ลิลลี่สีกุหลาบ ตอนที่ 9

ด้วยความงอน คืนนั้นลิลลี่จึงแอบหนีณพ ให้เง็กพาไปบ้านนภา พอณพรู้ ออกตามหาเจอเพ้งกับเต็กจึงถามว่าลิลลี่อยู่ที่ล็อบบี้หรือเปล่า เพ้งไม่พอใจต่อว่าณพ ณพขอร้องอย่าเพิ่งทะเลาะกันเลย ช่วยกันตามหาดีกว่า...ณพไปหาเก่งที่บ้าน เก่งต้องไปเข้าเวรจึงแนะนำกึ่งต่อว่าเป็นตำรวจเสียเปล่า คนร้ายจะหนีไปไหนถ้าไม่ไปบ้านคนรู้จักก่อน

ณพนึกได้ โทร.หานภา “ฮัลโหล คุณนภา ลิลลี่อยู่ที่นั่นใช่มั้ย...บอกผมมาเถอะครับ ก่อนที่เรื่องราวมันจะลุกลามไปใหญ่โตมากกว่านี้”

นภาไม่สามารถปกปิดได้...ขณะที่ลิลลี่กับเง็กทานผลไม้กันเพลินๆ นภาเดินนำณพเข้ามา

ลิลลี่ชะงัก “คุณ...ฉันไม่คิดเลยนะว่าเธอจะหักหลังฉัน”

“ขอโทษ เธอจะว่ายังไงก็ได้ แต่ถ้าคุณณพไปแจ้งความ เธอน่ะแหละจะเดือดร้อน เผลอๆตำรวจได้แห่มาบ้านฉัน พร้อมเถ้าแก่จาง...ป๊าป๋าของเธอ”

“จะให้ผมขอโทษคุณสักกี่ร้อยครั้งก็ได้ แต่ถ้าผมยังเป็นบอดี้การ์ดของคุณอยู่ ผมก็จำเป็นต้องตามหาคุณจนเจอ ไม่เจอวันนี้ก็ต้องเจอพรุ่งนี้ เจอศพก็ยังดี”

ลิลลี่โวยว่าตนไม่ตายง่ายๆหรอก เง็กเอ็ดณพที่มาแช่งลิลลี่ นภาเอือมทำเป็นหาวง่วงนอนแล้วดุนหลังลิลลี่กับณพให้กลับไป...ณพเดินมาเปิดประตูรถด้านหลังให้เง็ก แล้วเปิดประตูหน้าให้ลิลลี่ เธอสะบัดหน้าขึ้นไปนั่งอย่างงอนๆ ณพแกล้งปิดประตูใส่หน้าแรงๆ ลิลลี่สะดุ้งร้องว้าย

“เสียมารยาท ปิดประตูใส่หน้าฉัน”

“ถือเป็นการลงโทษเล็กน้อยก็แล้วกัน คราวหน้าจะได้เข็ด” เห็นเง็กหัวเราะ ณพจึงเอ็ด “เง็กลั้งก็ด้วยนะ ขืนยังปล่อยให้คุณหนูทำอะไรตามใจยังงี้ สักวันจะส่งกลับฮ่องกง”

“ลื้อทำกับอั๊วอย่างนั้นไม่ได้นะ อั๊วไม่ใช่เมียลื้อ ลื้อจะได้ทำอะไรกับอั๊วก็ได้”

ณพโวยว่าเขาก็ไม่ได้เป็นสามีเธอ ลิลลี่หัวเราะ ณพหันมาถามว่าขำอะไร ลิลลี่ว่าขำคนบ้าคุยกัน ณพประชดกลับ “ก็ดีกว่าคนแสนงอนแถมยังเสียสติอย่างคุณด้วย”

ลิลลี่โกรธจะลงจากรถ ณพกดล็อกอัตโนมัติ และย้ำว่า อย่าให้เขาใช้ความรุนแรง ลิลลี่กับเง็กเห็นสายตาณพน่ากลัว เงียบทันที ณพขับรถออกไป...แล้วลิลลี่ก็ได้มาเดินช็อปปิ้งอีกครั้ง เธอตรงมาที่ร้านที่นัดดาทำงาน เง็กถือถุงเดินตาม ณพอดถามไม่ได้

“ใจคอคุณจะซื้อเสื้อผ้าอีกแล้วเหรอ”

“ฉันไม่ชอบใส่เสื้อผ้าซ้ำกันเกินสองครั้ง...มันคัน” ลิลลี่ยักไหล่ เง็กสำทับว่าจริงๆ

นัดดาเห็นณพกับลิลลี่ก็เข้ามาต้อนรับ ไม่ทันไร มือถือเธอดังขึ้น นัดดาเลี่ยงไปรับสายณพมองตาม กิติโทร.มาเพื่อบอกว่าพวกเขาได้จับพ่อเธอไว้แล้ว ห้ามแจ้งความ ให้ทำตามที่สั่ง

“นายของฉันต้องการให้เธอเข้าไปตีสนิทกับนังหมวยลิลลี่ อย่าปฏิเสธนะว่าเธอไม่รู้จักมัน นายเคยเห็นว่าเธอพูดคุยกับมัน”

“ตีสนิทแล้วทำไงอีกล่ะ” นัดดาถาม

“บ๊ะ นังนี่ ตีฝีปาก ก็ส่งข่าวสิ ว่าตอนนี้มันทำอะไรอยู่ที่ไหน อยู่กับใคร แค่นั้นทำได้มั้ยเพื่อแลกกับชีวิตพ่อเธอ” ...ฟังแล้วนัดดายืนอึ้งไป

ลิลลี่เลือกเสื้อผ้าหลายชุด ส่งให้ณพช่วยถือ ณพแกล้งถามว่าหน้าที่เขาด้วยหรือ ลิลลี่ว่าเป็นการแสดงน้ำใจของสุภาพบุรุษ หรือเขาไม่ใช่ ณพจำใจถือให้ นัดดาเข้ามาถาม

“เดี๋ยวคุณลิลลี่กับคุณณพจะไปไหนต่อหรือเปล่าคะ”

“ก็ว่าจะซื้ออะไรอีกหลายอย่าง”

นัดดาจึงอาสาจะเอาเสื้อผ้าที่ซื้อไปส่งให้ที่โรงแรม เง็กดีใจจะได้ไม่ต้องถือให้หนัก ลิลลี่จึงชวนนัดดาให้ไปดิน–เนอร์ด้วยกันคืนนี้ ณพมองนัดดาอย่างสงสัย

ooooooo

เย็นวันนั้น นัดดาแต่งตัวสวยถือของมาที่โรงแรมที่ลิลลี่พัก พลันเจอเข้ากับเพ้งและเต็กนัดดาชะงักเมื่อรู้ว่าสองคนพักที่นี่เช่นกัน เธอขอตัวเอาของไปส่งลูกค้า เพ้งเศร้าลงที่นัดดาไม่สนใจเขา แต่พอเห็นนัดดาไปหยุดที่หน้าห้องลิลลี่ก็แปลกใจ

ลิลลี่ได้สั่งให้นัดดาหาชุดสำหรับใส่ดินเนอร์คืนนี้มาให้ตนกับเง็กด้วย พอได้ลองชุด ทั้งสองถูกใจมาก ณพออกมาจากห้องแกล้งถามไม่มีของตนบ้างหรือ นัดดาอึ้งไปเมื่อเห็นว่าณพอยู่กับลิลลี่

“นั่นสิ ที่ร้านมีเสื้อผ้าผู้ชายมั้ย ถ้ามีนัดดาก็เอามาให้ณพด้วยนะ” ลิลลี่บอกนัดดา

“ได้ค่ะ แต่ต้องเป็นคราวหน้า ว่าแต่วันนี้คุณลิลลี่อยากไปทานอะไรที่ไหนเหรอคะ”

“ซีฟู้ด เห็นว่าอาหารทะเลที่เมืองไทยสดและก็อร่อย”

นัดดารีบเสนอร้านอร่อยๆให้ไม่ไกลจากกรุงเทพฯ ลิลลี่รีบดันณพให้ไปแต่งตัว ณพบ่นว่าร้านหรูขนาดต้องแต่งตัวดีด้วยหรือ นัดดาจึงแนะนำอีกร้าน บรรยากาศดีอยู่ริมน้ำ ลิลลี่สนใจแต่ขอไม่เปลี่ยนชุด นัดดาชมว่าลิลลี่แต่งแบบไหนก็สวยหมด ลิลลี่ยังจะให้ณพแต่งตัวดีๆจึงดันเขาเข้าห้อง แล้วเลือกเสื้อผ้าให้เอง บังคับให้ถอดเสื้อตัวเดิมออก ณพขัดขืน ลิลลี่จะถอดให้จึงดันกันจนล้มไปบนเตียงด้วยกัน ณพมองหน้าเธอที่อยู่ชิดยิ้มเคลิ้ม ลิลลี่สบตาเขาเขินๆรีบผละลุกขึ้นอย่างอายๆ บอกว่าชุดนี้เหมาะแล้ว ให้เปลี่ยนเสีย ก่อนจะเดินออกไป ณพมองตามอมยิ้ม

แต่งตัวกันเสร็จ พากันลงมาที่ล็อบบี้ ปีเตอร์เดินมาพอดีเข้ามาชวน “ผมกำลังจะกลับฮ่องกงพรุ่งนี้แล้ว คืนนี้ไปดินเนอร์กับผมนะ...”

ลิลลี่ควงแขนณพ แล้วบอกว่า “เสียใจค่ะปีเตอร์ ฉันมีคนที่จะไปดินเนอร์ด้วยแล้วถึงสองคน บ๊ายบายค่ะ”

ลิลลี่เกาะแขนณพเดินไป นัดดากับเง็กเดินตาม ปีเตอร์มองณพอย่างเคียดแค้น เพ้งกับเต็กแอบมองอยู่มุมหนึ่ง รีบตามลิลลี่ไปเงียบๆ...เต็กอดถามเพ้งไม่ได้

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่นายชอบเหรอ ดูหล่อนสวยดีเหมือนกันนะ แต่ข้าว่าหล่อนดูอ่อนแอเกินไป ระวังว่านายจะต้องคุ้มครองดูแลหล่อนไปทั้งชีวิต”

“เป็นหน้าที่ของคนที่รักกันอยู่แล้ว ไม่ใช่เหรอเต็ก”

“ข้าก็พูดไปตามประสาคนไม่เคยมีความรักนี่หว่า” เต็กบ่นแล้วเดินตามเพ้งไป...



ooooooo
นัดดาส่งข้อความให้พิพัฒน์ว่าลิลลี่กำลังไปที่ไหน เขาสั่งกิติกับอำนวยไปจัดการให้สำเร็จ...ที่ห้องอาหารริมน้ำ ลิลลี่มองออกไปกลางน้ำยามค่ำคืนอย่างมีความสุข ให้ณพเป็นคนสั่งอาหาร เพ้งกับเต็กนั่งมองอยู่โต๊ะมุมหนึ่ง...ขณะที่ลิลลี่ เง็ก และนัดดาทานอาหารทะเลอย่างเอร็ดอร่อย ณพกวาดตามองไปรอบๆร้าน เห็นเพ้งกับเต็ก จึงพูดขึ้น

“ผมว่า...เราคงกินอาหารไม่มีความสุขแล้วครับ ดูโน่นสิ”

ลิลลี่มองตามไปทางเพ้งและเต็ก ขณะเดียวกัน เธอก็เห็นกิติกับอำนวยเข้ามาในร้าน จำได้ว่าเป็นพวกที่ทำร้ายตนที่โรงแรมและแทงณพ ลิลลี่เข้าใจว่าเป็นพวกเดียวกับเพ้งจึงโอดโอย

“มาอีกแล้วหรือคะ...โธ่ชีวิตฉัน ป๊าป๋านะป๊าป๋า”

นัดดามองไปเห็นกิติกับอำนวยซุกมือในเสื้อทำนองมีอาวุธร้ายก็ตกใจ ไม่คิดว่าจะรุนแรงขนาดนี้ ณพเห็นท่าไม่ดี ควักเงินวางบนโต๊ะเป็นค่าอาหารแล้วดึงมือลิลลี่วิ่ง ปูในมือเธอกระเด็นไปกระแทกหัวเง็ก กระดอนไปใส่หน้ากิติเต็มๆ หงายไปชนอำนวยล้มชนโต๊ะอื่นกระจายไปด้วย แขกในร้านแตกตื่น เพ้งกับเต็กตกใจรีบตามลิลลี่แต่ไม่ลืมที่จะวางเงินค่าอาหารบนโต๊ะ เพ้งรีบจนชนเง็กล้มไปทับนัดดา เพ้งเป็นห่วงลิลลี่จึงไม่ได้หยุดดูแล เง็กลุกขึ้นวิ่งตามไปเช่นกัน นัดดาขาแพลงลุกไม่ไหวได้แต่สบถที่เพ้งชนแล้ววิ่งหนี

ณพดึงลิลลี่วิ่งฝ่าความมืดมาจนมุมบนสะพานที่ยื่นไปในแม่น้ำ จะวิ่งกลับไปก็เห็นกิติกับอำนวยวิ่งมา ณพตัดสินใจกระชับมือลิลลี่ กระโดดน้ำ ลิลลี่กลัวดึงมือออก แต่พออำนวยยิงใส่ลิลลี่โกรธถอดส้นสูงขว้างใส่หน้าทั้งสองคน เจาะกลางหน้าผากคนละแผล ก่อนจะโดดตามณพลงไปในน้ำ ณพดึงลิลลี่ดำผุดดำว่ายไปซ่อนตัวใต้สะพาน หน้ากิติกับอำนวยเลือดไหลย้อย สองคนโมโหยิงลงไปในน้ำหลายนัด เต็กวิ่งตามเสียงปืนมา ชนเข้ากับเง็กล้มกลิ้ง เพ้งตามมาเห็นเง็กนอนอืดก็ช่วยประคองพากลับไปร้าน พอเห็นนัดดานั่งกุมข้อเท้าอยู่ก็ตกใจ ปล่อยเง็กล้มไป

“ผมขอโทษ ผมรีบมากไปหน่อย เลยไม่ทันมอง” เพ้งปรี่เข้ามาดูแลนัดดา

“เจอคุณทีไรมีแต่เรื่อง...”

“คุณต่างหากที่มีเรื่อง แล้วผมช่วยคุณไว้ ไปนั่งตรงโน้นดีกว่า”

นัดดาไม่ไปและไล่ให้เพ้งอยู่ห่างๆ เพ้งไม่ฟังเสียง อุ้มเธอขึ้น...ในขณะที่เต็กต่อสู้กับกิติและอำนวยด้วยชั้นเชิงที่เหนือกว่า สองคนสู้เต็กไม่ได้ วิ่งหนีไป เต็กมองหาลิลลี่ไม่เจอก็หน้าเสีย

เพ้งอุ้มนัดดามาที่ม้านั่ง นัดดาหน้าตาตื่นไล่ให้เขาไปทำงานต่อ แต่เพ้งบอกว่าเขาทำเธอเจ็บต้องดูแลรับผิดชอบ เง็กโอดโอยว่าตนก็เจ็บไม่ดูแลกันบ้าง...เพ้งนวดข้อเท้าให้นัดดา เต็กกลับมาหน้าตาไม่สู้ดี เพ้งให้เต็กพาเง็กกลับไปรอที่โรงแรม เขาจะพานัดดาไปโรงพยาบาล เต็กสงสัยว่านัดดาเหมือนถ่วงเวลา นัดดาอ่านสายตาเต็กออก รีบบอกว่าตนไล่เขาแล้วแต่เขาไม่ยอมไปเอง

“ผมยังไม่ได้ว่าอะไรคุณเลยนะ”

“แต่ตาตี่ๆคุณ มันบอกว่าคุณกำลังตำหนิฉัน”

“งั้นก็เชิญตามสบาย เง็กลั้งจะไปด้วยกันหรือจะหาฮวงซุ้ยแถวนี้อยู่”

เง็กร้องลั่นวิ่งตามเต็กไป เพ้งหันมาพูดปลอบใจนัดดา “หมอนี่อาจจะปากร้ายใจร้อน แต่บางครั้งมันก็ใจดีนะครับ”

ว่าแล้ว เพ้งก็อุ้มนัดดาขึ้น เธอร้องโวยวายจะทำอะไร เพ้งเอ็ดให้เงียบๆอย่าดิ้น เขาจะพาไปโรงพยาบาล

ooooooo

ณพประคองลิลลี่ขึ้นจากน้ำ มานั่งพักใต้ต้นไม้ใหญ่ เห็นเธอหนาวสั่น น้ำตาไหลพรากด้วยความกลัว จึงกอดกระชับเธอไว้แล้วปลอบ “อย่าร้องไห้ครับ คุณไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องกลัวผมจะปกป้องคุณ ผมสัญญา...”

ลิลลี่เงยหน้าสบตาณพ บรรยากาศไฟสลัวทำให้ณพ อดใจไว้ไม่อยู่ เขาเผลอจูบเธออย่างดูดดื่ม ลิลลี่ตกใจตัวแข็งทื่อ พอณพถอนจูบ เธออายหลบตาทำตัวไม่ถูก ณพแปลกใจสับสนกับท่าทีของเธอมาก ลิลลี่ต่อว่า

“นี่ไม่ได้อยู่ในข้อตกลงนะ ฉันจ้างคุณเป็นบอดี้การ์ด ใครให้บอดี้การ์ดทำแบบนี้”

ณพขอโทษ ลิลลี่ก้มหน้าพูดแบบนี้ต้องตัดเงินเดือนคนฉวยโอกาส ณพอึ้งงงๆ ลิลลี่ย้ำว่าจะตัดเงินเดือนนะ ณพมองเธอที่หน้าแดงดูเขินอายมากๆ ตัดสินใจถาม

“คุณ...เอ้อ...ไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่าเหรอ”

“อะไรคะ ผู้หญิงอย่างว่า...”

“ก็ ผู้หญิงที่มีอาชีพ...ผมเคยถามคุณว่าคุณเป็นผู้หญิงอย่างว่าใช่มั้ย คุณรับว่าใช่ จำได้มั้ยที่เราเจอกันครั้งแรก”

“ฉันไม่เข้าใจความหมายของคำนี้ ตอนนั้นคุณถามฉันรับคำไปงั้นๆ แปลว่าอะไรคะ”

“ก็...เอ้อ...ผู้หญิงที่ขายตัวแลกเงิน”

“ตายแล้วๆ ตายแน่ๆ ตลอดเวลาคุณคิดว่าฉันเป็นโสเภณีเหรอ”

ณพพยักหน้ารู้สึกผิด ลิลลี่ต่อว่าทำไมเข้าใจเลวร้ายอย่างนั้น ณพว่ามีผู้ชายตามจับตัวเธอเพราะเธอหนีออกมาจากซ่อง แล้วเธอก็ยอมรับว่าหนีพ่อเล้ามา...ลิลลี่ทุบตีณพที่เข้าใจไปแบบนั้น ณพรวบมือเธอไว้ จ้องตาถามว่าเธอเป็นใครกันแน่...ลิลลี่กลืนน้ำลายฝืดคอ ณพกุมมือเธอรอฟัง ลิลลี่ยอมเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง แต่ไม่ได้บอกว่าคู่หมั้นคือปีเตอร์ ณพสะเทือนใจที่เธอมีคู่หมั้นหมายแล้ว จึงขยับตัวออกห่าง

“ผมอาจทำผิด คุณกลับไปเถอะ กลับไปฮ่องกงซะ” ณพลุกไปดื้อๆ...ลิลลี่มองตามเขางงๆ

พาหาหมอ รับยามาแล้วไม่พอ เพ้งยังจะประคองนัดดาไปหาอะไรทาน เธอบอกไม่หิว

“ต้องหิวครับ คุณต้องทานยาหลังอาหารตามที่หมอสั่ง ตกลงตามนี้ ไปทานข้าวก่อนแล้วผมจะพาคุณไปส่งบ้าน” เพ้งประคอง นัดดาผลักเขาออก

“ฉันอายเค้า อย่ามายุ่งกับฉัน คุณกลับไปได้แล้ว”

“ถ้าคุณไม่ชอบให้ผมประคอง ผมจะอุ้มคุณไปเดี๋ยวนี้เลย” ...นัดดาหยุดอัตโนมัติ เพ้งยิ้ม...

ooooooo

หลบมาตรงสนามหน้าบ้าน ปทุมวดีกดโทรศัพท์หาพิพัฒน์ เพื่อถามข่าวว่าจัดการลิลลี่ได้หรือยัง พอรู้ว่ายังไม่มีข่าว ก็โวยว่าณพกับเก่งที่เป็นตำรวจเริ่มจะสงสัยแล้ว

พลันมีเสียงงามตาเล็ดลอดเข้ามา ปทุมวดีโวยเสียงดัง ว่าเขาอยู่กับงามตาใช่ไหม พิพัฒน์ว่าเธอหูฝาด เขาง่วงจะเข้านอนแล้ว พิพัฒน์ตัดสายไป ปทุมวดีเข่นเขี้ยวอย่าให้ตนจับได้นะจะเล่นงานทั้งสองคนเลย นวลผ่านมาได้ยินหยุดมอง ปทุมวดีหันมาเจอ ปราดเข้าจิกผมนวลหาว่ามาแอบฟัง

อาคมเดินมา ปทุมวดีรีบปล่อยผมนวลแล้วฟ้องว่าคนของเขาไม่มีมารยาท ตนต้องสั่งสอน...ปทุมวดีมานั่งเครียดในห้องนอน อาคมมาง้อด้วยการเลือกเครื่องเพชรให้ชิ้นหนึ่ง ปทุมวดีตาวาวหวังจะได้ชุดใหญ่ แต่อาคมกลับหยิบแหวนให้วงเดียว ปทุมวดีหน้าเจื่อน แต่ทำยิ้มแย้ม

“สวยจังค่ะคุณพี่ อุ๊ยตาย พอดีนิ้วเลย แล้วสองตู้นี้มีอะไรบ้างคะ”

“ตู้ใบกลางนี่เป็นของนาถเขาโดยเฉพาะ มีทั้งสมบัติที่ตกทอดมาจากตระกูลของเขาแล้วก็ของผม ส่วนตู้เล็กนี่เป็นของใส่เล่นๆที่นาถเขาสับเปลี่ยนใช้ในแต่ละวัน ส่วนใบใหญ่นั่นก็มีของมีค่ามากมาย ซึ่งต้องใช้กุญแจสองดอก อย่างที่ผมเคยบอกไงล่ะ”

ปทุมวดีมองตู้เซฟด้วยความโลภอยากได้ไว้ทั้งหมด...

ooooooo

ณพขับรถพาลิลลี่กลับมาถึงถนนสายเปลี่ยว เขาชะลอรถจอดแล้วหันมาพูดกับเธอขึงขังว่าตกลงคนที่ไล่ยิงเป็นคนของป๊าป๋าเธอหรือเปล่า ลิลลี่ว่าเป็นไปไม่ได้ ต้องไม่ใช่พวกเดียวกัน

“ผู้ร้ายมันมีวิธีการแปลกๆผมเป็นตำรวจยังไงผมก็ต้องสันนิษฐานในทางไม่ดีไว้ก่อน”

“เหมือนที่คุณเข้าใจฉันในทางไม่ดีก่อนงั้นเหรอ หาว่าฉันเป็นผู้หญิงอย่างว่า”

“ช่วยไม่ได้ หลักฐานมันทำให้คิดยังงั้นนี่ ว่าไงเรื่องไอ้สองคน”

“ฉันรู้แต่ว่าไอ้สองคนนั่น มันเป็นคนเดียวกับที่แทงคุณที่โรงแรมวันก่อน” ลิลลี่ไม่เชื่อว่าสองคนนั่นจะเป็นคนของพ่อเธอ

ณพจึงให้ลิลลี่กลับฮ่องกงไปเสีย เขาขอล้มเลิกเป็นบอดี้การ์ดเธอ ณพเปิดประตูลงจากรถไปเฉย ลิลลี่ตกใจลงมาร้องเรียกจะทิ้งตนไปแบบนี้หรือ ตนกลับโรงแรมไม่ถูก ณพเดินไม่เหลียวหลัง ลิลลี่เริ่มเป็นห่วงนัดดา และเพ้งกับเต็ก...ลิลลี่เดินไปตามถนนด้วยความหวาดกลัว สะดุดขาตัวเองล้ม ณพเข้ามายืนตรงหน้า ลิลลี่เงยหน้ามาเจอสบตาเขา ณพให้เธอขี่หลังพากลับไปที่รถ

“ผมจะไปส่งคุณที่โรงแรมก่อน พรุ่งนี้ผมจะกลับ ถือเป็นภารกิจสุดท้ายที่ผมจะทำให้คุณในฐานะบอดี้การ์ด”

น้ำตาลิลลี่ไหลลงบนไหล่ณพ เขารู้สึกได้แต่ไม่พูดอะไรอีกเลย...ถึงห้องพัก เง็กตกใจช่วยประคองลิลลี่นั่ง ลิลลี่น้ำตานองหน้า ขอร้องให้ณพทำงานต่อไป ตนจะให้ค่าจ้างเพิ่ม ไม่ต้องมาสนใจเรื่องส่วนตัวของตน ขอแค่คุ้มครองตนก็พอ ณพยังนิ่งเฉย

“ฉันเล่าทุกสิ่งทุกอย่างให้คุณฟังแล้ว คุณจะไม่ช่วยฉันเหรอ”

ณพยังยืนยันจะลาออก ทั้งที่ลิลลี่ถามว่าจะไปง่ายๆแบบนี้หรือ ณพกลับบอกว่า เขามาง่ายก็ไปง่าย ลิลลี่ติงว่าใจร้าย ณพบอกว่าเขาอยากให้เธอทำสิ่งที่ถูกต้อง

“ถึงไม่มีคุณ ฉันก็ไม่ยอมกลับฮ่องกง ฉันจะหนีคนเดียว ไปไหนก็ได้ ไปให้ไกลๆเลย”

“อย่าทำแบบนั้น คุณควรไปกับนายเพ้ง ดูท่าทางเขาเป็นมิตร และหวังดีกับคุณมาก”

ลิลลี่ร้องไห้ดึงดันไม่ยอมกลับฮ่องกง เง็กเข้ามาเตือนอย่างไรก็ไม่ฟัง ณพหลบมานอนเครียดในห้องของตน “เธอไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่า แต่เธอหนีการแต่งงานมา เธอมีคู่หมั้น...แล้วเราจะเป็นห่วงทำไม...ที่เป็นห่วงเพราะรักใช่มั้ย แล้วนายจะยอมให้เธอหนีไปคนเดียวได้เหรอ”

ลิลลี่เองก็ครุ่นคิด ให้กลับไปฮ่องกงแต่งงาน ตนไม่ได้รักปีเตอร์ แล้วชะงัก ตนรักใครล่ะ

ooooooo

วันรุ่งขึ้น ลิลลี่ยืนเคว้งอยู่กลางห้อง หน้าตาไม่สดใส เง็กมองด้วยความสงสารคุณหนูของตน ณพเดินออกมาจากห้อง ต่างคนต่างมองกันอึ้งๆ ณพตัดสินใจถามว่าเธอตัดสินใจอย่างไร

“ฉันหนีมาขนาดนี้แล้วคุณจะให้ฉันย้อนกลับไปจุดเดิมอีกหรือ ไม่มีทาง คุณไม่เป็นบอดี้การ์ดให้ฉันแน่เหรอ”

“ไม่ครับ...อย่าลืมว่าที่ผมทำเพราะผมหวังดีต่อคุณ แม้คุณจะโกรธผมแค่ไหนก็ตาม คุณต้องกลับไปแต่งงาน”

“ใจร้ายมาก ฉันไม่อยากแต่งงาน คุณจะบังคับให้ฉันแต่ง คุณเป็นใครกล้าดียังไงมาบังคับฉัน จะไปไหนก็ไป ไปเลย ฉันหนีคนเดียวไม่ต้องอาศัยคุณก็ได้ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีกแล้ว”

ลิลลี่ร้องไห้ตัวโยน ณพเครียดหันหลังเดินจะออกจากห้อง เง็กถลาเข้ามาปลอบ ลิลลี่เห็นณพลากกระเป๋าเดินไป เธอร้องเรียกณพแล้วลุกจะไปรั้งเขาไว้ แต่ข้อเท้ายังเจ็บ จึงล้มลง เง็กร้องลั่น ณพตกใจทิ้งกระเป๋าปราดเข้าประคอง “ขาคุณยังเจ็บอยู่ใช่มั้ย...เป็นอะไรหรือเปล่า”

ลิลลี่สะอื้นฮักๆ “จะไปไหนก็ไปเถอะ ฉันแค่อยากเอ่ยคำลาคุณเท่านั้น...”

แต่พอณพถามว่าจริงหรือ และทำท่าจะไป ลิลลี่ก็โผกอดเขา “จะไปจริงๆเหรอณพ”

“ไม่อยากไป แต่ไม่อยากทำผิด” ...ลิลลี่ทำหน้างง ณพ อธิบาย “ก็คุณมีคู่หมั้นแล้ว คุณควรกลับไปแต่งงาน”

“ฉันไม่ได้รักเขา ถ้าฉันกลับไปแต่งงาน ก็เท่ากับว่าฉันต้องทรมานไปทั้งชีวิต คุณต้องการยังงั้นเหรอ...” ลิลลี่สบตาณพด้วยแววตาเศร้าเจ็บปวดสุดๆ

เง็กเห็นถึงกับน้ำตาคลอ สงสารลิลลี่ที่คงรักณพมากจริงๆ แล้วจะทำอย่างไรดี ถ้าเถ้าแก่จางรู้ว่าลูกสาวหลงรักหนุ่มไทย

ooooooo

พิพัฒน์เล่นงานกิติกับอำนวยที่ทำงานพลาด พอดี เธอโทร.เข้ามาถามว่าทำไมไม่ปล่อยพ่อเธอ พิพัฒน์บอกว่างานไม่สำเร็จ นัดดาจึงถามว่าจะให้ตนทำอย่างไร เขาจึงสั่งให้ตีสนิทลิลลี่เข้าไว้ แล้วรายงานเข้ามาทุกระยะ เพ้งโผล่เข้ามา นัดดาตกใจวางสาย หน้าซีด เพ้งเอ่ยขอโทษที่ถือวิสาสะเข้ามา เขาตั้งใจมารับเธอไปทำงาน เห็นว่าขาเจ็บ แต่นัดดากลับบอกว่าตนลางาน

เต็กเห็นเพ้งไม่อยู่ จึงต้องมาเฝ้าดูลิลลี่คนเดียว ณพกับลิลลี่ และเง็กทานอาหารอยู่ที่ห้องอาหาร ณพเตือนเธอถ้าเขาไม่อยู่ให้เธออยู่ใกล้ๆเพ้งกับเต็กไว้ พลันเขาเหลือบไปเห็นกิติกับอำนวยมา ณพรีบหลบออกไป อำนวยให้กิติตามไปจัดการณพเขาจะจับตัวลิลลี่เอง แต่แล้วกิติก็เสียทีณพ...อำนวยจะเข้าจับลิลลี่ เธอสู้สุดตัว เกิดความชุลมุนในห้องอาหาร ณพกลับมากอดปกป้องลิลลี่ไว้ เต็กบอกให้หนีไปก่อนตนจะจัด การเอง ยามวิ่งมา เต็กเตือนให้ระวังเพราะพวกนั้นมีปืน เพ้ง กลับมา จะเข้าไปลุย เต็กรั้งไว้ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ตำรวจเพราะยามโทร.แจ้งไปแล้ว

ณพอุ้มลิลลี่วิ่งออกมาที่ลานจอดรถ เง็กวิ่งตามมาติดๆ ท่าทางหวาดกลัว ณพพาสองคนหนีมาบ้านเก่ง ปรึกษาเก่งจะให้ลิลลี่ไปอยู่ที่บ้านริมทะเล แต่เก่งไม่เห็นด้วย ให้ไปอยู่คอนโดฯของณพ แต่ณพเกรงลิลลี่จับได้ว่าเขาไม่ใช่คนจน สุดท้ายเก่งนึกออกให้ไปพักที่บ้านสวนของญาติเขา

“เป็นไง ลึกลับดีมั้ย”

“ให้ข้ามาอีกที ยังไม่รู้เลยว่าจะมาถูกหรือเปล่า”

ลิลลี่ถามว่ามีห้องแอร์กับน้ำอุ่นอาบไหม เก่งส่ายหน้า ณพรำคาญเตือนว่าอยากสบายก็กลับไปอยู่โรงแรม เก่งเอือมที่ทะเลาะกันอีกแล้ว...ในบ้านเงียบสงัด พลันลิลลี่กรีดร้องขึ้นมาเพราะเห็นตุ๊กแก ณพพลอยตกใจจะเข้าปกป้อง แต่พอเห็นว่าเป็นแค่ตุ๊กแกก็ถอนใจ

ooooooo

พอปีเตอร์รู้ว่าลิลลี่หายไป ก็กลับมาหาเถ้าแก่จาง โวยวายว่าคนของเถ้าแก่ไม่ได้เรื่องสักอย่าง เขาจะให้คนของเขาจัดการเอง แต่เถ้าแก่จางขอไว้ก่อนเกรงลิลลี่จะเตลิดไปกันใหญ่

ในขณะเดียวกัน เพ้งกับเต็กเดินเป็นเสือติดจั่นเพราะหาลิลลี่ไม่เจอ ปีเตอร์โทร.เข้ามาบอกว่ากำลังจะมาเมืองไทย สองคนยิ่งกลุ้มใจ...เพ้งกลับมาหานัดดาอีกครั้งเพื่อเลียบเคียงถามรู้ไหมลิลลี่อยู่ไหน นัดดาท่าทางมีพิรุธส่ายหน้าไม่รู้ เพ้งจึงฝากไว้ว่าถ้าได้ข่าวให้บอกเขาด้วย

เห็นเพ้งกลับไป นัดดาจึงโทร.ถามพิพัฒน์ว่าเอาตัวลิลลี่ไปไว้ที่ไหน พิพัฒน์โกรธทันที

“เธอต่างหากที่ต้องรู้ว่านังหมวยอยู่ที่ไหน ฉันให้เธอสะกดรอยตามมันไม่ใช่เหรอ”

เพ้งกลับเข้ามาเรียกนัดดา เธอสะดุ้งหันมาเปิดโทรศัพท์หน้าเจื่อน เพ้งมาถามว่าติดต่อณพได้อย่างไรเพราะณพเป็นคนพาลิลลี่หนี นัดดาส่ายหน้า เพ้งเข้ามาใกล้ๆพูดว่า “ถึงผมจะชอบคุณมาก แต่ผมต้องปกป้องคุณลิลลี่ เจ้านายของผม ถ้าคุณปิดบัง ผมเอาเรื่องคุณแน่”

“ฉันรู้จักเพื่อนสนิทของคุณณพ ฉันจะลองติดต่อดู”

เพ้งโค้งให้กล่าวขอบคุณก่อนจะกลับออกไป...

เก่งจะออกไปซื้ออาหารสำเร็จรูปมาให้ ณพบอกว่าไม่ต้อง เปิดตู้เย็นดูว่ามีอะไรมาทำได้บ้าง เก่งถาม คิดว่าทำอร่อยหรือ ลิลลี่เห็นด้วยให้ออกไปทานนอกบ้านกัน ณพไม่พอใจย้อนถามว่าอยากต้องวิ่งหนีคนร้ายอีกหรือ เง็กไม่เอาด้วย ณพกับลิลลี่เถียงกันจนเก่งรำคาญ

“ไม่ต้องทะเลาะกัน เดี๋ยวจะซื้อมาให้ รับรองจะเลือกร้านอร่อย กินกันให้พุงกางเลย”

ลิลลี่นึกสนุกจะจัดปาร์ตี้กลางสวน ณพแขวะว่าอยากตายหรือ ลิลลี่ว่าถ้าจะตายก็ขอสวยไว้ก่อน สองคนทะเลาะกันอีก ณพทวงสร้อยคืนเขาจะลาออกจากการเป็นบอดี้การ์ด ลิลลี่อ้างว่าทิ้งไว้ที่โรงแรม แต่มือจับอกเสื้อตัวเอง ณพรู้ทัน พอแอบเห็นลิลลี่ควักสร้อยออกมาดูก็จะเข้าไปแย่ง ลิลลี่เก็บเข้าอกเสื้อ ท้าถ้าเขาไม่เป็นสุภาพบุรุษก็มาล้วงเอาไป ณพหงุดหงิดเดินหนีไป

ooooooo

นัดดาโทร.หาเก่ง ถามเรื่องลิลลี่ เก่งขอถามณพก่อน นัดดารีบบอกว่าไม่ต้องถามหรอก พลันเพ้งเข้ามารวบตัวเธอไว้ แล้วดึงโทรศัพท์ไปพูดเอง

“ถ้ายังไม่อยากเห็นนัดดาถูกฆ่าปาดคอตายคาบ้าน ก็รีบพาเราไปหาคุณหนู...”

เสียงนัดดาร้องให้ปล่อย เก่งละล่ำละลักอย่าทำอะไรเธอนะ เพ้งแกล้งก้มหน้าไปเหมือนจะจูบนัดดา ให้เธอร้อง เก่งรีบบอกให้มานัดเจอกันอย่าทำอะไรนัดดา...

เพ้งถามนัดดาว่าเก่งเป็นแฟนหรือ เธอส่ายหน้า เพ้งแขวะเห็นเป็นห่วงกันนักหนา นัดดาว่าเขาเป็นตำรวจก็ต้องห่วงใยประชาชนตามหน้าที่ เพ้งหาว่าหน้าที่ของหัวใจหรือเปล่าก็ไม่รู้...

ooooooo

ลิลลี่กับเง็กเดินเล่นในสวนแล้วตกบ่อบัว ณพหัวเราะเยาะ สองสาวต้องมาอาบน้ำล้างตัวไม่ชินกับการนุ่งผ้าถุงแบบชาวบ้าน ลิลลี่ให้เง็กสำรวจว่ามีตุ๊กแกไหม พอไม่มีเธอก็เข้าไปอาบน้ำก่อน ไม่ทันจะอาบ ก็ร้องกรี๊ดออกมา

ณพวิ่งหน้าตื่นมากระชากประตู ลิลลี่โผเข้ากอดเขาตัวสั่นชี้ไปที่พื้น ณพมองไปเห็นคางคก เง็กมาชะโงกมองใกล้ๆ คางคกกระโดดใส่หงายหลังก้นจ้ำเบ้า ณพส่ายหน้าว่าพอกันทั้งคู่ กลัวเรื่องไม่น่ากลัว ทีวิ่งหนีกระสุนกลับบอกว่าสนุก ลิลลี่โกรธไล่ณพออกไป ตนจะไม่กลัวตัวอะไรอีกเง็กรับปากจะดูแลให้ ไม่ทันขาดคำ เง็กเหยียบคางคกแบนแต่ร้องลั่น ลิลลี่กับณพหัวเราะ ณพชำเลืองมองลิลลี่อย่างมีความสุข...

เต็กโทร.มาบอกเพ้งว่าปีเตอร์กำลังมา นัดดาหลบไปโทร.ส่งข่าวพิพัฒน์ พิพัฒน์สั่งให้ค้นเอากุญแจจากลิลลี่มาให้ได้ เพ้งหันมามองอย่างสงสัย

และแล้วเก่งก็พาเพ้งกับนัดดามาที่บ้านสวน นัดดาช่วยจัดโต๊ะอาหารกลางสวน ลิลลี่กระซิบกับนัดดา “ท่าทางเพ้งเขาถูกชะตากับเธอนะนัดดา”

“เพ้งไม่มีแฟนนะคุณนัดดา แถมยังเป็นคนดีอีกด้วย เง็กลั้งคอนเฟิร์ม”

ณพต่อว่าเก่งที่พาสองคนมาโดยไม่บอกล่วงหน้า เก่งว่าเขาโทร.แล้วแต่ไม่ติด ณพถามว่าเล่าอะไรออกไปหรือเปล่า เก่งส่ายหน้า ณพห้ามบอกเรื่องฐานะของเขาเด็ดขาด เพ้งมาตามเก่งกับณพไปทานอาหาร เก่งเดินไปเพ้งขอคุยกับณพส่วนตัว

“คืนคุณหนูให้ผมเถอะ ผมได้รับคำสั่ง ผมต้องทำงานให้สำเร็จ ถ้าไม่ได้ตัวคุณหนูกลับไปพวกผมไปพบเจ้านายไม่ได้ ผมจำเป็น...”

“แต่ผมเป็นแค่บอดี้การ์ด...”

“คุณหนูมีค่าสำหรับเจ้านายมาก ถ้าใครรังแกจะต้องพบจุดจบแน่”

“ผมเป็นสุภาพบุรุษพอ”

เพ้งยืนยันต้องพาลิลลี่กลับให้ได้ ณพก็ว่าเขาต้องปกป้องคุ้มครองเธอเช่นกัน เพ้งขอร้องอีกครั้ง ณพจึงบอกว่า “เรื่องคืนลิลลี่ให้คุณ ผมไม่มีสิทธิ์ ชีวิตเป็นของลิลลี่เธอจะเป็นคนเลือกทางเดินเอง ผมไม่มีสิทธิ์จริงๆ”

“งั้นก็เลี่ยงไม่ได้ ถ้าต่อไปเราต้องใช้ความรุนแรงกับคุณ”

ณพยิ้มรับ ลิลลี่เข้ามาตามทั้งสองคน เพ้งก้มหัวให้เดินออกไป ลิลลี่ถามณพว่าคุยอะไรกัน ณพบอกไปตามตรง ลิลลี่ถามณพว่าอย่างไร

“ใครจะยอมล่ะ คุณจ้างผมออกแพง จะไปหางานอะไรที่ค่าจ้างแพงๆแบบนี้ได้อีก”

ลิลลี่งอนเดินหนีไป ณพหน้าเจื่อน...ทานอาหารกันเสร็จ ลิลลี่หลบมาช่วยเง็กล้างจานแล้วถามว่านัดดาไปไหน เง็กตอบว่าไปเข้าห้องน้ำ แต่ที่จริงแล้ว นัดดาแอบไปค้นกระเป๋าลิลลี่ เพ้งมาเห็นถามว่าหาอะไร นัดดาสะดุ้ง ไม่ทันตอบ เสียงลิลลี่ร้องกรี๊ด ทุกคนวิ่งเข้ามาในครัว ลิลลี่ทำจานตกแตก ณพเอ็ดร้องเสียจนคนร้ายได้ยินพอดี ณพหันไปบอกเก่งให้ไปส่งเพ้งกับนัดดาได้แล้ว และหวังว่าทั้งสองจะไม่บอกใครว่าลิลลี่อยู่ที่นี่ เพ้งบอกลิลลี่ให้ดูแลตัวเองด้วย ลิลลี่เข้ากอดเพ้งอย่างซาบซึ้งใจ “เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันนะ”

เก่งพูดดังๆว่าจะไปดูงานโรงพักให้ณพดูแลลิลลี่ดีๆ ณพตอบว่าเป็นหน้าที่เขาอยู่แล้ว...

ooooooo

ที่มา ไทยรัฐ