้องทำตาม” เต็กมองเพ้งไม่คิดว่าจะกล้าเถียง
ปีเตอร์โกรธขู่ว่าถ้าอยู่ฮ่องกงเป็นศพไปแล้วที่กล้าพูดกับตนแบบนี้ ปีเตอร์หงุดหงิดกลับไป เต็กถามทำไมถึงกล้า เพ้งตอบว่าถ้าไม่ใช่เพราะปีเตอร์ คุณหนูของเขาก็คงไม่มาเจอเรื่องวุ่นวายแบบนี้ เต็กเข้าใจความรู้สึกของเพ้งดี เพราะสังเกตเห็นมานานแล้วว่าหลงรักเจ้านายตัวเอง
ให้เผอิญ ปทุมวดีควงอาคมเข้ามาในโรงแรม เห็นณพเดินมากับลิลลี่และมีนภากับเง็กตามติด ก็ตกใจเกรงอาคมจะเห็น แกล้งทำเป็นเวียนหัวดึงอาคมหันไปหาที่นั่ง อาคมลุกไปหาน้ำดื่ม ปทุมวดีรีบโทร.บอกพิพัฒน์ให้ส่งคนมาหาตน จะจับลิลลี่มารีดถามหากุญแจให้รู้แล้วรู้รอดไป
บรรยากาศในภัตตาคารจีนทำให้ลิลลี่คิดถึงเถ้าแก่จาง ขณะเดียวกัน เถ้าแก่จางก็นั่งทานอาหารในภัตตาคารที่เฮเลนร้องเพลง เขาฟังเพลงไปคิดถึงลิลลี่ไปเช่นกัน จนเฮเลนลงมานั่งคุยด้วย เถ้าแก่จางท่าทางหลงเสน่ห์เฮเลนอย่างมาก... ลิลลี่น้ำตาปริ่ม ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ณพเข้าใจว่าลิลลี่คงคิดถึงคนรัก นภาไม่รู้ว่าณพไม่รู้เรื่องราวของลิลลี่ จึงบอกว่าลิลลี่เจ็บปวดทรมานมาก
“ไม่จริงหรอกครับ ผมเองยังไม่เคยรู้สึกเจ็บปวด เพราะคิดถึงใครเลย เว้นแต่...”
“แฟนเก่าคุณณพเหรอคะ...”
“เปล่าครับ คุณแม่ของผม” ณพดูเศร้าลง
นภาให้เง็กไปดูแลลิลลี่...ปทุมวดีเห็นลิลลี่เดินเข้าห้องน้ำ จึงบอกอาคมให้เข้าไปในงานก่อน แล้วตามลิลลี่ เข้าไป กิติกับอำนวยมาถึงพอดี แต่สภาพโทรมหน้าตาบอบช้ำ ปทุมวดีให้ยืนรอหน้าห้องน้ำ เธอเข้าไปถึงก็เอากระเป๋าฟาดลิลลี่ ตวาดให้เอาของคืนมา ลิลลี่งงผลักปทุมวดีเข้าไปในห้องส้วม ปทุมวดีเสียหลักกระเป๋าหล่นไปในส้วมร้องให้สองคนมาช่วย ลิลลี่ฉวยโอกาสหนี สองคนหันมาจะจับตัว ดีที่เง็กวิ่งเข้ามาชนสองคนล้มไปด้วยกัน ปทุมวดีจำเง็กได้ว่าเป็นคนของลิลลี่จึงให้จับทั้งสองคนไว้ แต่ก่อนอื่นต้องเก็บกระเป๋าในส้วมให้เธอก่อน
ณพเป็นห่วงลิลลี่ ตามออกมาดู พบอาคมเข้าพอดี ต่างคนต่างทักกันอย่างเสียไม่ได้
“พ่อมางานอะไรหรือครับ”
“ฉันน่าจะถามแกมากกว่า แต่งตัวดียังงี้คงมีความสุข ไม่คิดอยากกลับไปบ้านแล้วสินะ”
“ถ้าบ้านเป็นเหมือนนรก ผมก็คงไม่อยากกลับไปหรอกครับ ขอตัวก่อนนะครับ”
กำลังต่อปากต่อคำกัน ณพเห็นลิลลี่ออกมาท่าทางลุกลี้ลุกลน จึงผละไป อาคมมองตามอย่างสงสัย...ลิลลี่บอกณพว่ามีผู้หญิงจะปล้น ขู่จะเอาอะไรจากตนก็ไม่รู้ ลิลลี่ยังบอกว่าพวกอีกสองคนคือคนที่กระชากกระเป๋าตน
วันก่อน ณพรีบพาลิลลี่กับเง็กไปที่รถ ลิลลี่เป็นห่วงนภา เพราะค่าอาหารแพงมาก จึงให้เงินณพไปจ่ายแล้วพานภาออกมา ณพลังเลเป็นห่วงสั่งห้ามลิลลี่ออกจากรถเด็ดขาด และยังกำชับเง็กให้ดูแลเธอให้ดี ลิลลี่ซึ้งใจ
ooooooo
ที่มา ไทยรัฐ
No comments:
Post a Comment