เจ็บใจที่เสียทีลิลลี่ ปทุมวดีจึงสั่งกิติกับอำนวยตามจับตัวมาให้ได้ สองคนตามมาเจอลิลลี่นั่งในรถอยู่กับเง็ก ลิลลี่ตกใจออกจากรถวิ่งหนี ณพพานภามาถึงเห็นประตูรถเปิดอยู่ก็เป็นห่วงลิลลี่ บอกนภาให้กลับไปรอในโรงแรม แล้ววิ่งตามหาลิลลี่
ลิลลี่หนีมาจนมุมเจอกำแพงขวางหน้า กิติกับอำนวยยืนขวางหัวเราะสะใจ ลิลลี่ถามว่า ต้องการอะไรจากตน กิติตอบว่า กระเป๋า...ลิลลี่ส่ายหน้างงๆ
“กระเป๋าอะไร ฉันมีกระเป๋าตั้งหลายใบ อ๋อ แกเป็นเจ้าของกระเป๋าใบที่หยิบผิดไปใช่มั้ย”
“ไม่ต้องพูดมาก เฮ้ย จับนังหมวยนี่ แล้วรีดเอาจากมันให้ได้” อำนวยบอกกิติ
กิติหัวเราะร่า ก้าวย่างเข้าหา ลิลลี่ร้องให้คนช่วย ณพได้ยินเสียงเหลียวมอง เง็กวิ่งหน้าตื่นมา ณพรีบถามหาลิลลี่ เง็กชี้มือไปทางที่ลิลลี่วิ่งหนี...ลิลลี่ต่อสู้ดิ้นรนให้รอดจากการถูกจับตัว ปากก็ร้องช่วยด้วย ช่วยด้วย...พอจวนตัวจึงถอดรองเท้าส้นสูงฟาดหน้าอำนวยเลือดสาด กิติชักมีดพกออกมา ณพวิ่งมากระโจนเข้ารวบกิติล้มกลิ้งกันไป กิติแทงเข้าที่ต้นแขนณพ เง็กมาถึงร้องลั่นให้คนช่วย ยามวิ่งมาสองคนเป่านกหวีดปรี๊ดๆ กิติลากอำนวยวิ่งหนีกระโดดข้ามกำแพงไป
ลิลลี่โผเข้าประคองณพ “ณพ...ณพ คุณเป็นยังไงบ้าง เจ็บมากมั้ย”
“คุณไม่เป็นอะไรใช่มั้ยลิลลี่” ณพห่วงลิลลี่ทั้งที่ตัวเองเจ็บ
ช่วยกันประคองณพมาขึ้นรถ นภาต้องเป็นคนขับพาณพไปโรงพยาบาล ณพนั่งอิงซบไหล่ลิลลี่ที่เบาะหลัง นภาแอบยิ้มเพราะแผลไกลหัวใจตั้งเยอะ เง็กเองก็ไม่พอใจรู้ว่าณพสำออย...ณพถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉิน ลิลลี่กระวนกระวาย
“เขาคงเจ็บมากนะนภา เขาไม่น่าต้องเจ็บตัวเพราะฉันเลย”
“ไม่เป็นไรหรอก แค่ถูกแทง”
“พูดได้ไงนภา เขาเสียเลือดมากนะ แค่มีดบาดฉันยังเจ็บ นี่เขาถูกแทง เขาต้องเจ็บมากสิ”
“รักเขาแล้วล่ะสิ...” นภาทำเสียงล้อ
ลิลลี่ชะงัก ปฏิเสธแล้วเมินหน้าไปทางอื่น นภาอมยิ้ม เง็กมองคุณหนูของตนอย่างสงสัย เง็กลั้งถามลิลลี่ ทำไมพวกมันถึงตามทำร้าย ลิลลี่ตอบว่า พวกมันจะเอากระเป๋าอะไรก็ไม่รู้ เง็กเข้าใจว่า พวกมันคงไม่พอใจที่กระชากกระเป๋าลิลลี่ครั้งก่อนไม่สำเร็จ ว่าแล้วก็เป็นห่วง
“คุณหนูกลับฮ่องกงเถอะค่ะ ที่โน่นไม่มีใครกล้าทำร้ายคุณหนูแน่ ขืนทำร้ายสิ เถ้าแก่จางจะได้ฆ่าทั้งตระกูล...”
“ไม่ ยังไงฉันก็ไม่กลับ ไม่คุยกับเง็กลั้งแล้วล่ะ ไปหานภาดีกว่า”
“แบบนี้เป็นอย่างอื่นไม่ได้หรอก นอกจากคุณหนูหลงรักหนุ่มไทยนายนั้นแล้ว ฮึ...” เง็กมองตามลิลลี่อย่างมั่นใจตามหาณพไม่เจอ ดาหวันมาคาดคั้นกับเก่งว่าณพอยู่ที่ไหนกับใคร เก่งปัดว่าตั้งแต่ณพลาออกจากตำรวจ เขาก็ไม่ค่อยเจอ ดาหวันไม่อยากเชื่อ เก่งกำลังจะขี่รถคู่ชีพออกไป มีคนโทร.เข้ามาบอกเรื่องณพถูกแทง เก่งตกใจรีบออกไป ดาหวันสงสัยโบกมอเตอร์ไซค์รับจ้างตามทันที
ooooooo
หลังกลับจากงานเลี้ยง ปทุมวดีก็แอบโทร.หาพิพัฒน์ เจ็บใจที่ลิลลี่รอดไปได้ แต่พอพิพัฒน์บอกว่าณพถูกแทง ปทุมวดีตกใจอุทานออกมา อาคมออกมาจากห้องน้ำได้ยินถามว่าณพทำอะไรหรือ ปทุมวดีรีบวางสายแล้วกลบเกลื่อนว่ามีคนโทร.ผิดเข้ามา...
เก่งมาถึงโรงพยาบาล รีบวิ่งเข้าไป ดาหวันตามมาเห็น เก่งเข้าลิฟต์ไปแล้ว จึงยืนมองตัวเลขว่าไปหยุดชั้นไหน... ณพนอนซมอยู่บนเตียงมีสายน้ำเกลือห้อยอยู่ ลิลลี่ยืนข้างเตียงห่วงๆ
“ตอนคุณถูกเย็บแผลคงเจ็บมาก”
“เจ็บน้อยกว่าคุณ”
“เปล่า ฉันไม่ได้เจ็บอะไรนี่”
“ดีแล้ว ถ้าคุณเจ็บ ผมจะรู้สึกว่าผมบกพร่องในหน้าที่...ผมอยากรู้ ลิลลี่ทำไมมันถึงตามทำร้ายคุณ”
ลิลลี่ส่ายหน้าไม่รู้ เง็กตอบแทน “ก็บอกไปสิคะคุณหนูว่ามันจะเอากระเป๋า...”
ณพถามว่ากระเป๋าอะไร ลิลลี่ส่ายหน้า นภาเข้ามาถามว่าลิลลี่กับเง็กจะกลับโรงแรมหรือยัง ณพห้าม “อย่า คุณอยู่กับผมที่นี่นะ นภาช่วยไปหาของใช้ส่วนตัวแล้วก็เสื้อผ้าให้ลิลลี่ด้วย ผมบอกตรงๆว่าผมไม่ไว้ใจกลัวลิลลี่เป็นอันตราย”
เง็กถามแล้วตนล่ะ ณพขอให้นภาส่งเง็กที่โรงแรมและกำชับห้ามออกไปไหนเด็ดขาด เง็กไม่ยอมกลัวคนร้ายบุกมาข่มขืน
“ไม่มีใครเขาคิดจะทำลายวัตถุโบราณอย่างลื้อหรอก อย่าขัดคำสั่งผมเลยเง็กลั้ง ผมทำทุกอย่างเพื่อคุณหนูของลื้อนะ”
เง็กสะบัดหน้างอน นภาล้อว่าอยากมีบอดี้การ์ดแบบนี้บ้าง เก่งเปิดประตูเข้ามา ทักทายถามอาการณพ พอหันมาเห็นนภาก็แปลกใจ “คุณน่ะเอง นี่รู้จักเพื่อนผมด้วยเหรอ”
ณพถามว่ารู้จักกันด้วยหรือ นภาตอบว่าเพิ่งรู้จัก แล้วเธอก็แนะนำให้เก่งรู้จักลิลลี่ เก่งมองยิ้มๆเข้าใจว่าเป็นแฟนณพ ณพรีบแย้งว่าลิลลี่เป็นเจ้านาย เก่งล้อว่ามีเจ้านายสวยอย่างนี้ถึงไม่ติดต่อเพื่อนเลย ณพตัดบทให้เก่งไปเป็นเพื่อนนภาซื้อของให้ที และให้เง็กไปช่วยเลือก
ในขณะที่ดาหวันเดินหาห้องพักของณพ พอเห็นเก่งกับนภาเดินมาก็รีบหลบ พยาบาลมาเจอลับๆล่อๆจึงถามอย่างไม่ค่อยไว้ใจว่ามาหาใคร ดาหวันเห็นท่าไม่ค่อยดีจึงกลับไปก่อน
คืนนี้ ปทุมวดีนอนไม่หลับ แอบขับรถออกมาจากบ้าน แต่ไม่พ้นสายตาของนวล ปทุมวดีโทร.เรียกพิพัฒน์ให้ออกมาเจอที่ร้านกาแฟ พิพัฒน์หงุดหงิดแต่ต้องไปเพราะไม่อยากให้ปทุมวดีมาเห็นว่านอนอยู่กับงามตา ปทุมวดีเห็นท่าทีร้อนรนของเขาก็ดักคอ
“นังงามตามันอยู่ที่บ้านใช่มั้ย ท่าทางคุณถึงได้รีบร้อนยังงี้”
“มีอะไรก็รีบพูดมาเถอะ”
ปทุมวดีสะกดอารมณ์ไว้ “ถ้าเจ้าณพถูกแทงอย่างที่พัฒน์ว่า ฉันกลัวว่ามันจะเป็นเรื่อง...พัฒน์ เราล้มเลิกแผนเอาเงินจากไอ้แก่เถอะ ก่อนที่จะถูกจับเข้าตะรางกันหมด”
พิพัฒน์โกรธจัดคว้าข้อมือปทุมวดีบีบอย่างแรง “อย่าพูดยังงี้อีก ไม่งั้นผมจะฆ่าคุณ...”
พลัน เก่ง นภา และเง็กเข้ามานั่งในร้าน หลังจากเดินซื้อเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นให้ลิลลี่แล้ว พิพัฒน์ปล่อยมือปทุมวดี เธอมองตามสายตาเขาแล้วถามว่าคู่ขาอีกคนหรือ พิพัฒน์กระซิบ
“คิดอย่างอื่นเป็นบ้างมั้ย นั่นน่ะตำรวจในท้องที่ของผมเลย ไปก่อนนะ แล้วค่อยเจอกัน”
ปทุมวดีก้มหน้าก้มตา พอดีได้ยินนภาคุยกับเก่งว่าจะซื้ออะไรไปฝากณพกับลิลลี่ดี ปทุมวดีหน้าซีดคว้ากระเป๋าปิดหน้าเดินออกไปทันที
ooooooo
ในห้องคนไข้ ลิลลี่ล้มตัวลงนอนบนโซฟา ณพถามว่าง่วงแล้วหรือ ลิลลี่ผวาลุกขึ้น เธอนึกว่าเขาหลับแล้ว ณพว่าเขาหลับไม่ลง เพราะเป็นห่วงเธอ ลิลลี่อึ้งเดินเข้ามาแตะหน้าผากเขา
“ตัวคุณยังร้อน ให้ฉันเรียกพยาบาลมั้ย”
ณพห้ามไว้ ลิลลี่จึงเอามือวางที่ดวงตาณพ สักพักปล่อยมือออก ณพลืมตาแป๋วมองเธอ ลิลลี่เอ็ดให้หลับ ณพจึงบอกว่าเขาไม่กล้าหลับ
“กลัวคุณหนีไป เดี๋ยวไอ้พวกนั้นมันตามล่าคุณ บอกผมได้มั้ย ทำไมมันถึงตามทำร้ายคุณ”
“ฉันก็ไม่รู้ หลับนะคะคุณต้องพักผ่อนให้มากๆหายช้าฉันจะยิ่งลำบาก” ลิลลี่ปิดตาณพอีก เขาจึงถามว่าทำไมต้องปิด ลิลลี่เล่าว่า “ตอนเด็กฉันนอนไม่หลับ แม่ฉันก็ทำยังงี้ แม่ทำทีไร ฉันหลับทุกทีเลย มันเหมือนฉันอยู่ในความมืดกับแม่ ทำให้ฉันไม่กลัวอะไร ตอนนี้แม่ฉันตายไปแล้วล่ะ ตายไปได้หลายปีแล้ว...”
ลิลลี่ยกมือออก เห็นณพหลับสนิทไปแล้ว เธอระบายยิ้มออกมา...ไม่นาน นภากับเก่งกลับมา ลิลลี่ทำท่าจุ๊ปากให้เบาๆ นภายิ้มๆส่งถุงเสื้อผ้าและของใช้ให้ลิลลี่ขอให้นภาเอาเง็กไปนอนที่บ้านด้วย เพราะตนเป็นห่วงถ้าต้องอยู่ลำพัง เก่งอาสาไปส่งนภา ดูท่าจะหลงเสน่ห์เธอ...
เห็นหายไปจนดึกดื่นยังไม่กลับ เพ้งนั่งรอลิลลี่อยู่ที่ล็อบบี้ เต็กมาพูดจาไม่เข้าหู ทำนองว่าลิลลี่ไปนอนกับณพ เพ้งไม่พอใจ พอเข้าห้องพักก็ชกหน้าเต็กฐานพูดจาดูถูกลิลลี่ พลัน เถ้าแก่จางโทร.มาถามหาลิลลี่เพราะโทร.เข้าห้องไม่มีคนรับสาย จึงขอเบอร์มือถือ เพ้งอึกอักไม่กล้าบอกว่าลิลลี่หายตัวไปและอ้างว่าตนไม่มีเบอร์ เถ้าแก่จางจึงสั่งให้หามาให้วันพรุ่งนี้ เพ้ง เครียด...
วันรุ่งขึ้น อาคมพยายามโทร.หาณพ ไม่มีคนรับสายเช่นกัน นวลปลอบว่าคงยังไม่ตื่น ปทุมวดีเป็นกังวลกลัวอาคมรู้เรื่องณพถูกแทง จึงเข้ามาออดอ้อนถามว่าอยากให้ณพทำอะไรหรือ
“จะให้มันไปจัดการธุระเรื่องที่ดินของแม่มันหน่อย มีคนเขาขอซื้อ”
“ที่ดินที่ไหนเหรอคะ” พอรู้ว่าอยู่ระยองติดทะเล ปทุมวดีก็ตาโต
อาคมหงุดหงิดเดินไป ปทุมวดีถามนวลว่าที่ดินนั้นใหญ่แค่ไหน กี่ไร่ นวลเห็นถึงความโลภของปทุมวดีจึงตอบว่า “กี่ไร่อิฉันไม่ทราบหรอกค่ะ เพราะไม่ใช่คนช่างสอดรู้สอดเห็น”
“นังนวล...” ปทุมวดีโกรธบีบแขนนวลอย่างแรง สร้อยเดินเข้ามา จึงปล่อยแล้วหันมาถามสร้อยแทน สร้อยสาธยายว่าเป็นบ้านพักตากอากาศ ท่ีดินสวยมากใหญ่และติดทะเล
ด้วยความอยากได้ ปทุมวดีทำทีเป็นชงกาแฟมาให้อาคม แล้วชักชวนไปดูที่ดินนั้นด้วยกัน เพราะเกรงว่าณพจะไม่เต็มใจจัดการให้ พอดีณพโทร.กลับมาเพราะเมื่อสักครู่เข้าห้องน้ำอยู่ พอปทุมวดีเห็นชื่อหน้าจอก็รีบบอกอาคม
“อย่าบอกให้คุณณพทราบนะคะว่าเราจะไปดูที่ดิน เดี๋ยวคุณณพจะหาว่าปทุมก้าวก่ายกับเรื่องของเขา ปทุมไม่อยากมีปัญหา”
อาคมพยักหน้า กดรับสายณพแล้วบอกไปว่า ไม่มีอะไร แค่เป็นห่วงเท่านั้น ณพแปลกใจเมื่อคืนก็พบกันไม่เห็นพ่อพูดแบบนี้ อาคมหงุดหงิด “ถ้าพูดดีกันไม่ได้ ก็ไม่ต้องพูดกันเจ้าณพ”
ณพสะดุ้งที่พ่อวางสาย เขาถอนใจ ลิลลี่ถามว่าทำไมไม่พูดกับพ่อดีๆ ณพสะกดอารมณ์
“ท่านมีเมียใหม่ ทั้งที่แม่ผมตายไปไม่ถึงปี ผมก็เลยหนีออกจากบ้าน...”
ลิลลี่เห็นใจ ตักข้าวจะป้อนเขา ณพรีบบอกว่าไม่เป็นไร แต่ลิลลี่ยืนยันจะป้อนเพราะไม่อยากมีบอดี้การ์ดพิการที่แขน...
อาคมกับปทุมวดีเตรียมตัวไปดูที่ดินที่ระยองและถือโอกาสพักผ่อนไปด้วย นวลเป็นกังวลไม่ไว้ใจปทุมวดี เอาเลย แต่ติดต่อณพไม่ได้ ปทุมวดีแอบโทร.ส่งข่าวพิพัฒน์
วันก่อนไม่ได้พบ วันนี้ ดาหวันกลับมาซุ่มรออยู่อีก พอเห็นลิลลี่เดินไปลงลิฟต์ ดาหวันก็รีบเข้าไปหาณพทันที ณพไล่ให้เธอกลับไปแต่ดาหวันไม่ยอม โวยวายถ้าณพมีแฟนใหม่ ตนจะตามราวี ไม่มีวันที่ณพจะไปจากตนได้ พยาบาลได้ยินเสียงเอะอะเข้ามาพาตัวดาหวันออกไป ณพได้แต่เบือนหน้าหนีด้วยความเซ็ง
ธุรกิจใหม่ของพิพัฒน์คือทำร้านเกม และให้งามตามาบริหารดูแลผลประโยชน์ เพราะที่นี่จะเป็นศูนย์บัญชาการของเขา งามตาตื่นเต้น
“แล้วพัฒน์ทำธุรกิจอะไรบ้างล่ะคะ งามจะช่วยพัฒน์ได้ยังไงบ้าง แล้วนี่นังปทุมเมียคุณรู้เรื่องพวกนี้ด้วยหรือเปล่า”
“งานนี้ไม่เกี่ยวกับปทุม เรื่องงานก็ค่อยๆเรียนรู้ไป รักษาความลับด้วยนะ ไม่งั้นละก็ ไอ้สองตัวนี่มันฆ่าคุณแน่”พิพัฒน์มองไปที่กิติกับอำนวย...งามตาหน้าเสีย
ในตอนกลางวัน ณพตื่นขึ้นมาเห็นลิลลี่ฟุบหลับอยู่ข้างเตียงก็สงสาร เขาเรียกเธอเบาๆ ลิลลี่ลืมตาถามเขาด้วยความเป็นห่วง “ตื่นแล้วเหรอ...”
“หมอบอกหรือยังว่าจะให้ผมออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่”
“ยังเลย แต่พยาบาลบอกว่าตอนบ่ายๆคุณหมอจะมาเยี่ยมไข้คุณ คุณยังไม่แข็งแรงนี่จะรีบออกทำไม”
“ไม่คิดถึงห้างเหรอ ไม่ได้ช็อปปิ้งมาสองวันแล้วนะ”
“ใครบอก...” ลิลลี่ชี้ไปที่ถุงบนโซฟา ณพตาโต ลิลลี่ว่าไปช็อปมาตอนเขาหลับ ณพยอมรับว่าเป็นนักช็อปมืออาชีพจริงๆ...
สองวันแล้วที่ลิลลี่หายไป เพ้งกับเต็กออกตามหาไปทั่ว ขณะเดียวกัน เถ้าแก่จางตัดสินใจจะไปเมืองไทยจึงบอกปีเตอร์ เขายิ้มอยากรู้เหมือนกันว่า ถ้าเถ้าแก่จางรู้เรื่องลิลลี่จะเป็นอย่างไร
พักกลางวัน นภาออกมาหน้าโรงเรียน เห็นเก่งยืนยิ้มพิงมอเตอร์ไซค์อยู่ ก็แปลกใจว่ามาทำไม เก่งยิ้มกริ่มชวนไปทานข้าว นภาไปด้วยอย่างเสียไม่ได้ พอรู้สึกว่าเขาจีบก็จะเลี่ยงหนี เก่งจึงพูดอย่างจริงจังขึ้นว่า เขาอยากคุยเรื่องคดี โดยที่ไม่มีเง็กเป็นอุปสรรค นภาจึงยอมนั่งด้วย...
ooooooo
ณพสันนิษฐานว่าพวกที่ทำร้ายลิลลี่จะเป็นคนของเพ้งกับเต็ก ลิลลี่ส่ายหน้าเพราะทั้งสองไม่น่ารู้จักใครในเมืองไทย ณพว่าเขาเป็นตำรวจเก่า ต้องวิเคราะห์ให้ซับซ้อนไว้ก่อน และที่น่าสงสัยเวลาพวกมันลงมือ ไม่เห็นเพ้งกับเต็ก เขาเป็นห่วงเธอมาก ลิลลี่อึ้งเริ่มคล้อยตาม
“ตกลงคุณเป็นใครกันแน่ ผมรู้แต่ว่าคุณเป็นคนจีน คุณหนีพวกมีอิทธิพลมา พวกมันเป็นใครกัน ทำไมมันต้องปองร้ายคุณด้วย”
“เขาเป็นป๊าป๋าของฉัน ฉันไม่อยากอยู่กับเขา เพราะฉันอยากมีอิสระ”
“อิสระ เขากักขังคุณเหรอ คุณเคยบอกว่าเขาข่มเหงทำร้ายคุณด้วย พวกมันทารุณมากมั้ย”
“ใช่ คุณคงเข้าใจนะณพ ถ้าเราต้องทำในสิ่งที่เราไม่เต็มใจ มันทรมาน”
ณพขอให้ลิลลี่บอกความจริงกับเขาให้หมด ลิลลี่ผลัดให้เขานอนพักก่อนแล้วจะเล่าให้ฟัง
ระหว่างทานอาหารกันไป เก่งพูดคุยดูเป็นเรื่องเป็นราวขึ้น เขาถามนภาว่า ลิลลี่เป็นใครมาจากไหน นภาเฉไฉ ไปเรื่องอื่น เก่งติง “อย่ากวนสิ คุณเป็นเพื่อนกัน แล้วอีกอย่างถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา คุณก็ต้องเป็นพยานในคดีนี้ด้วย”
“จะให้ฉันเป็นพยานได้ไง ฉันไม่ได้เห็นเหตุการณ์ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าคนที่ทำร้ายคุณณพเป็นใครกัน...”
“นั่นสิ ผมถึงอยากรู้ว่าลิลลี่เป็นใคร”
“นายกำลังหาว่าลิลลี่เพื่อนฉันเป็นนางนกต่อวางแผนพาคนร้ายมาทำร้ายเพื่อนนายเหรอ โธ่เอ๊ย...ฉันไม่น่าหลวมตัวมากับนายเลย” นภาวางช้อนส้อมอย่างไม่พอใจ
“ใจเย็นสิ ถ้าผมรู้ว่าลิลลี่เป็นใคร ผมก็จะไขปัญหาออก แต่ถ้าคุณไม่บอก ผมก็ไม่มีวันรู้ ทำไมไอ้ณพถึงยอมเป็นบอดี้การ์ดให้เพื่อนคุณ”
“อ้าว แล้วทำไมไม่ไปถามคุณณพเพื่อนนายล่ะ มาถามฉันทำไม ฉันจะกลับบ้าน”
เก่งจับมือนภาไว้ ขอร้องให้ร่วมมือกับเขา นภาเห็นสายตาจริงจังไม่เหลือความขี้เล่นเหมือนก่อน จึงตัดสินใจเล่าความจริงให้ฟังว่าลิลลี่เป็นใครมาจากไหน เก่งถามว่าทำไมลิลลี่ไม่บอกณพ นภาคาดว่าไม่อยากให้ณพถอนตัวจากการเป็นบอดี้การ์ด เก่งขอเหตุผล นภาโวยที่มาซักละเอียดแบบนี้ แต่พอเก่งหยอดว่า เพื่อช่วยณพกับลิลลี่ นภาจึงอ่อนลง
“นายดูไม่ออกเหรอว่าเพื่อนฉันมีใจให้เพื่อนนายและเพื่อนนายก็ตกหลุมรักลิลลี่เพื่อนฉันเข้าอย่างจัง”
“ก็พอดูออก แล้วมันเกี่ยวอะไรกับความลับด้วย ลิลลี่ถึงไม่ยอมให้บอกใคร”
“โอ๊ย ซักมากจริง ก็ลิลลี่ถูกบังคับให้แต่งงานน่ะสิ นี่เธอหนีการแต่งงานมา ไอ้เจ้าบ่าวกับป๊าป๋าของเธอก็เลยส่งคนมาคุม แต่ฉันไม่แน่ใจว่า เป็นคนเดียวกับที่ก่อเหตุเมื่อคืนรึเปล่า”
นภาว่าตนตอบได้แค่นี้ เก่งยิ้มอย่างพอใจเสนอตั๋วหนังสองใบเป็นของตอบแทน นภาบอกว่าตนเอาใบเดียวก็พอ ไม่รู้จะไปดูกับใคร เก่งยิ้มกริ่มกะล่อนตามสไตล์ว่าไปกับเขาไง นภาถามแล้วเง็กล่ะ เก่งบอกว่าปล่อยให้ยายซิ้มนั่นแห้งตายคาบ้านไป นภาค้อนต่อว่าเขาหยาบคาย
ooooooo
รถมาจอดหน้าบ้านพักตากอากาศ ปทุมวดีตาโตกับความโอ่อ่า “โอ๊ย เหมือนบ้านในฝันของปทุมเลยค่ะ เก่าแก่ยังงี้ คุณพี่ขายไปแล้วคงเสียดายแย่”
“ของผมที่ไหน ของเจ้าณพมัน” อาคมบอกปทุมวดี เธอหน้าเสียอิจฉาจับใจ
ระเบียบ คนเฝ้าบ้านออกมาสวัสดี แต่พอเห็นปทุมวดี แล้วไม่ถูกชะตามองหัวจดเท้า อาคมแนะนำว่าเป็นภรรยาใหม่ ระเบียบถามว่า “จุดธูปขอผัวจากวิญญาณคุณนาถหรือยังล่ะ”
“นังนี่ เดี๋ยวแม่ตบจมทรายเลย ผีก็อยู่ส่วนผี คนก็อยู่ส่วนคนฉันไม่กลัวหรอก คุณพี่ดูสิคะ นังนี่มันลามปามกับปทุม”
อาคมเอ็ดระเบียบแล้วสั่งให้ขนของไป อาคมโอ๋ปทุม–วดีอย่าถือสา แต่เธออดบ่นไม่ได้ว่า อยู่บ้านก็มีนวล มานี่ยังมีระเบียบอีก แล้วโทษวิญญาณนาถที่มาวุ่นวายชีวิตตน อาคมจึงบอกว่าถ้าไม่สบายใจจะกลับก็ได้ ปทุมวดีออดอ้อนว่าตนชอบที่นี่มาก ระเบียบมองอย่างรู้ทันว่าหวังอะไร
เห็นลิลลี่แต่งชุดที่เง็กเลือกมาให้แล้วณพอดขำไม่ได้ ทำให้ลิลลี่เสียศูนย์ อยากกลับโรงแรมไปเอาเสื้อผ้าของตัวเองมาใส่ ณพบอกว่า เขาอยากเห็นเธอแต่งแบบนี้ ดูไม่มีฟอร์มดี ลิลลี่เขินหลบตา ณพมองตามให้เธอหันมาสบตา ทั้งสองพยายามซ่อนความรู้สึกที่มีต่อกัน...ลิลลี่คอยประคองณพให้ลุกนั่ง ดื่มน้ำ หรือแม้แต่ไปเข้าห้องน้ำ จนณพอดใจไม่ไหวขอร้อง
“ลิลลี่ คุณอย่ากลับไปโรงแรมนั่นอีกเลย รับปากได้มั้ย ผมไม่อยากให้ป๊าป๋าคุณ เขาทำร้ายคุณอีก...จะให้พูดกี่ครั้งว่าผมเป็นห่วงคุณ” ณพเห็นลิลลี่เงียบจึงบีบมือขอร้อง...
ในขณะที่ ปทุมวดีคิดแผนร้ายได้รีบโทร.บอกพิพัฒน์ “ฉันคิดอะไรออกแล้ว ถ้าเราไม่ได้กุญแจนั่นมา ก็ลวงมันมาที่นี่ แล้วจับมันเรียกค่าไถ่ ได้เงินแล้วก็เก็บมันซะ”
พลันเสียงอาคมร้องเรียก เขาตามปทุมวดีมาที่ชายหาด เวลานั้นใกล้ค่ำ ปทุมวดีรีบหลบหลังพุ่มไม้ เห็นท่าทางอาคมเหนื่อยหอบ มือกุมหน้าอก แล้วล้มลงกับพื้นทราย เธอดีใจ “ขาดใจตายซะเลยสิไอ้แก่ ฉันจะได้สมบัติของแก ฉันเบื่อแก แล้วก็เกมบ้าๆนี่เต็มทนแล้ว”
ปทุมวดีไม่สนใจอาคม กะปล่อยให้ตายคาหาด แล้วทำเป็นวิ่งกลับเข้าบ้านร้องเรียกอาคม ระเบียบออกมาบอกว่าอาคมตามออกไปที่ชายหาด
“อ้าว ก็คุณพี่นอนอยู่ไม่ใช่เหรอ แกอย่ามาล้อฉันเล่นนะ” ปทุมวดีร้องเรียกคุณพี่ คุณพี่...เข้าไปดูในห้องแล้วออกมาโวยวายต่อว่าระเบียบเอาอาคมไปไว้ที่ไหน ตนจะไปแจ้งความ
ระเบียบตกใจ วิ่งออกไปตามหาอาคมที่ชายหาด ไม่เจอก็กลับมาบ้านโทร.บอกณพ ณพตกใจแต่ไม่กล้าพูดอะไรมากกลัวลิลลี่ได้ยิน จึงบอกไปว่า “ใจเย็นๆนะป้า เดี๋ยวผมจะส่งเก่งไปช่วย ป้าจำเก่งได้ใช่มั้ย”
ลิลลี่เห็นณพวางสายแล้วจึงถามว่าเกิดอะไรขึ้น ณพตอบว่าไม่มี แต่กดโทรศัพท์หาเก่ง
“เก่ง นายฟังดีๆนะ มีเรื่องขอความช่วยเหลือ นายรีบประสานงานไปที่ระยองทีนะ แล้วโทรศัพท์หาป้าระเบียบด่วนที่สุด นายมีเบอร์ใช่มั้ย ขอบใจนะเก่ง”
ลิลลี่ถามณพทันทีว่าทำไมมีความลับกับตน ณพย้อนว่าทีเธอยังมีความลับกับเขาเลย ลิลลี่อึ้งพูดไม่ออก...ระหว่างนั้น ปทุมวดีออกไปดูจุดที่อาคมล้ม แต่ไม่พบเขาแล้ว เธอยิ้มกริ่มเข้าใจว่าน้ำทะเลคงซัดออกไปแล้ว เธอดีใจจะได้เอาสมบัติไปครองรักกับพิพัฒน์อย่างเปิดเผยเสียที แต่ไม่นาน เก่งก็ประสานงานจนรู้ว่ามีคนพาอาคมส่งโรงพยาบาลปลอดภัยแล้ว...
และแล้วเถ้าแก่จางก็มาถึงเมืองไทย เขาโทร.เรียกเพ้งกับเต็กมาพบ และให้บอกลิลลี่มาด้วย สองคนหน้าซีดจะทำอย่างไรดี...ตัดสินใจสารภาพ เถ้าแก่จางก็เล่นงานทั้งสองคนที่ปล่อยลิลลี่หายไปกับหนุ่มไทย ปีเตอร์บอกว่าเขารู้จักดี เถ้าแก่จางต่อว่าทำไมไม่บอกเรื่องนี้เขาเลย
“เป็นเพราะผมรักลิลลี่มากไป ผมไม่อยากพูดถึงลิลลี่ในทางไม่ดี แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมไม่มีวันชนะใจเธอได้ ผมจะไม่มีวันยอมอีกแล้ว”
“หมายความว่ายังไง” เถ้าแก่จางไม่เข้าใจ
“ผมจะตามล่าไอ้หนุ่มไทยให้ได้ แล้วเอาลิลลี่กลับฮ่องกง” ปีเตอร์พูดอย่างแน่วแน่
เถ้าแก่จางทรุดนั่งเสียใจ เพ้งกับเต็กคุกเข่าสำนึกผิด และขอร่วมมือกับปีเตอร์พาลิลลี่กลับ
ooooooo
กำลังบ่นเบาๆว่าทำไมไม่ตายให้รู้แล้วรู้รอดไป อาคมซึ่งนอนให้น้ำเกลืออยู่ ลืมตาขึ้นมาถามว่าพูดอะไร ปทุมวดีสะดุ้งรีบกลบเกลื่อนว่าตนบ่นว่าทำไมไม่หายขาดเสียที มีหมอดีที่ไหนตนจะพาไปรักษา ขาดคำ เก่งเดินเข้ามา อาคมทักว่ารู้ได้อย่างไร
“เจ้าณพมันบอกน่ะครับ”
“แล้วมันคิดจะมาดูแลพ่อมันบ้างมั้ย มันต้องรอให้ฉันตายก่อนใช่มั้ย มันถึงจะมาไหว้ศพฉัน ถ้างั้นก็กลับไปบอกมันด้วยว่า ถ้าฉันตายก็ไม่ต้องมาเผาผี” อาคมพูดด้วยความน้อยใจ
เก่งแก้ตัวแทนว่า ณพติดธุระ แต่ณพเป็นห่วงอาคมมาก ปทุมวดีถามเสียงอ่อนเสียงหวานว่าเขาเป็นเพื่อนณพหรือ พอเก่งตอบว่าใช่ เธอก็แนะนำตัวเองว่าเป็นภรรยาอาคม
“เห็นเจ้าณพเคยเล่าถึงคุณให้ฟังเหมือนกัน”
“ทางดีหรือไม่ดีล่ะคะ”
“อันนั้นผมคงไม่ขอออกความเห็น”
“แล้วเจ้าณพมันรู้ได้ยังไงว่าอาไม่สบาย ในเมื่อมันก็ไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุ” อาคมสงสัย
“คุณอาลืมแล้วหรือครับว่าเจ้าณพมันเป็นตำรวจฝีมือดี แม้ว่าตอนนี้จะลาออกไปแล้ว แต่เส้นสายมันก็มาก ต่อให้คุณอาหรือใครที่มันสนใจ ทำอะไรอยู่ที่ไหน ถ้ามันอยากรู้ ก็ไม่ยาก”
ปทุมวดีหน้าเจื่อน เก่งยิ้มขันๆ พอจะกลับปทุมวดีตามออกมาส่ง และฝากบอกณพด้วยว่าขอบคุณ เก่งได้ทีซักถาม “ครับ ผมจะบอกให้...ว่าแต่ผมก็ยังสงสัยว่าทำไมคุณอาถึงไปหมดสติที่ชายหาดในยามวิกาลอย่างนั้น คุณพอจะบอกผมได้มั้ย”
“เขาไปเดินเล่นค่ะ ฉันห้ามแล้วก็ยังไม่ฟัง เห็นเขาหายไปนานฉันก็เป็นห่วง ออกไปตามแต่ก็ไม่เห็น จนเช้าจึงรู้ว่ามานอนอยู่ที่นี่”
“แล้วนึกยังไงถึงได้มาตากอากาศ เป็นความต้องการของคุณอาหรือคุณปทุม”
“เอ๊ะ นี่มันเรื่องภายในครอบครัวของฉันนะคะ คุณจะมาสอบสวนทำไม ก็แค่เจ็บป่วยธรรมดา ไม่ใช่คดีฆาตกรรมซะหน่อย” ปทุมวดีชักไม่สบอารมณ์
“ก็อย่าให้เป็นขึ้นมาก็แล้วกัน”
“หมายความว่ายังไง อย่ามาทำปากกล้ากับฉันนะ”
“คุณปทุมทราบมั้ยละครับว่าทำไมเจ้าณพมันถึงต้องออกจากบ้าน ทั้งที่บ้านหลังนั้นมันอยู่มาตั้งแต่เด็ก”
“ฉันไม่ใช่เมียเขานี่ จะได้รู้” ปทุมวดีเชิดหน้า
“ถูกต้อง คุณไม่ใช่เมียเจ้าณพ แต่เป็นเมียของพ่อเจ้าณพ ผู้หญิงที่ไม่มีที่มาที่ไปอย่างคุณน่ะ พฤติกรรมมันน่าสงสัย ว่าคุณเข้ามาวุ่นวายในชีวิตของคุณอาทำไม” เก่งพูดแล้วเดินจากไป
ปทุมวดีเข่นเขี้ยว ว่าคนอย่างตนไม่ยอมให้ใครลูบคมง่ายๆ...ว่าแล้วก็หลบมาโทร.หาพิพัฒน์ บอกว่าหมวดเก่งเป็นเพื่อนของณพรู้เรื่องหมดแล้ว ให้จัดการณพกับเก่งเสีย ตอนนี้ณพอยู่โรงพยาบาล พิพัฒน์งงว่าเป็นแบบนี้ได้อย่างไร จากนั้น ปทุมวดี จัดการพาอาคมออกจากโรงพยาบาลกลับกรุงเทพฯ ทั้งที่ยังไม่แข็งแรงดี
ooooooo
เถ้าแก่จางกับปีเตอร์จะเข้าไปตรวจดูในห้องพักของลิลลี่ แต่พนักงานโรงแรมไม่ให้เข้าเพราะเป็นกฎระเบียบ เถ้าแก่จางโมโหจะแจ้งความเกรงลูกสาวจะเป็นอะไรอยู่ในห้อง เพ้งเตือนว่าจะเป็นข่าวใหญ่ ปีเตอร์ก็รีบปรามอ้างว่าอายคนทั้งเกาะฮ่องกง แต่ที่จริงแล้ว ไม่อยากให้ตำรวจเข้ามาเกี่ยวข้อง เกรงถูกสาวไส้จึงอาสาจะตามหาลิลลี่ให้เจอ
พิพัฒน์ให้งามตาสืบว่าณพอยู่โรงพยาบาลไหน แล้วบังคับให้นัดดาไปจัดการฆ่าณพ โดยเอาสัญญาเงินกู้ของอุทัยมาเป็นเครื่องต่อรอง ถ้าไม่ทำพ่อเธอจะถูกทำร้ายเหมือนหมาข้างถนน...
เก่งกลับมาบอกณพว่าปทุมวดีร้ายไม่เบา “แล้วนายจะทำยังไงต่อไป ไอ้เรื่องคนที่มันทำร้ายนายแล้วก็คุณลิลลี่อีก ฉันก็ยังมืดแปดด้าน แต่ว่ามันน่าจะเกี่ยวโยงกับคนหลายกลุ่ม”
“ฉันก็คิดเหมือนนาย แต่เราอย่าเพิ่งทำให้ไก่มันตื่นก่อนก็แล้วกัน เผลอๆเราจะสาวมันได้เป็นขบวนการเลย”
พูดกันไม่ทันจบ ลิลลี่กับนภาก็เข้ามาบอกว่าหมอให้กลับบ้านได้ ลิลลี่ออกอาการดีใจ นภาแซวว่า น่าจะมีความสุขมากกว่าที่ได้อยู่โรงพยาบาล ลิลลี่อายเปลี่ยนเรื่องพูดทันที
“รีบไปเถอะ ฉันอยากเห็นทะเลเมืองไทยเต็มทีแล้ว”
เง็กแปลกใจ ลิลลี่รีบบอกว่า “จ้ะ คุณณพสัญญาว่าหายแล้วจะพาฉันไป หรือว่าไม่จริง”
ณพบอกว่าเขารักษาคำพูดเสมอ ลิลลี่ดีใจจนลืมตัว เขย่งขึ้นหอมแก้มณพฟอดใหญ่ ณพเขินหน้าแดง นภากับเก่งยิ้มให้กัน เง็กปิดปากหน้าเหวอไป
เก่งเอารถตู้มาจอดรับที่หน้าโรงพยาบาล อ้างว่าตอนแรกจะเอารถณพมาแต่พอดีมีส่วนเกินนั่งไม่พอ เง็กมองทุกคนแล้วก้มมองตัวเอง ณพให้ทุกคนขึ้นรถ เก่งสบตานภาเอ่ยปากขอมีขวัญใจนั่งข้างๆ เง็กปรี่ไปนั่งหน้าคู่เก่งแล้วหันมายิ้มหวานให้ นภาขำ เก่งหน้าจ๋อย
ทุกคนกลับไป นัดดามาถึง ถามพยาบาลจึงรู้ว่าณพ ออกจากโรงพยาบาลแล้ว เธอกลับออกมาบอกกิติกับอำนวยอย่างโล่งใจ คืนปืนให้แล้วโบกแท็กซี่กลับ กิติโทร.รายงานพิพัฒน์ พิพัฒน์โวยที่ปล่อยนัดดาไป ถ้าไปแจ้งความจะทำอย่างไร กิติกับอำนวยจึงรีบขึ้นรถตามไป
ooooooo
ที่มา ไทยรัฐ
No comments:
Post a Comment