ด้วยความคิดถึงลูก เถ้าแก่จางมองไปเห็นใครข้างทางก็คิดว่าเป็นลิลลี่ ปีเตอร์แยกไปหาลิลลี่ตามห้างกับเพ้ง ขณะขึ้นบันไดเลื่อน เพ้งเห็นนัดดาลงสวนไป เพ้งรีบวิ่งลงบันไดสวนทางกับคนอื่นลงไปหานัดดา ปีเตอร์มองตามอย่างงงๆ นัดดาหน้าตาตื่น เพ้งถามทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นอีก แล้วกวาดตามองไปเห็นกิติ
กับอำนวยเดินมา เพ้งให้นัดดาหนีไป แล้วตนล่อสองคนให้ตามออกไป จัดการเสียหมดสภาพที่ลานจอดรถ
กลับมาหาปีเตอร์ เพ้งโค้งคำนับขอโทษด้วยรู้สึกผิดที่ให้รอ ปีเตอร์ถามว่าสองคนนั่นเป็นใคร เพ้งตอบว่านักเลงที่เคยหาเรื่องตนก่อน ตนเลยเอาคืนบ้าง
“ระวัง ทำงานใหญ่จะมาสะดุดเพราะเรื่องเล็กๆน้อยๆ” ปีเตอร์เตือนก่อนจะบอกว่าเขาหาทั่วห้างแล้วไม่มีลิลลี่ จึงชวนกลับ...
นวลตกใจรีบเข้าประคองเมื่อเห็นอาคมกลับจากระยองในสภาพอ่อนเพลีย ปทุมวดีหมั่นไส้เดินหนีขึ้นห้องไป อาคมถามนวลว่าณพกลับบ้านบ้างไหม นวลตอบว่าเปล่า อาคมเสียใจ...
ในขณะที่ณพกับพวกมุ่งหน้าไปบ้านพักที่ระยอง ลิลลี่บอกนภาให้ซื้อเสื้อผ้าให้ตนใหม่และชุดว่ายน้ำด้วย ตนจะได้ถ่ายรูปกับทะเล เก่งแกล้งถามว่ามัวแต่เล่นน้ำแล้วใครจะดูแลณพ
“ช่างเถอะ อย่ามาวุ่นวายกับผมเลย ขออย่างเดียวว่า อย่าไปไหนไกลผมก็แล้วกัน”
“คุณณพเขาเป็นห่วงเธอนะลิลลี่ ส่วนเง็กลั้งก็เป็นห่วงคุณเก่ง โอ๊ย น่าอิจฉาสองคู่นี้จัง”
ลิลลี่เขินมองไปนอกรถ ณพเอื้อมมือมากุมมือเธอ ลิลลี่หันมองหน้าเขาแต่ไม่ดึงมือออกแล้วเมินหน้ากลับไป เสพูดเรื่องอื่น “แล้วบ้านที่เราไปพักเนี่ย บ้านของใครเหรอ...”
ณพอึกอักก่อนจะตอบว่า เป็นบ้านเก่ง ทำเอาเก่งสะดุ้ง นภากระเซ้า “อ้าว คุณก็เป็นลูกผู้ลากมากดีกับเขาด้วยเหรอคะ ผู้หมวด”
“ก็...เอ้อ...นิดหน่อยครับ...” เก่งตอบตะกุกตะกัก
ณพให้เก่งแวะจอดที่ปั๊มขอเข้าห้องน้ำ แต่แล้วเขาแอบโทร.หาระเบียบ ระเบียบดีใจรายงานว่าอาคมกับเมียใหม่เพิ่งกลับไป ณพรีบปราม
“ป้ายังไม่ต้องพูดอะไรมากนะครับ คือผมกำลังจะไปพักที่นั่น แต่เรื่องนี้เป็นความลับขอให้ป้าอย่าบอกผู้หญิงสองคนที่มาด้วยว่าบ้านนี้เป็นสมบัติของผม”
“อ้าว ทำไมล่ะคะ ก็ในเมื่อ...”
“ผมขอร้องนะป้า มันเป็นความลับของทางราชการ ป้าเข้าใจคำว่าความลับทางราชการมั้ยครับ” ระเบียบตาโตปิดปากพยักหน้า ณพถามย้ำอีกครั้ง “ว่าไงป้า รับปากผมได้หรือเปล่า”
ระเบียบรับปากรับคำ ณพโล่งใจ...
ooooooo
กลับไปเยี่ยมณพอีกครั้ง ดาหวันเจ็บใจที่ณพออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว จึงตามมาที่บ้านพบปทุมวดีวางก้ามเป็นเจ้าของบ้าน เกิดปะทะคารมกัน ดาหวันถาม ณพออกจากโรงพยาบาลแล้วอยู่ที่ไหน ตนจะเยี่ยม ปทุมวดีบ่นเบาๆว่าน่าจะตายไปให้รู้แล้วรู้รอด นวลได้ยินตกใจที่ณพเข้าโรงพยาบาล รีบถามปทุมวดีว่าณพเป็นอะไร
“ฉันจะตรัสรู้ได้เหรอ แต่ถ้ามันตายไปแล้วให้ฉันไปรับศพมันที่ไหน ฉันพอจะบอกแกได้บ้าง นังนวล” ปทุมวดีสะบัดหน้าเดินไป
นวลหน้าเสีย สร้อยมาเกาะรั้วบอกดาหวัน “นังโง่ ฉันจะบอกแกให้เอาบุญ คุณปทุมน่ะเป็นแม่เลี้ยงคุณณพ ถ้าแกยังด่าไม่ดูตาม้าตาเรือยังงี้ เขาจะยกคุณณพให้แกเหรอ”
ดาหวันเหวอไป ครุ่นคิด ถ้าปทุมวดีเป็นแม่เลี้ยง มารหัวใจตนก็คงมีแต่คนที่เฝ้าไข้ณพเท่านั้น อยากรู้ว่าเป็นใครมาจากไหน...ปทุมวดีหงุดหงิด เข้ามาเห็นอาคมนั่งรอที่โต๊ะอาหาร นวลยกสลัดออกมาวาง ก็ไม่พอใจเพราะตนไม่ชอบ แต่นวลกลับบอกว่า
“อิฉันห่วงสุขภาพคุณผู้ชายค่ะ คุณนาถท่านสั่งไว้ก่อนเสียชีวิต”
ปทุมวดีหาว่ากินแต่ผักจะมีคุณค่าอะไร สั่งสร้อยให้ยกไปเก็บ อาคมรีบบอกว่าเขาทานได้และให้ไปทำอาหารมาให้ปทุมวดีใหม่ ปทุมวดีโกรธจะไปทานนอกบ้าน “เชิญคุณพี่กินให้สำราญใจเถอะ อย่าลืมเรียกดวงวิญญาณเมียเก่ามาร่วมโต๊ะด้วยล่ะ”
ปทุมวดีเดินไป อาคมลุกขึ้นร้องเรียก นวลขอร้อง “คุณผู้ชายขา เป็นห่วงสุขภาพตัวเองก่อนเถอะค่ะ ถ้าคุณณพทราบว่าคุณผู้ชายอาการหนักกว่าเดิม จะยิ่งเป็นห่วงนะคะ”
อาคมหันมาตวาด “เธอคิดว่าคนอย่างไอ้ณพมันจะห่วงฉันเหรอ ฉันตายหรือย้ายบ้านหนีมัน มันยังไม่รู้เลยมั้ง ขนาดนอนป่วยอยู่โรงพยาบาล มันยังให้เพื่อนไปเยี่ยมฉันแทนเลย”
ปทุมวดีถือกระเป๋าเดินออกไป ไม่ฟังเสียงอาคมเรียก อาคมทรุดนั่งอย่างเสียใจ...ออกมาหน้าบ้าน ปทุมวดียิ้มสะใจ ตั้งใจจะเล่นบทนี้ให้อาคมเสียใจตาย
ooooooo
ริมทะเลยามค่ำ ณพกับลิลลี่ออกมาเดินเล่น ท่าทางลิลลี่มีความสุข เธอเล่าว่าแม่ชอบพาเที่ยวทะเล แต่พอแม่ตายก็ไม่ได้ไปอีกเลย ตนเสียดาย ถ้าแม่ยังอยู่จะพามาเที่ยวทะเลเมืองไทย...พูดถึงแม่แล้วทำให้เธอคิดถึงป๊าป๋า ณพถามว่าป๊าป๋าเธอข่มเหงน้ำใจจนทำให้ต้องหนีมาที่นี่ไม่ใช่หรือ ลิลลี่อึ้งพูดไม่ออกไม่รู้จะตอบณพอย่างไร ได้แต่เดินไป
สองคนกลับมาบ้านพัก เง็กมองณพอย่างไม่ไว้วางใจ ลิลลิี่เดินเลี่ยงไป ณพจะตาม เก่งรั้งไว้ เก่งถามณพว่าทำอะไรลิลลี่หรือเปล่า ท่าทางเธอเหมือนถูกข่มเหงน้ำใจ ณพโวยว่าตนไม่ได้หื่นอย่างเขา นภาหัวเราะก๊ากที่เก่งโดนตอกกลับ
เง็กตามมาถามลิลลี่ว่าใครทำอะไร ตนจะไปจัดการให้ ลิลลี่หน้าเศร้าตอบว่า ตนคิดถึงป๊าป๋า เง็กโล่งอกบอกคิดถึงก็โทร.หาสิ แล้วเข้ามาเช็ดน้ำตาให้บ่นว่าเป็นลูกผู้หญิงอย่าให้ใครเห็นน้ำตา ลิลลี่เช็ดน้ำตาแล้วหยิบมือถือกดโทร.ไปฮ่องกง เน้ยรับสายดีใจมากถามว่าเจอกับเถ้าแก่จางหรือยัง ลิลลี่ตกใจวางสายแล้วยืนอึ้ง ณพเดินเข้ามาด้านหลังเรียกเธอเบาๆ
ลิลลี่หันมาน้ำตาไหลพราก โผกอดณพ “ฉันกลัวจังเลย ฉันไม่อยากกลับฮ่องกง”
“ไม่อยากกลับ ก็ไม่ต้องกลับ อย่าคิดมากสิ”
ณพกอดลิลลี่และคิดในใจ ถ้าเธอกลับไป เขาจะมีชีวิตอยู่อย่างไร...เง็กเดินหน้าบึ้งออกมา บ่นอย่างไม่พอใจที่เห็นลิลลี่กอดณพ นภาเข้ามาปลอบ “คนเขารักกัน เง็กจะห้ามเขาทำไม”
“แต่คุณนภาก็รู้ว่าคุณหนูมีคู่หมั้นแล้ว”
นภาจุ๊ปากอย่าเอ็ดไปเดี๋ยวใครได้ยิน ระเบียบยื่นหน้าเข้ามาถาม “หวังว่าคู่หมั้นของคุณนภาคงไม่ใช่ผู้หมวดเก่งหรอกนะคะ”
สองคนหันมามองระเบียบอย่างตกใจ ระเบียบยิ้มแหะๆ นภารีบบอกระเบียบว่า “นายเก่งน่ะเหรอ ไม่มีใครอยาก เอาไปทำพันธุ์หรอกป้า กะล่อนจะตายไป”
“โห ให้พรกันแต่หัวค่ำเลย” เก่งยืนกอดอกส่งเสียงมา
ระเบียบตัดบทเชิญทุกคนไปทานข้าว ตนตั้งโต๊ะไว้นานแล้ว เก่งเข้ามากระซิบนภา ว่าเขามีบ้านใหญ่โตแบบนี้ ยังไม่อยากแต่งงานกับเขาอีกหรือ
“บอกตรงๆนะ ว่าฉันไม่เชื่อว่านายจะมีบ้านพักตากอากาศหรูๆ แบบพวกผู้ดีเขาด้วย มองนายยังไงๆ ก็ไม่มีสง่าราศีเลยสักนิด”
“อ้าว...ไม่เชื่อก็ถามป้าเบียบดูสิ จริงมั้ยป้า” เก่งหลิ่วตาให้ระเบียบ
“อุ๊ย จริงค่ะ เด็จพ่อเด็จแม่คุณเก่งรวยมหาศาลเลยนะคะ บ้านพักแบบนี้มีตั้งหลายหลังค่ะ”
นภาบอกระเบียบว่า พูดปดผิดศีลกล้าสาบานไหม เก่งยุให้ระเบียบสาบาน นภาพูดนำให้สาบานจะจมทะเลในสามวันเจ็ดวัน ระเบียบหน้าเสียพูดไม่ออก นภาหันมาหยิกเก่ง
“แค่นี้ฉันก็รู้ความจริงแล้ว มีความลับอะไรบอกมาซะดีๆ”
เง็กกลับมาหาลิลลี่ พบว่ายังกอดกับณพอยู่ จึงกระแอมให้รู้สึกตัว สองคนผละจากกัน เง็กมองณพอย่างไม่พอใจ ณพยิ้มให้ก่อนจะเดินเลี่ยงไป เง็กเตือนว่าถ้าเถ้าแก่จางรู้คงเสียใจมาก
“ผู้ชายคนนี้ไม่ดีเลย อีฉวยโอกาส อีกอดคุณหนูไม่ปล่อย”
“ฉันต่างหากที่ไม่ปล่อยเขา...” ลิลลี่พูดแล้วยิ้มๆ เดินหนี
เง็กอ้าปากค้าง...ลิลลี่มาที่โต๊ะอาหาร นภาจัดแจงให้นั่งคู่กับณพ เง็กมานั่งทานข้าวกับระเบียบ แล้วอดไม่ได้ที่จะบ่นว่า เก่งเจ้านายระเบียบนี่รวยนะ นภาโชคดีที่ได้เป็นแฟน ไม่เหมือนณพที่จนก็จน งานก็ไม่ทำ แล้วยังมาวางท่าอีก ระเบียบทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ooooooo
หาลิลลี่ไม่เจอ ทำให้ปีเตอร์โกรธ บอกเถ้าแก่จางให้เลิกใช้เพ้งกับเต็ก แล้วเขาจะหาคนมาแทน เถ้าแก่จางบอกว่าสองคนดูแลลิลลี่มานาน ทำอย่างนั้นเธอคงไม่พอใจ ปีเตอร์จึงขู่ว่า ถ้าตนไม่ได้แต่งงานกับลิลลี่ แล้วธุรกิจตนต้องพัง ตนก็จะทำลายธุรกิจของเถ้าแก่จางเช่นกัน
เถ้าแก่จางปลอบให้ใจเย็นๆก่อน พลัน เน้ยโทร.เข้ามาบอกว่าลิลลี่โทร.มา เถ้าแก่จางดีใจสั่งเน้ย ถ้าลิลลี่โทร.มาอีกให้ขอเบอร์ไว้ด้วย...เพ้งรู้สึกไม่พอใจปีเตอร์มากๆ ออกมาคุยกับเต็ก ว่า ปีเตอร์น่าจะรู้ ที่ลิลลี่หนีมาเพราะไม่ต้องการแต่งงานด้วย เราคงต้องเตรียมพร้อมปกป้องเถ้าแก่จางกับลิลลี่ ถ้าเถ้าแก่ไม่รับเงื่อนไขของปีเตอร์ เต็กเห็นด้วย ตกลงจะตามดูพฤติกรรมปีเตอร์...
คืนนั้น นภานอนไม่หลับ ครุ่นคิดว่าทำไม เก่งกับณพต้องปิดบังลิลลี่เรื่องใครเป็นเจ้าของบ้าน จึงออกมาเดินคิดที่ระเบียงบ้าน เก่งออกมาเจอปรี่เข้าหาว่าใจเราตรงกันเลย นภาหันมาจ้องเก่งจนเขาต้องถอยกรูด
“อย่าทำอะไรผมจะถึงผมจะชื่อเก่งแต่ผมก็กลัวผู้หญิง โดยเฉพาะผู้หญิงสวยๆอย่างคุณ”
“ไม่ต้องพูดมาก บอกมาซะดีๆว่านายกับคุณณพมีเหตุผลอะไร ถึงต้องโกหกฉันกับลิลลี่เรื่องบ้านหลังนี้”
เก่งมองไปรอบๆว่ามีใครหรือเปล่า แล้วดึงมือเธอลงบันไดบ้านไป นภาร้องลั่นกลัวตกเก่งบอกถ้าตกเขาจะได้อุ้ม นภาชะงักตบหน้าเก่งไปฉาด แล้วกำชับทีหลังอย่ามาพูดแบบนี้
“อย่าทำเก่ง...ไม่เคยดูละครตบจูบหรือไง ถ้าคุณตบผมจูบคุณจริงๆด้วย” เก่งยื่นหน้าทำทะเล้นก่อนจะบอกอยากรู้ความจริงให้ตามมา นภาครุ่นคิดสักพักก่อนจะตามเขาลงไป...
เพ้งกับเต็กนั่งแท็กซี่ตามรถที่ปีเตอร์นั่งออกจากโรงแรม เห็นแวะเติมน้ำมัน ปีเตอร์หงุดหงิดมองไป เจอดาหวันเดินออกมาจากร้านในปั๊ม เขาจำได้ว่าเป็นแฟนเดวิดเพื่อนที่ฮ่องกง จึงลงไปทักทาย ดาหวันจำปีเตอร์ได้เช่นกัน
“ฉันเลิกกับเพื่อนคุณแล้ว กลับมาเมืองไทยซะที ว่าแต่คุณมาทำอะไรที่เมืองไทยเหรอคะ”
ปีเตอร์ตอบสั้นๆว่าทำงาน ดาหวันรู้ทันถามว่างานดีหรือไม่ดี ปีเตอร์ฉุน “ไม่ต้องสนใจหรอก เอาเบอร์มา อาจจะมีอะไรให้ช่วยบ้าง”
ดาหวันส่งมือถือให้เขากดเบอร์ใส่มา “ดีเหมือนกัน เพราะว่าบางทีฉันก็อาจจะขอความช่วยเหลือจากคุณบ้าง”
เพ้งแปลกใจที่ปีเตอร์รู้จักคนไทย เต็กว่า ก็ปีเตอร์เป็นนักธุรกิจ เพ้งให้คนขับรถตามรถปีเตอร์ไปตลอด จนมาถึงผับหรูแห่งหนึ่ง... สองคนตามเข้าไปดู เห็นปทุมวดีเข้ามาทักปีเตอร์ ตอนแรกเขาจำไม่ได้ พอเธอบอกว่าเป็นภรรยาอาคม ปีเตอร์นึกออกรีบผายมือเชิญนั่งด้วยกัน เพ้งมองอย่างสงสัย เต็กคิดว่าต้องเกี่ยวข้องกับคุณหนูของเขาแน่ เพ้งถามว่าเกี่ยวอย่างไร
“ข้าก็ไม่รู้ แต่เอ็งเข้าใจมั้ย เซนส์...เซนส์ในนี้มันบอกว่ามีอะไรเกี่ยวข้องกัน” เต็กชี้ที่หัวตัวเอง
ท่าทางปทุมวดี ถึงเนื้อถึงตัวปีเตอร์อย่างมาก และขับรถส่งปีเตอร์กลับโรงแรม มีการหอมแก้มกันก่อนจาก...ปีเตอร์ผิวปากอารมณ์ดีเดินเข้าไป เพ้งกับเต็กตามเข้ามาต้องแปลกใจ เพราะเจอเถ้าแก่จางนั่งที่ล็อบบี้มองมา เพ้งเข้ามาถามว่าทำไมยังไม่นอน เถ้าแก่จางบอกว่านอนไม่หลับลูกหายไปทั้งคน และพรุ่งนี้เขาต้องกลับฮ่องกงแล้ว
ลิลลี่ตื่นมาไม่เห็นนภาก็แปลกใจ ออกจากห้องมามองหา ณพออกมาหาเก่งเช่นกัน พอรู้ว่าหายไปทั้งสองคนก็ยิ้มๆ ลิลลี่ถามว่ายิ้มอะไร
“เจ้าเก่งก็หายไปด้วย เขาคงไปคุยกันตามประสาคนรักน่ะ”
“นภากับคุณเก่งไม่ใช่ปลาทะเลนะ จะได้ว่ายสวนกันก็รักกันได้ ฉันไม่เชื่อหรอก”
“คนน่ะไวไฟกว่าปลาทะเลอีกนะ ปลายังว่ายน้ำสวนกัน แต่คนน่ะแค่มองตากันก็รักกันได้”
“มีด้วยเหรอ คนแบบนั้น...”
“มีสิ ผมนี่ไง ใจง่ายที่สุดเลย สบตาผู้หญิงร้อยครั้งก็ตกหลุมรักผู้หญิงร้อยครั้ง”
ลิลลี่ต่อว่าณพเอาแต่พูดเล่น ตนเป็นห่วงนภา...ขณะเดียวกัน นภากำลังคาดคั้นเก่งให้บอกว่าทำไมณพต้องโกหกลิลลี่ เก่งตอบว่า เพราะณพรักลิลลี่ แล้วลิลลี่ก็รักณพ นภาโต้ว่าตนรู้ แต่อยากได้เหตุผล
“อ้าว ก็ลิลลี่เข้าใจว่าเจ้าณพยากจนมาตลอด ความจริงบ้านมันใหญ่ยังกะวัง เจ้าณพมันคงกลัวว่าถ้าลิลลี่รู้ความจริง เธอจะน้อยใจ”
พลันเสียงลิลลี่กับณพร้องเรียกทั้งสองคน เก่งรีบดึงนภาหลบหลังต้นไม้ นภาตกใจคิดว่าเขาฉวยโอกาส อ้าปากจะร้อง เก่งรวบตัวเธอมาจูบปิดปาก นภาดิ้นรนผละออก ตบหน้าเขาฉาด
“ผมกลัวว่าคุณจะร้องออกมา” เก่งแก้ตัว
“ก็เลยปิดปากฉัน...อย่าคิดฉวยโอกาสอีก ไม่งั้นฉันฆ่านายแน่”
เก่งทำคอย่นกลัว...ณพชวนลิลลี่กลับขึ้นบ้าน ลิลลี่มองไปรอบๆไม่เห็นใคร จึงเดินกลับไป พอเข้ามาในห้องนอน เห็นนภานอนอุตุอยู่ ก็ปราดเข้ามาพลิกตัวนภา ถามว่าไปไหนมา นภาทำเป็นงัวเงียโวยเบาๆว่าไม่ได้ไปไหนซักหน่อย ตนจะนอน ลิลลี่งง...ขณะเดียวกัน ณพก็เจอเก่งนอนอยู่ในห้องเช่นกัน อ้างว่าไปเข้าห้องน้ำมา
ลิลลี่ออกมาโทร.หาเถ้าแก่จาง พอได้ยินเสียงก็ไม่พูดอะไร น้ำตาไหลพราก เถ้าแก่จางสังหรณ์ใจว่าเป็นลิลลี่ จึงบอกว่าเขารักและคิดถึงลูกมาก ลิลลี่วางสายเดินเช็ดน้ำตากลับเข้าห้องณพโผล่ออกมามองตามด้วยความสงสัย ลิลลี่มีความลับอะไรนักหนา
ooooooo
วันรุ่งขึ้น ลิลลี่ยืนมองทะเลจากระเบียงบ้าน ณพชงกาแฟมาส่งให้ แล้วเหลือบมองที่คอเธอ ลิลลี่เอามือกุมคอก่อนจะพูดว่า ตนลืมสร้อยปลาโลมาของเขาไว้ที่โรงแรม ลิลลี่เกรงเถ้าแก่จางจะเข้าไปรื้อห้อง และขนของกลับไปหมด ณพปลอบว่าไม่ต้องกลัว เขาจะดูแลเธอเอง
แต่เพ้งกับเต็กต้องทำตามคำสั่งเถ้าแก่จาง ที่สั่งให้พวกเขาไปเอาของในห้องลิลลี่ออกมาเพราะเถ้าแก่จะเอาตัวลิลลี่กลับ เพ้งอาศัยจังหวะที่แม่บ้านเปิดเข้าไปทำความสะอาดห้องลิลลี่แล้วจับแม่บ้านไว้ เพ้งค้นเจอกระเป๋าใบที่ลิลลี่หยิบสลับกับณพเอาไปให้เถ้าแก่จางที่สนามบิน...
นวลพยายามจะบอกอาคมว่าณพเข้าโรงพยาบาล “เรื่องคุณณพไม่ไปเยี่ยมคุณผู้ชายน่ะไม่ใช่วิสัยของคุณณพเลยนะคะ อิฉันว่าต้องมีอะไรสักอย่าง บอกตรงๆนะคะว่าอิฉันเป็นห่วงคุณณพมาก”
“ไม่มีอะไรหรอก นอกจากมันจะเล่นแง่กับฉันเรื่องปทุม” อาคมยังหลงปทุมวดี
“อย่าเพิ่งวางใจค่ะ คุณณพอาจจะไม่สบายก็ได้ ทำไมท่านไม่เรียกคุณผู้หมวดเก่งมาถามดูล่ะคะ”
อาคมพยักหน้าอย่างสนใจ ปทุมวดีแอบฟังใจคอไม่ดี กลัวอาคมรู้ว่าณพถูกแทงแล้วสาวมาถึงตน จึงลนลานออกจากบ้าน อ้างว่านัดหมอตรวจสุขภาพ ปทุมวดีแอบโทร.เรียกกิติกับอำนวยเอารถตู้มารับ ตนมีงานให้ทำ
คิดคล้อยตามนวล อาคมจึงโทร.เรียกเก่งมาพบด่วน เก่งรีบบอกณพ ณพให้เก่งไปไม่ต้องห่วงทางนี้ เขาต้องดูแลลิลลี่เพราะเธอเป็นเจ้านาย เก่งแซวว่า “เจ้านายหรือเจ้าของหัวใจวะ...”
ณพทำท่าจะถีบ เก่งโดดหลบ ลิลลี่เดินมากับนภาพอดี เก่งจึงบอกว่าเขาต้องรีบเข้ากรุงเทพฯ ให้สองสาวอยู่ที่นี่ไปก่อน ลิลลี่กับนภาขอกลับด้วย นภามีงานสอน
“ฉันชอบที่นี่ เสียดายที่จะกลับแล้ว” ลิลลี่หันมาบ่นกับณพ
“ชอบก็มาใหม่ได้นี่ เจ้าเก่งไม่ว่าหรอก ป้าระเบียบก็ไม่ว่าเหมือนกัน แต่...”
“อะไรคะ”
“ต้องมีผมมาด้วย” ณพสบตาลิลลี่หวานซึ้ง...
ปทุมวดีให้กิติกับอำนวยเอารถตู้มารับตน เพื่อไปจับตัวนัดดาขณะกำลังออกจากห้าง พอดีเพ้งกับเต็กเห็นจึงไปกระชากมอเตอร์ไซค์ที่วินขี่ตามไปคนละคัน...บนถนนสายเดียวกัน รถตู้ที่เก่งขับสวนทางมา ณพนั่งกุมมือลิลลี่เพราะเห็นเธอเศร้าๆ
อำนวยขับรถอยู่มองกระจกเห็นมอเตอร์ไซค์เพ้งกับเต็กตามประกบจึงรีบบอกปทุมวดี
“จัดการมันสิ ปืนแกมี เอาไว้ทำไม” ปทุมวดีสั่ง
นัดดาเห็นเป็นเพ้งก็รีบห้ามอย่าทำพวกเขา ปทุมวดีจิกผมนัดดาถามว่าสองคนนั้นเป็นอะไรกับเธอ นัดดาปฏิเสธว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน กิติจำได้
“ไอ้สองตัวนี่แหละครับ คราวก่อนก็มาช่วยนังนี่”
กิติไขกระจกลงแล้วยิงใส่เต็ก เสียงปืนทำให้เก่งตกใจ “ไอ้ณพ เจอดีเข้าแล้วล่ะเอ็ง”
ณพบอกให้เก่งขับตามไป กิติยิงใส่เพ้งกับเต็กอีกครั้ง โดนเต็กรถล้ม เพ้งจอดรถลงมาดู เง็กกับลิลลี่เห็นร้องลั่นให้จอดรถ ทุกคนวิ่งลงจากรถมาดูเต็ก เพ้งกับเต็กดีใจ “คุณหนู...”
“เต็ก เป็นอะไรหรือเปล่า”
“นิดหน่อยครับ คุณหนู ผมดีใจที่เจอคุณหนู”
“เฮ้ย ณพ จะเอายังไงกับไอ้รถคันนั้นวะ” เก่งถาม
ณพให้วิทยุบอกด่านข้างหน้าสกัดไว้ เพ้งรีบบอกว่ามีผู้หญิงถูกจับตัวไปในรถหนึ่งคน เก่งจึงให้ณพดูแลทางนี้ แล้วตนคว้ามอเตอร์ไซค์เต็กขี่ตามรถตู้ไป เพ้งขี่อีกคันตามไปช่วยด้วย ลิลลี่ให้พาเต็กไปหาหมอ ณพจึงประคองเต็กขึ้นรถ
รถปทุมวดีแล่นหนีมา เห็นมีตำรวจข้างหน้า จึงผลักนัดดาลงข้างทาง แล้วสั่งอำนวยให้ขับหนี พ้นแล้วทิ้งรถแยกย้ายกันไป ปทุมวดีนึกได้ “ลืมขู่นังนัดดาว่าอย่าไปบอกตำรวจ”
“ไม่ต้องห่วงหรอกนาย ขืนมันทำอะไรสิ ไอ้อุทัยพ่อนังนี่ตายลูกเดียว”
เก่งกับเพ้งตามมาเจอนัดดา ต่างรีบไปช่วย พอเก่งเห็นก็ทักพร้อมกับเพ้ง ต่างคนต่างมองหน้ากัน เก่งเห็นว่าเพ้งรู้จักนัดดาจึงให้เพ้งเป็นธุระพาเธอไปหาหมอ เขาจะตามรถตู้ไป...
ตำรวจเข้ามาถาม “จะให้เราพาส่งโรงพยาบาลมั้ยครับ”
“ไม่...ฉันไม่ได้เป็นอะไร”
“ถึงยังไง คุณก็ต้องไปให้ปากคำที่โรงพัก”
นัดดาหน้าเจื่อน...เพ้งมาโรงพักด้วย นัดดาไม่ยอมให้การที่เป็นประโยชน์ พอลงจากโรงพัก เพ้งถามว่าทำไมไม่บอกว่าพวกมันเป็นใคร นัดดาตอบว่าตนไม่รู้
“โกหก...” เพ้งดึงมือนัดดาไว้
“ปล่อย อย่ามายุ่งกับฉัน ไป...”
“พวกมันเคยทำร้ายคุณมาครั้งหนึ่งแล้ว ผมก็เคยช่วยคุณไว้ แล้วคุณจะปฏิเสธว่าไม่รู้จักมันได้ยังไง ผมไม่เชื่อคุณหรอก”
นัดดายืนกรานว่าไม่รู้จัก เพ้งถอนใจจึงบอกว่าจะไปส่งเธอที่บ้านให้แน่ใจว่าปลอดภัย นัดดาไม่ยอม ตะโกนใส่หน้าว่าอย่ามายุ่งกับตน แล้ววิ่งร้องไห้ไป เพ้งยืนมองคอตก
ooooooo
เก่งกับตำรวจยังคงตามรถตู้ของปทุมวดีมา อำนวยเห็นจวนตัวบอกปทุมวดี เธอจึงให้จอดรถแล้วแยกย้ายกันหนี ปทุมวดีหนีเข้าไปในป่าหญ้า นอนราบลงกับพื้น เก่งวิ่งตามปทุมวดีมาเห็นเธอแต่ทำเป็นไม่เห็น สั่งลูกน้องยึดรถไว้เป็นหลักฐาน และให้ตามจับกิติกับอำนวยให้ได้
รู้ว่านัดเก่งมาพบ แต่พอดีทวีโทร.มาตามไปคุยเรื่องธุรกิจกับปีเตอร์ อาคมจึงสั่งนวลไว้ว่าเก่งมาให้รอเขาก่อน...ปีเตอร์เห็นอาคมมาคนเดียวจึงถามถึงปทุมวดี เพราะเขามีข้อเสนออยากให้เธอร่วมธุรกิจเครื่องสำอางที่เขาจะเอามาเปิดตัวในไทย ทวีเห็นดีด้วย อาคมจึงโทร.ตาม ปทุมวดีเพิ่งหนีกลับมาที่รถตัวเองซึ่งจอดทิ้งไว้ข้างทาง พอเห็นว่าอาคมโทร.มาก็หงุดหงิด รับสายอย่างเสียไม่ได้ แต่พอรู้ว่าปีเตอร์ให้ไปคุยเรื่องงานก็รีบไปทันที
มาถึงห้องอาหาร ปทุมวดีลงนั่งตรงข้ามกับปีเตอร์ สบตาเขาอย่างมีความหมาย ปีเตอร์ใช้ขาเขี่ยขาเธอที่ใต้โต๊ะ ปากก็คุยเป็นการเป็นงาน ชวนไปดูงานที่ฮ่องกงเผื่อจะเกิดไอเดีย ปทุมวดีหันมาอ้อนอาคมให้พาไป
“คุณก็รู้ หมอสั่งห้ามผมเดินทางไกล ให้ผมแข็งแรงก่อน ฮ่องกงแค่นี้ คุณไปเองได้ ผมฝากคุณปีเตอร์ด้วยนะครับ”
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะเทกแคร์เธอให้ดีที่สุดเลย” ปีเตอร์ยิ้มอย่างมีเลศนัย...
เก่งมาหาอาคมที่บ้าน รออยู่สักพัก จึงบอกนวลว่าอาคมกลับมาช่วยโทร.บอกเขาด้วย เขาจะชวนณพมาด้วยอีกที นวลดีใจ เก่งลองถามดูว่าปทุมวดีอยู่ไหม นวลบอกว่าไม่อยู่ไปหาหมอตรวจสุขภาพ เก่งคิดในใจว่าแข็งแรงขนาดนั้น จะหาหมอทำไม...
เสร็จจากหาหมอ ลิลลี่ ณพ เต็ก นภา และเง็ก พากันกลับมาที่โรงแรม ลิลลี่มองปราดไปที่โต๊ะหัวเตียงเห็นสร้อยปลาโลมายังวางอยู่ก็รีบคว้ามาก่อน แล้วจึงเห็นว่ากระเป๋าเสื้อผ้าหายไป เต็กสารภาพว่าเถ้าแก่จางให้เอาไป เพราะอยากให้เธอกลับ ลิลลี่โวยว่ากระเป๋านั่นไม่ใช่ของตน
“กระเป๋าใบนั้นไม่มีความหมายสำหรับฉัน ฉันจะกลับไปทำไม แล้วนี่ปีเตอร์อยู่ไหน”
“ผมไม่ทราบครับ”
ลิลลี่ให้เต็กออกไป เต็กโค้งคำนับเดินไป ณพถามลิลลี่ว่าแน่ใจหรือว่าจะไม่กลับ
“เอ้อ คุณณพ ฉันว่าอย่าเพิ่งคาดคั้นอะไรลิลลี่เลยค่ะ” นภามองลิลลี่อย่างเข้าใจ
“ก็ได้ แต่ถึงยังไง ผมก็ต้องได้คำตอบ คุณจะมีความลับกับผมไม่ได้”
ต่างคนต่างงอน ณพมานั่งหงุดหงิดในห้องตัวเอง บ่นว่าลิลลี่ไม่เห็นคุณค่าของเขา เขาก็จะไม่เป็นบอดี้การ์ดอีก ในขณะที่ลิลลี่นั่งบ่นต่อหน้านภากับเง็ก ว่าตนเป็นนายจ้าง จะวีนเขายังไงก็ได้ แต่เขาไม่มีสิทธิ์วีนตน นภาส่ายหน้าเอือมระอา ทั้งลิลลี่และณพต่างมองมือถือตัวเอง หวังว่าอีกฝ่ายจะโทร.มาง้อ และแล้วณพก็เป็นฝ่ายโทร.มา ลิลลี่ทำเมินเฉย นภาแกล้งว่าหนวกหู
“ก็ได้...รับก็ได้...ว่าไง”
“ในฐานะที่ผมเป็นบอดี้การ์ดของคุณ ผมขอสั่งห้ามไม่ให้คุณออกไปนอกห้องเด็ดขาดจนกว่าผมจะอนุญาต”
“ฉันไม่ใช่นักโทษของใคร ใครจะมาบังคับฉันไม่ได้”
ต่างคนต่างเถียงว่าได้...ไม่ได้ ณพโกรธ ถ้าไม่เชื่อ เห็นดีกันแน่
“นายมีดีอะไรให้ฉันเห็น โธ่เอ๊ย”
“โธ่เอ๊ย มีก็แล้วกัน” ณพลุกพรวดออกมาจากห้อง มาเผชิญหน้ากับลิลลี่
ต่างคนสะบัดหน้าหันหลังให้กัน แล้วยังพูดผ่านโทรศัพท์ทะเลาะกันต่อ นภารำคาญจับณพหันหน้าไปหาลิลลี่ เง็กก็จับลิลลี่หันไปหาณพ
“เอ้า มีอะไรก็พูดกันซะ หรือไม่ก็แยกไปอยู่ห้องใคร
ห้องมัน ทะเลาะกันให้พอใจ อยากให้ฉันเคลียร์เมื่อไหร่ก็โทร.ไปตาม ฉันจะกลับแล้ว โอย...ปวดหัว” นภาคว้ากระเป๋าเดินออกไป
เจอเก่งที่หน้าลิฟต์ นภาจึงบอกให้ไปส่งที ตนรำคาญณพกับลิลลี่ที่ทะเลาะกันอยู่ได้
“คนรักกันก็ต้องทะเลาะกันเป็นธรรมดา เหมือนพ่อแม่ผมไง ทะเลาะกันทุกวัน ดันมีลูกตั้งห้าคน”
“แต่ฉันไม่อยากทะเลาะกับนาย”
“กลัวมีลูกกับผมใช่มะ ของผมไม่ต้องถึงห้าหรอก แค่สองก็พอ”
นภาโวย “บ้า...นายมันบ้า...”
ในห้อง ณพกับลิลลี่ก็ยังคงทะเลาะกัน ณพขอสร้อยแม่ของเขาคืน ลิลลี่กุมที่คอไว้แน่นไม่ยอมให้เขาเลิกเป็นบอดี้การ์ดตอนนี้ ณพขอเหตุผล ลิลลี่อึกอักตอบไม่ได้ “ฉัน...”
“ฉันอะไร หา...เลิกพูดเถอะ ผมจะไม่เชื่ออะไรคุณอีกแล้ว”
“ฮึ ยังกะฉันง้อนักนี่” ลิลลี่งอน ต่างคนแยกกันเข้าห้องตัวเอง เง็กมองณพกับลิลลี่ไปมา พานถูกณพตวาดว่ามองอะไร แล้วเข้าห้องปิดประตูใส่หน้า ทำเองเง็กตกใจ...
ooooooo
เถ้าแก่จางกลับถึงบ้านที่ฮ่องกง เน้ยรับกระเป๋าของลิลลี่มาแล้วเอาหูแนบกระเป๋า คิดว่าลิลลี่อยู่ในนั้น เถ้าแก่จางโวย “ไม่มีศพลิลลี่หรอก ลิลลี่ยังไม่ตาย ลื้อทำแบบนี้ ลื้อแช่งลูกสาวอั๊ว”
เน้ยสะดุ้งก้มหัวขอโทษเป็นร้อยครั้ง...เถ้าแก่จางหงุดหงิดออกไปพักผ่อนฟังเฮเลนร้องเพลงที่ภัตตาคาร เขาหอบกุหลาบช่อโตมาให้เธอ เฮเลนร้องเพลงจบลงมาคุยด้วย เถ้าแก่จางไม่อ้อมค้อมขอเป็นเพื่อนสนิท เฮเลนถามแน่ใจหรือว่าต้องการแค่เป็นเพื่อน เถ้าแก่จางตาวาว
“มากกว่านี้ก็ดีสิครับ ถึงจะกล้าวิ่งตามคุณ แต่ก็ไม่กล้าอาจเอื้อมขอคุณเป็นแฟน”
เฮเลนอมยิ้ม เด็กเสิร์ฟมาตามให้ขึ้นร้องเพลง เฮเลนเดินไป เด็กเสิร์ฟกระซิบเถ้าแก่จางว่า
“ปกติคุณเฮเลนไม่นั่งร่วมโต๊ะกับลูกค้าแบบนี้นะครับ แต่ตอนนี้เจ้านายเปลี่ยนไปมาก”
เถ้าแก่จางสะดุดหูว่าเจ้านาย เด็กเสิร์ฟจึงบอกว่าช่วงที่เถ้าแก่หายไป เฮเลนซื้อภัตตาคารนี้ไว้ แถมบอกว่าเฮเลนรวยมาก ไม่ชอบทำธุรกิจ แต่ชอบร้องเพลง เถ้าแก่จางยิ่งชื่นชมในตัวเธอ
ooooooo
ที่มา ไทยรัฐ
No comments:
Post a Comment